Frida: ‘Onze buren hebben zich nog steeds niet aan ons voorgesteld’
Wat doe je als je nieuwe buren zich niet voorstellen? Ga je er zelf op af of wacht je rustig af tot de nieuwkomers op je bel drukken? Frida twijfelt. Drie maanden ziet ze een jong stel in en uit het huis naast haar lopen, maar ze heeft geen idee wie ze zijn. “Dat is toch raar?”
Ach, Frida verlangt zo vaak naar de tijd dat Bep en Henk naast haar woonden. “Twintig jaar geleden zijn mijn man en ik komen wonen in de Bloemenbuurt. Onze tweeling was toen drie jaar en we wilden een groter huis. Allebei vielen we als een blok voor dit hoekhuis met die prachtige tuin.” Naast het huis van Frida woonden Bep en Henk, een al wat ouder echtpaar met twee dochters. “Thom en ik hadden gelijk een leuke klik met Bep en Henk. Tijdens de verbouwing klaagden ze nooit. Sterker: regelmatig kookten ze voor ons ook zodat we tussen het klussen door even konden eten en daarna weer door.” Er ontstaat een vriendschap tussen de buren, maar niet overdreven. “Het was niet zo dat we bij elkaar in en uit liepen, maar we spraken elkaar eigenlijk wel dagelijks even. Als was het maar in de voortuin.”
Henk huilend uitzwaaien
Het is voor Frida en Thom een grote klap als Bep ziek wordt. “Ze liep al een tijdje te kwakkelen en zat niet goed in haar vel. Van dokters moest ze niks hebben, dus die meed ze als de pest tot het niet meer ging. Bep was heel ziek en overleed. We vingen Henk zoveel mogelijk op, hij was ontroostbaar. Het was zo vreselijk zielig om hem zo verdrietig te zien. Hij at een paar keer per week met ons mee en ik hielp hem waar mogelijk. Henk besloot het huis waarin hij zoveel herinneringen aan Bep had, te verkopen en kocht een woning in het oosten van het land waar zijn twee dochters wonen. Begrijpelijk, maar ik heb echt wel even een traantje moeten laten toen de verhuiswagens de straat uitreden en wij Henk uitzwaaiden.”
Waar blijven nieuwe buurtjes?
Het te koop-bord stond niet lang in de voortuin; al vrij snel werd het huis verkocht. “Naast ons zijn twee jongere mensen komen wonen. Ze zien er heel hip uit, rijden allebei in een dikke BMW en hebben zich nooit voorgesteld. Ze wekken de indruk super afstandelijk te zijn. Ik vind het belachelijk dat ze nu al drie maanden naast ons wonen en zich nooit hebben voorgesteld.” De twee verbouwen het voormalige huis van Bep en Henk als een malle en als ze zich na een week nog niet hebben voorgesteld, spreekt Frida haar twijfel uit tegen haar man. “Thom vond dat ik ze nog even tijd moest gunnen, jonge mensen, waarschijnlijk een drukke baan en een verhuizing. Zij hadden vast wel iets anders aan hun hoofd dan hun buren een hand te geven, zo vond Thom.” Mooie gedachten, maar ze kwamen maar niet.
Ik ga er zelf maar even heen
Soms zat Frida expres voor het raam in de hoop dat als het jonge stel thuiskwam even bij haar aan zou bellen. “Nou en het is niet zo dat ze me niet zagen, maar ze keken gewoon niet. Of ze kwamen luid bellende thuis en keurden mij geen blik waardig. Ik kan me indenken dat je voorstellen aan de buren niet het allerbelangrijkste is, maar ik vind het wel belangrijk. Soms vraag ik me af of ik misschien zelf even naar ze toe zal gaan. Maar ja, het is toch eigenlijk hun taak? Het is toch normaal dat als je ergens nieuw komt wonen je kennismaakt met de buren?”
Praatje over de heg
Wat Frida opvalt is dat die twee nauwelijks bezoek krijgen en ook waren er niet veel mensen die hebben geholpen met de verbouwing en verhuizing. “Ze lijken erg op zichzelf. Dat respecteer ik heus wel, maar ik zou het fijn vinden om even contact met ze te hebben. Voor als er bijvoorbeeld een pakje wordt bezorgd en ik niet thuis ben of gewoon voor een praatje over de heg. Deed ik met Bep ook altijd en ik vind dat prettig. Even een paar contactmomentjes op een dag. Bovendien is het toch fijn om elkaars sleutel te hebben voor als je jezelf een keer buitensluit?”
Loes vindt het ook onfatsoenlijk
Thom haalt zijn schouders over de nieuwe buren op en vindt dat zijn vrouw er ook niet zo over moet doordrammen. “Kan wel zijn, maar ik ben niet de enige die het hoogst opmerkelijk vind. Loes van nummer 23 denkt er net zo over. Toen ze laatst koffie bij me kwam drinken vroeg ze naar mijn nieuwe buren. Ik zei dat ik haar niets kon vertellen omdat ik simpelweg niets weet. Haar mond viel open van verbazing. Ook zij vindt dat dat zo onfatsoenlijk is. Dat je dat niet kunt maken. Zie je wel? Ik ben echt niet de enige die het vreemd vind en gewoon niet prettig. Ik wil graag weten wie er naast me woont, het zijn tenslotte wel je buren denk ik dan maar.”
Wat vind jij? Heeft Frida gelijk en is het opmerkelijk dat haar nieuwe buren alleen maar met zichzelf bezig lijken te zijn? Of is het niet meer van deze tijd om je zelf voor te stellen als je ergens nieuw komt wonen? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Foto door Pavel Danilyuk via Pexels
11 reacties
Ik woon nu 5 jaar op een nieuwe plaats. Net voor corona zijn we een maal bij de buren uitgenodigd en gegaan voor een nieuwjaarsdrink, samen met nog een aantal andere buren. Sindsdien brengt de buurvrouw de sleutel als ze op vakantie gaan, en ik leeg hun brievenbus. We helpen elkaar als nodig, maar nog opnieuw naar een nieuwjaarsdrink gaan, denk het niet, niet daar, niet bij andere buren. Een vriendelijke goeie dag is meer dan genoeg !
Excuses? elkaars sleutel hebben?
Dat mens is niet goed wijs, mijn buren krijgen echt mijn sleutel niet, en die van hun wil ik ook niet hebben.
En dat praatje komt vanzelf wel is een keer, maar dagelijks? echt niet.
Ik heb fijn contact met mijn buren, maar echt aanbellen om voor te stellen is al 10+ jaar niet meer aan de orde.
De buurvrouw gaat verhuizen, en daar krijg ik ook geen bericht van, ik zag de verhuiswagen staan en dat is voldoende.
Het is haar leven en ze is mij geen informatie schuldig over wat ze wel en niet doet ,en zo is het wederzijds.
het gaat sowieso snel in deze straat met nieuwe mensen, links al 2x nieuwe buren, rechts nu 2x, tegenover ons 5 huizen allemaal nieuwe buren, dat in een periode van 10 jaar dat we hier wonen.
Met sommige heb je goed contact met anderen nauwelijks, en daar is niets mis mee.
Wat heeft deze vrouw tijd teveel. Een paar contactmomenten per dag, hoe dan? Die heb ik niet eens met mijn eigen moeder.
Als ze zo graag contact wil, belt ze zelf even aan. Nodig ze desnoods uit op de koffie.
Maar als het mijn buurvrouw is, bedank ik vriendelijk. Ik groet mijn buren, als ik thuis ben, neem ik een pakketje voor hen aan, maak wel eens een praatje, maar daar blijft het bij.
Een sleutel leggen ze maar bij iemand anders. Mijn sleutel heeft alleen mijn moeder, mijn schoonmoeder (geen idee waarom, want die woont niet in de buurt) en mijn schoonmaakster.
Ik moet er niet aan denken om iemand als Frida als buur te hebben.
Het is ikke, ikke, ikke. Ze wil (eist) minstens een paar contactmomentjes per dag met buren, dat buren bij haar aanbellen, dat buren pakketjes voor haar in ontvangst nemen, dat ze in het bezit zijn van elkaars sleutel, en ga zo maar door …
Frida wil dat buren haar leven invulling geven. Dat buren haar leegte opvullen. Zo werkt dat toch niet? Laat Frida gezellig een hond of kat nemen, keuvelen met vriendinnen, in therapie gaan … Je kan buren toch niet opeisen?
Deze buren zijn niet Bep en Henk. Dit zijn andere individuen. Laat die mensen in hun waarde en met rust. En wat maakt het in hemelsnaam uit dat ze beiden in een dikke BMW rijden, zo veroordelend …
En ook zeker niet met buur Loes gaan roddelen over de buren, bah.
Mijn man en ik zijn 50+ en 60+. Wij vinden dat Frida zeurt en dat ze haar eigen leven moet gaan leven.
Frida ga lekker naar je buren stel je zelf voor wat maakt het nou uit wie de eerste stap zet. Dan merk je snel genoeg of wat. En doe je dit niet dan stoppen met druk maken over waarom wat en hoe. Dan neemt een andere buurman of buurvrouw je pakketje wel aan. Niet iedereen is hetzelfde en soms zijn mensen zich helemaal niet bewust van hun aparte gedrag😜
Joris heb ook van die,buren. Draaien zelfs het hoofd om als een van de andere buren( blokje van,4 huizen ) en reageren totaal niet als ze goede dag zeggen. De andere buren en ikzelf goed met elkaar. We komen niet bij elkaar op de koffie maar als er wat is zijn we er voor elkaar.En dat generatiekloofje slaat ook nergens op. De buren zijn een stel van ongeveer 25 jaar. Toen ze er kwamen wonen kwamen ze aanbellen om zich voor te stellen ik zelf en 3 andere buren zijn 65 en ouder of zij hebben gewoon een hoede opvoeding gehad. Ik vind dat Frida groot gelijk heeft die twee zijn arrogant en niet op gevoed. Frida geniet van je nieuwe buren.
Haha, zo klagen en dan niet één keer de moeite genomen hebben om zelf even op de buren af te stappen.
Aangezien u zelf nog nooit de moeite hebt genomen uzelf voor te stellen, is dat blijkbaar niet heel belangrijk – en waarschijnlijk niet het issue. Anders had u dat zelf toch gewoon al gedaan? Misschien moet u uzelf afvragen wat het issue wel is.
Wat je je ook moet beseffen is dat Henk niet meer terug komt – dit zijn andere mensen met andere leuke én minder leuke kanten. Het klinkt sws alsof u gepensioneerd bent(u heeft immers de tijd de buren uitgebreid te bekijken en er vele analyses op los te laten) en uw buren een druk leven hebben en carrière aan het opbouwen zijn. Dat is niet erg, maar het is wel een hele andere levensfase met andere prioriteiten.
Misschien toch gewoon eens een praatje gaan maken als het straks weer mooier weer wordt?
Ja, de nieuwe buren hadden zich even voor kunnen stellen. Anderzijds had jij ook even het initiatief kunnen nemen door ze even welkom te heten. Ik vermoed een generatiekloofje als je op zoek bent naar meerdere ‘contactmomentjes’ per dag en zoveel tijd hebt om je buren te observeren dat je weet wie er wel en niets is komen klussen en helpen verhuizen. Als er de afgelopen 3 maanden geen pakketjes over en weer bezorgd zijn, zal dat wel loslopen. Aangezien de nieuwe buren in een hoekwoning wonen, gaat het dus om een rijtje; dan wissel je voor buitensluiten toch lekker sleutels uit met de andere buren?
Mensen die wanneer ze hun buren benoemen het huisnummer erbij vermelden zijn overigens wel een apart soort…
Wij woonden eerst naast onze dochter, schoonzoon en hun zoontje. Tot dat ze verhuisden. Wat later zag ik op de gezamenlijke oprit onze nieuwe buren, erg vriendelijke mensen, beetje ouder dan wij. Dus op een zondag voormiddag zag ik hun auto staan en ben ik gewoon gaan aanbellen, mezelf voorgesteld en zij hun, ze zaten helaas o der de verf. Toen ik vroeg of ze zin hadden in een aperitiefje om verder kennis te maken namen ze de uitnodiging gretig aan. Hier had het moeten stoppen want hoe hard ik ook mijn best deed om een goede buur te zijn, kreeg ik keer op keer het deksel op de neus. Bleken onze nieuwe buren maar al te graag te apperitieven met alle geluidsoverlast erbij tot in de vroege uurtjes. Enfin, ze zijn na 2 jaar weer vertrokken en toen hebben wij weer een lekker flesje gekraakt🙂 Nu wonen er Portugezen, geen last van, vriendelijke, zonnige en nette mensen. Alleen is er nu de taalbarrière maar met de duolingo app leer ik al een aardig mondje portugees😉
Reageer ook
Lees ook
Anne vindt een tas achter in de kledingkast van haar man en schrikt zich kapot
Toen ze een achter in de kledingkast een tas vol aparte seksattributen vond, schrok Anne zich rot. “De tas was niet van mij en moest van Rick zijn. Ik schudde het op ons bed leeg en keek met open mond naar grote dildo’s, buttplugs en touwen. Ik ging op het randje van het bed zitten, […] Lees meer
Priska: ‘Opeens drong het tot me door: dit was Leroy van de datingsite en hij had geen idee’
Toen Priska zich vier jaar geleden aanmeldde voor een online datingsite ging er een wereld voor haar open. “Ik voelde me als een kind in een snoepwinkel. Heerlijk vond ik die eindeloze chatsessies en daadwerkelijke dates.” Al die tijd dacht ze dat ze er toedeed, dat ze indruk maakte op de mannen. “Dus niet. Laatst […] Lees meer
Titiana: Mijn nieuwe vriend wil zonder bescherming met me naar bed
Twee jaar geleden overleed de man van Titiana geheel onverwachts. Haar wereld stortte in en nu heeft ze zich weer herpakt en is voorzichtig aan het daten. Ze verlangt naar intimiteit en ziet regelmatig een vriend waarmee ze dat ziet zitten. Het enige probleem: hij vindt het niet nodig om condooms te gebruiken. “Ik wel! […] Lees meer
Mandy -
Toen wij twee jaar geleden verhuisden, was dat met een baby van een paar maanden oud en half tijdens de coronatijd. We hebben ons wel aan de directe buren voorgesteld toen we ze tegen kwamen, maar we durfden niet direct aan te bellen ivm corona. Van een overbuurvrouw kregen we een kaartje met “welkom in de buurt”. Vonden we heel aardig.
Wij zijn ook nogal op onszelf, maar we waren wel blij met dat kaartje. Zelf hebben we moeite om bij mensen aan te bellen, omdat we bang zijn ze lastig te vallen. We spreken elkaar wel op straat.
Oh, behalve de buurvrouw van het kaartje. Die ben ik per ongeluk op straat een paar keer straal voorbij gelopen en viel thuis pas het kwartje dat zij het was. 😅 Superlullig, en nu zegt ze bijna niks meer. Als iemand een tip voor me heeft… Een keer aanbellen en excuses aanbieden of zo? Ik weet het niet. Het is ook alweer een paar maanden terug.