Een poppetje was Carmen toen ze een klein meisje was. Altijd was ze het middelpunt van de belangstelling en ze genoot van die aandacht. Nu Carmen richting vijftig gaat, zwijgen bouwvakkers en vallen deuren steeds vaker dicht voor haar neus. “Het lijkt wel of ik onzichtbaar ben geworden’.
“Als je een goed uiterlijk hebt, heb je bijna overal een streepje voor. Het is gewoon echt zo.” Carmen kan daarover meepraten. Gezegend met lang blond krullend haar, een symmetrisch gezicht, volle lippen en ogen waarin je kunt verdrinken, had zij aan aandacht geen gebrek. “Mijn zusje heeft bruin haar en is in veel opzichten het tegenovergestelde van mij. Zij werd veel minder gezien, mensen zagen mij altijd eerst. Dat trok later bij maar dat kwam vooral omdat ze heel spontaan is en mensen niet om haar heen kunnen. Misschien heeft het ermee te maken dat blonde mensen meer opvallen dan brunettes, ik weet het niet, maar ik hoefde nooit veel moeite te doen.”
Mag ik je bestie zijn? Please?
Carmen wordt in haar jeugd omringd door vriendinnetjes die haar bijna op een voetstuk zetten en graag in haar buurt wilden zijn. Jongens vochten om haar aandacht en regelmatig had ze een ander vriendje. “Leven was leuk en onbezorgd. Op school ging het goed, ik had leuke vrienden en leuke vriendjes. Ik kijk terug op een heel fijne jeugd en voelde me gezien.” Carmen trouwt met Joep en samen krijgen ze Melissa, net zo’n mooi meisje als haar moeder. “Melissa is nu achttien jaar en ze is een plaatje. Als ik naar haar kijk verlang ik zo terug naar de tijd dat ik jonger was.”
Doe ik er niet toe ofzo?
Want hoewel Carmen het niet zag aankomen, nu ze een vrouw van ‘middelbare’ leeftijd wordt, neemt de aandacht af. Verdraaiden bouwvakkers een paar jaar geleden nog hun nek als ze langsliep, nu blijft het akelig stil op de bouwplaats. Als ze samen met haar dochter in een restaurant zit, gaat alle aandacht naar haar uit. “Dat is logisch, maar ik merk dat ik er moeite mee heb. Alsof ik er niet meer toe doe, uitgerangeerd ben.”
Ik wil niet onzichtbaar door het leven
Ja, natuurlijk ziet Carmen ook wel dat ze ouder wordt. “Het mooiste is in al die jaren wel van me afgekeken. Als ik ’s ochtends voor de spiegel sta, schrik ik soms. Het lijkt wel of mijn haar dunner wordt, of ik elk dag minimaal één rimpel ergens erbij heb gekregen en mijn tanden geler worden. Ik doe er alles aan om de ouderdom te vertragen maar dat gaat me steeds minder goed af.” Ze mist de aandacht van mannen. “Deuren werden altijd voor me opengehouden, maar tegenwoordig wordt er niet eens meer omgekeken. Ik verbaas me daarover maar ik verbaas me vooral over het gevoel dat ik erbij heb. Ik heb nooit kunnen bedenken dat ik het moeilijk zou vinden als ik een soort van onzichtbaar door het leven zou gaan.”
Lees ook: Adinda’s nieuwe vriend is extreem groot geschapen
Butsen en blauwe plekken
Joep vindt dat Carmen overdrijft. “Hij vindt me nog steeds een mooie vrouw. Een vrouw die de nodige ervaring heeft en de nodige blauwe plekken en butsen van het leven heeft opgelopen. Hij zegt: ‘Car dat hoort erbij, zo gaat dat nou eenmaal. Samen oud worden met jou, dat is wat ik wil’. Dat is natuurlijk lief van hem, maar het knaagt bij mij. Het stelt me niet genoeg gerust. Misschien heb ik die aandacht van anderen nodig, vind het ik fijn om telkens weer die bevestiging te krijgen. Als ik naar mijn vriendinnen kijk zie ik ook wel dat ik er best nog mag zijn, maar ik mis het jeugdige in mijn uiterlijk. Hoe gezond ik ook eet, hoeveel ik ook sport ik krijg het niet meer terug. Het maakt me sip, ik wil niet als een onzichtbare vrouw door het leven gaan.”
Herken jij wat Carmen vertelt en voelt? Heb jij het gevoel dat je ook steeds onzichtbaarder wordt? Vind je dat erg? Wat doe je eraan? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Frances -
Heel eerlijk? Dat je je uitgerangeerd voelt is een gevoel wat je jezelf toebedeeld en niet de mensen om je heen. Misschien moet je daar wat mee doen, in plaats van een of andere misplaatste jaloezie je leven laten leiden.