We worden met z’n allen steeds ouder. Medicijnen en operaties zorgen ervoor dat velen van ons respectabele leeftijden bereiken. Niet altijd in goede gezondheid, maar met behulp van medische- en mantelzorg, draaglijk. “En daar loop ik nu tegen aan,” vertelt Birgit (49), “de overheid wil mensen zolang mogelijk thuis laten wonen, ook als dat onverantwoord is. Net zo als bij mijn moeder. Ze is aan het dementeren en heeft geen idee dat mijn vader dood is. Ze vraagt continu naar hem en woont nog zelfstandig.”
De ouders van Birgit vierden vorig jaar hun eenenvijftigste trouwdag. “Voor die tijd ging ik met ze shoppen: mijn vader kocht een mooi pak en mijn moeder liet haar oog op een knalrode jurk vallen. Ze zagen er zo aandoenlijk mooi en feestelijk uit.” Haar vader zorgde voor haar moeder die sinds een paar jaar aan het dementeren was. Dat ging heel geleidelijk. “Het begon ermee dat ze alledaagse spullen als sleutels, haar kam enzo op opmerkelijke plekken legde. Bijvoorbeeld in de koelkast. Wilde ik koffiemelk pakken en dan zag ik haar sleutelbos liggen. Moesten we heel hard om lachen, maar toen ze het gas vergat uit te zetten en soms niet meer op de namen van mijn kinderen kon komen, begon ik me wat zorgen te maken.”
Naar de huisarts
Birgits vader wuift de bedenkingen van zijn dochter aanvankelijk weg. “Maar al snel moest hij me gelijk geven: mijn moeder was niet zo maar een beetje vergeetachtig. Bovendien werd ze steeds somberder terwijl ze altijd super opgewekt was.” Ze bezoeken de huisarts die haar moeder een aantal vragen stelt om te kijken hoe het met haar geheugen is gesteld. Hij bevestigt het vermoeden van Birgit en haar vader en verwijst hen door naar de neuroloog. “Vanaf het begin is mijn vader vastberaden om voor mijn moeder te zorgen. Hij krijgt handvatten wat hij kan doen, hoe hij haar kan stimuleren.” Haar moeder weet dat ze vergeetachtig is, maar niet dat ze aan het dementeren is. “Mijn vader en ik hadden afgesproken dat niet te benoemen. Het doet er niet toe.”
Mijn vader overleed
Na een paar jaar heeft Birgits vader zijn handen vol aan haar moeder. Twee keer in de week wordt ze opgehaald en heeft ze dagbesteding zodat Birgits vader even tijd voor zichzelf heeft. “Het ging goed zo. Op de dagen dat mijn moeder er niet was, ging mijn vader lekker vissen en ik had die dagen ook voor mezelf.” Haar moeder is stabiel en opgewekt. En als alles lijkt te lopen, wordt haar vader ziek. Hij belandt in het ziekenhuis en Birgit pakt haar koffer en logeert bij haar moeder. “Mijn vader bleek longkanker te hebben in een vergevorderd stadium. Binnen een week overleed hij. Ik wist niet waar ik het zoeken moest maar vooral maakte ik me grote zorgen om mijn moeder. Zij was al van slag van het feit dat mijn vader niet thuis was, ze begreep niet, laat staan dat ze hem nooit meer zou zien omdat hij dood was.”
Zijn gezicht aaien
Met de uitvaartonderneemster bespreekt Birgit de mogelijkheden. “Sofie was een geweldige steun. Samen met haar besprak ik hoe mijn moeder ondanks haar dementie afscheid van mijn vader kon nemen. Ik vroeg haar of ze bij de crematie kon zijn. Sofie schetste de mogelijkheden. Zo stelde ze voor om een medewerkster van de dagbesteding te vragen aanwezig te zijn tijdens de crematie zodat zij zich kon ontfermen over mijn moeder als ik niet in staat zou zijn om dat te doen. Ik polste Marielle, haar favoriete ‘zuster’ en zij vond het geen probleem. Tijdens de condoleance was mijn moeder er een uurtje en aaide onophoudelijk het gezicht van mijn vader. Mijn hart brak.” Dat ze weduwe is, snapt Birgits moeder niet: elke dag weer vraagt ze wanneer haar vader weer langskomt.
Geen zin in
Hoewel Birgit zich voornam nooit fulltime voor haar moeder te zorgen, woont ze tijdelijk bij haar. “Mama kan niet alleen zijn, maar er is nog geen andere oplossing voor haar. Tot die tijd ben ik bij haar. Enerzijds vind ik het fijn dat ik het kan doen, anderzijds heb ik er soms zo geen zin in… Ik wil met vriendinnen naar de kroeg en heel soms kan dat omdat er een vrijwilliger op mama past, maar ik wil haar niet steeds vragen. Ja, ik maak me best een beetje zorgen over de toekomst en hoe dat allemaal met mijn moeder verder moet.”
Wat raad jij Birgit aan? Heb je iets soortgelijks meegemaakt? Hoe loste jij dat op? Praat met ons mee in de comments onder dit artikel.
