Britt’s vriend prakte stiekem een abortuspil door haar eten: “Ik wilde de baby houden en hij niet”

Voor veel stellen is een zwangerschap een mooi en bijzonder moment. Maar wat als het ongepland en ongewenst is? Dan kan dat voor hele moeilijke situaties zorgen. Wanneer beide partners het eens zijn over de vervolgstappen, kunnen ze elkaar steunen in het verwerken van de beslissing. Maar wat als de ene partner een compleet andere wens dan de andere partner heeft? Het gebeurde bij Britt en haar vriend Stan. Britt raakte ongepland zwanger en Stan prakte stiekem een overtijdpil, ook wel een abortuspil genoemd, door haar eten. 

Ambitieus

Britt en Stan zitten allebei nog op de universiteit als Britt ongepland zwanger raakt. “Stan zat in zijn laatste jaar rechten en ik was net begonnen met geneeskunde. We kenden elkaar uit de universiteitsbibliotheek en waren een paar maanden samen”, vertelt Britt. “Stan was een leuke en zeer ambitieuze jongen. Hij was erop gebrand een top-advocaat te worden en te gaan werken bij een groot kantoor op de Zuidas. Ik vond die ambitie aantrekkelijk en het werkte aanstekelijk. Doordat Stan zo hard werkte, deed ik zelf ook meer mijn best op mijn studie. Eigenlijk had hij best een goede invloed op mij.”

Zwanger

Op de avond dat Stan en Britt vrienden dat ze precies acht maanden samen zijn, wordt Britt ineens misselijk en duizelig. “Ik had echt geen idee wat mij overkwam. We zaten gezellig in een restaurant en ik voelde me ineens niet goed. Ik dacht dat ik gewoon ongesteld moest worden, maar deze menstruatie bleef maar uit. Twee dagen na het etentje hebben we toch maar een zwangerschapstest gedaan. En ja hoor: ik was zwanger.”

Kindje houden

De positieve zwangerschapstest maakt veel los bij het jonge stel. “In eerste instantie wilden we het kind allebei niet houden, maar in de loop van de dagen merkte ik dat mijn mening veranderde. Sinds het ontdekken van de zwangerschap lette ik ineens veel meer op moeders met kinderwagens op straat, vrouwen die borstvoeding geven in een koffietentje en vaders met kinderen in de bakfiets. Het gaf mij een warm gevoel en langzaam maar zeker merkte ik dat ik het kindje toch graag zou willen houden.”

Lees ook: Afra had negen keer een miskraam

Niet gesproken

Britt deelt haar gevoel met Stan, maar hij denkt er heel anders over. “Stan wilde het kindje niet. Punt. Hij was te druk met zijn studie en wilde carrière maken. Een kind zag hij als een enorme beperking. Die avond hebben we een flinke ruzie gekregen en ik zei dat ik het allemaal wel alleen zou doen. Stan hierdoor nog bozer en vertrok naar zijn eigen huis. We hebben elkaar toen twee dagen niet gesproken.”

Taartje

Ondanks de wens van Stan om het kind weg te halen, besluit Britt het toch te houden. “Ik heb hem een berichtje gestuurd dat mijn keuze vaststond en dat ik het met of zonder hem zou doen. De volgende dag stond hij op de stoep met een taartje om mij te feliciteren. ‘Eet jij hem maar lekker op. Ik heb hem zelf gebakken. Om te vieren dat jij moeder wordt’, zei hij lief.” De taart smaakte een beetje bitter, maar Britt eet hem toch op. “Hij vertelde dat hij de taart had gezoet met een zoetstof die een beetje een bittere bijsmaak had. Verder was de taart behoorlijk zoet en dat zorgde ervoor dat ik hem prima kon eten. Ik vond het zo lief dat Stan ineens was bijgedraaid, dat ik hem maar gewoon heb opgegeten.”

Helemaal mis

Een paar uur nadat Stan weg is, voelt Britt zich ineens niet lekker. “Ik kreeg heftige buikkrampen en werd misselijk. Eerst dacht ik dat het gewoon door de zwangerschap kwam, maar toen ik ook hevig begon te bloeden en duizelig werd, heb ik de huisarts gebeld.” Britt kan bijna niet meer lopen en pakt samen met een huisgenoot de taxi naar het ziekenhuis. Hier krijgt ze te horen dat er iets helemaal mis is en dat de baby het hoogstwaarschijnlijk niet gaat redden.”

Heftige reactie

Doordat Britt zó ziek is, besluit het ziekenhuis haar tijdelijk ter observatie op te nemen. “De arts vroeg of ik misschien een overtijdbehandeling had ondergaan. Ik schudde mijn hoofd en vertelde dat ik het kindje graag wilde houden. De arts legde uit dat vrouwen zich bij een miskraam in dit stadium vaak niet lekker voelen, maar dat mijn reactie wel heel heftig was. Mijn extreem hoge koorts, het heftige bloeden en vele braken deden vermoeden dat ik toch bepaalde medicatie gebruikt had. Nogmaals ontkende ik het en de arts schreef op dat mijn lichaam gewoon heel heftig op de miskraam reageerde. ‘Bij iedereen is het net een beetje anders. Sorry dat ik hiernaar vroeg’, zei hij.”

Gekke smaak

Toch zet de vraag van de arts Britt aan tot nadenken. “Ineens dacht ik aan het taartje van Stan. Hij zou toch niet…? In paniek drukte ik op het belletje en liet de verpleegkundige komen. ‘Kan het zijn dat iemand anders mijn miskraam heeft opgewekt?’ vroeg ik haar. Zij gaf aan dit niet te weten en riep de arts weer terug. Samen met hem sprak ik over het taartje dat toch wel heel gek smaakte en vroeg hem of het zou kunnen dat Stan hier iets in heeft gedaan.”

Misoprostol, een abortuspil

Vanaf dat moment gaat het balletje rollen en wordt de politie erbij gehaald. “Ook mijn ouders en zusje zijn naar het ziekenhuis gekomen. Zij wisten nog niet dat ik zwanger was en schrokken natuurlijk heel erg van het verhaal. De politie heeft Stan die ochtend van zijn bed gelicht en meegenomen voor verhoor. Hier heeft hij toegegeven dat hij via via Misoprostol tabletten heeft gekocht en een hoge dosis hiervan door mijn taartje heeft gedaan.”

Veroordeeld

De volgende dag gaat het al een stuk beter met Britt en mag ze met haar ouders mee naar huis. “Hier werd ik door de politie gebeld over de bekentenis van Stan. Ik was in totale shock en besloot direct aangifte tegen hem te doen. Hij is vastgehouden en uiteindelijk veroordeeld voor een celstraf.” Als Stan een paar maanden vastzit, schrijft hij Britt een brief waarin hij zijn excuses aanbiedt. “Hij vertelde dat het hem spijt en dat hij dit nooit had moeten doen. In de brief schrijft hij dat hij vreesde voor zijn carrière en dat hij door de stress geen andere oplossing zag.”

Nog steeds last van

Stan heeft 24 maanden vastgezeten en is inmiddels vrij. “We hebben elkaar nooit meer gezien. Hij heeft mij nog weleens berichtjes gestuurd om te vragen hoe het met mij gaat, maar ik heb hem verteld dat ik dat niet kon waarderen. Inmiddels ben ik getrouwd en heb ik een kindje van bijna twee, maar toch denk ik nog vaak terug aan de nare gebeurtenis van jaren geleden. Vooral tijdens mijn zwangerschap droomde ik met regelmaat over de bewuste avond in het ziekenhuis. Hoe het nu met Stan gaat weet ik niet. Ik begreep wel dat hij zijn studie rechten nooit meer heeft afgemaakt en uiteindelijk in een kledingwinkel is gaan werken.”

Op respectvolle wijze meepraten over dit verhaal? Dat kan in de reacties onder dit artikel.