Vijf jaar geleden verhuisde Bibi naar een gezellig buurtje in Amsterdam. “Mijn vriend Tim en ik kregen ons eerste kindje. We woonden in een studio van 30 vierkante meter in het centrum van de stad. Onwijs leuk, maar niet handig met een kleintje. We konden de studio goed verkopen en vonden een appartement in een kindvriendelijke buurt in Oud-West. Hier wonen we al jaren met veel plezier en zijn niet van plan weg te gaan. Maar sinds onze buurvrouw alleen is, worden wij knettergek van haar…”

Havercappu

De buurt waar Bibi en Tim komen te wonen, was vroeger een echte arbeidersbuurt. “Inmiddels is het compleet overgenomen door yuppen. Tim en ik zijn hier geen uitzondering op, maar proberen wel in contact te staan met de ‘oorspronkelijke’ bewoners. Ja, we drinken onze havercappu en rijden een elektrische bakfiets. Maar ik nodig ook de buren uit op onze verjaardagen en maak gezellig praatjes op straat. Op deze manier hebben we in de wijk veel jonge vrienden, maar ook met de oudere bewoners hebben we heel goed contact. En dat laatste is best uniek.”

Gericht op zichzelf

Van buurvrouw Kee krijgt Bibi regelmatig te horen dat de meeste yuppen vooral op zichzelf gericht zijn. “Die yuppies zitten niet op ons oude Amsterdammers te wachten en zien ons het liefst helemaal vertrekken”, zegt Kee regelmatig tegen Bibi. “Dat klopt natuurlijk niet helemaal, maar ik geloof wel dat de yuppen de buurt enorm hebben veranderd. ‘Dankzij’ ons schieten de luxe koffietentjes en small plate restaurants als paddestoelen uit de grond. Het bruincafé en het buurthuis verdwijnen. Dat vinden mensen als Kee jammer. En nu alles duurder wordt en de woningnood hoog is, is verhuizen ook geen optie. Ze voelen zich letterlijk opgesloten in een wijk die ze niet meer herkennen. Best zielig.”

Waar moet ze heen

Bibi en Tim hebben flink met Kee te doen. “Kee woont op de derde verdieping en er is geen lift. Ze is 72 jaar oud en haar zicht wordt steeds minder. Alles wordt zwaarder voor haar. Zeker nu haar man in een verzorgingshuis woont. Tim helpt haar vaak met klusjes in huis. Als je bij haar binnenstapt ga je terug in de tijd. Ze woont al vijftig jaar in dat appartement en heeft er nooit iets aan gedaan. Eigenlijk zou ze het moeten verkopen en verhuizen. Maar Kee wil dat niet. Waar moet ze heen? Amsterdam is alles wat ze kent.”

Klusjes en boodschappen

Naast de klusjes die Tim doet voor Kee, helpt Bibi de buurvrouw ook. “Ik help haar met de boodschappen. Zo hoeft ze zelf niet met de tassen te sjouwen. Ook houd ik een klein oogje in het zeil; zeker nu haar man in een verzorgingshuis zit. Toch wil Kee steeds meer van ons. Zo vroeg ze of ik één keer per week op de koffie zou willen komen. Gewoon voor de gezelligheid, omdat ze vaak alleen is. Daarnaast wil ze mij opgeven als noodcontact, mocht er iets met haar aan de hand zijn. Hier twijfel ik over. Tim en ik werken allebei als arts, hebben een kindje en hebben ook een druk sociaal leven. Naar mijn idee zijn de klusjes en de boodschappen al heel veel hulp. Ik kan die andere dingen er niet bij hebben en vind dat Kee hiervoor op zoek moet gaan naar andere mensen.”

Heel druk

Kee heeft veel vrienden en kennissen in de buurt, maar ook die worden ouder. “En met de jongere generatie heeft ze weinig contact. Ik heb tegen haar gezegd dat ik best af en toe op de koffie wil komen, maar dat dit niet wekelijks kan. Ook heb ik aangegeven dat ze beter haar dochter (die in België woont) kan opgeven als noodcontact. Ik ken haar een beetje en weet zeker dat als er iets is, zij gewoon in de auto stapt en naar haar moeder in Amsterdam rijdt. Ik heb alleen het idee dat haar dochter ook erg druk is en ze het daarom niet goed durft te vragen. Maar ze lijkt te vergeten dat ook Tim en ik al aardig aan onze taks zitten…”

Teleurgesteld

De buurvrouw is teleurgesteld wanneer Bibi aangeeft dat ze niet nog vaker langs wil komen. “Daar voel ik me onwijs rot over en begin zelfs te twijfelen aan mijn beslissing. Elke woensdagochtend ga ik tennissen met een vriendin. Hier zou ik mee kunnen stoppen om bij Kee op de koffie te gaan. Tim vindt dat belachelijk en zegt dat ik best voor mezelf mag kiezen. ‘De eenzame buurvrouw is niet ons probleem. Wij hebben genoeg aan ons hoofd’, zegt hij dan. Hij heeft ook gelijk. En toch zit het mij niet lekker.”

Bovenste afbeelding: Mitchell Orr via Unsplash

Myla: “Mijn ouders lieten mij betalen voor mijn eigen cadeau”

Vorige maand werd Myla 40 jaar oud. “Ik denk dat ik namens de meeste vrouwen spreek als ik zeg dat dit niet perse een leeftijd is waar ik heel blij van word. Het is wat het is, zullen we maar zeggen… Wat mijn veertigste verjaardag nog minder leuk maakte, is dat ik middenin een verhuizing zat omdat de vader van mijn kinderen en ik onze relatie hadden verbroken. Heel pijnlijk natuurlijk. Des te attenter was het dat mijn ouders mij een heel mooi cadeau hebben aangeboden. Althans dat dacht ik. Want dat cadeau heeft mij meer problemen dan plezier opgeleverd… LEES HIER VERDER!