Toen we vijf jaar geleden met heel Nederland thuis kwamen te zitten, zagen veel mensen dit als hét moment om een nieuw huisdier te kopen. “Zo ook bij ons. De kinderen vroegen al heel lang om een hond, maar omdat Richard en ik fulltime buiten de deur werkten, was een pup geen goed idee. Tot we ineens thuis mochten werken en het wel haalbaar werd. Samen met de kinderen gingen we naar de fokker, kozen een hondje en namen hem mee naar huis. Wat begon als een leuk gezinsproject, is uitgemond in een nachtmerrie. Voor mij althans. Want de rest van het gezin? Die kijkt niet meer naar het hondje om.”
Geen puppytraining
Toen Bobbie, de energieke Jack Russell, bij het gezin van Aya introk, waren de kinderen verliefd op hun puppy. “Ze waren 11 en 13 jaar oud en vochten erom wie met Bobbie mocht lopen. Omdat het een klein hondje was en we veel thuis waren, kozen we ervoor om geen puppytraining met Bobbie te doen. Aan de hand van YouTube-filmpjes leerden we hem ‘zit’, ‘af’ en ‘poot’. Toen waren we daar heel trots op, maar inmiddels heb ik spijt dat we niet naar een professional zijn gegaan.”
Geen aandacht meer voor hem
Vijf jaar na het krijgen van Bobbie, ziet het leven van Aya, Richard, Nina en Mason er heel anders uit. “Nina is 18 en woont op kamers. In het weekend is ze soms hier, maar dan is ze druk met studeren of spreekt ze af met haar vriendinnen van de middelbare school. Mason is 16 en een echte puber. Hij zit veel op zijn kamer of gaat met zijn vrienden naar buiten. Richard gaat weer vijf dagen naar kantoor en ook ik werk drie dagen buiten de deur. En Bobbie? Die vindt het helemaal niks dat er geen aandacht meer voor hem is.”
Nu draai ik ervoor op
Spijt als haren op haar hoofd heeft Aya dat ze vijf jaar geleden een puppy namen. “Dat leek toen leuk, maar nu draai ik op voor de verzorging. Richard is veel van huis en van de kinderen hoef ik ook niks te verwachten. Alleen Mason helpt soms – met frisse tegenzin – mee. Op de dagen dat ik bij klanten werk, loopt hij na school een rondje met Bobbie. Als hij dat niet zou doen, dan moeten we een uitlaatservice inhuren, en daar hebben we eigenlijk het geld niet voor.”
Steeds opstandiger
Aya baalt ontzettend dat zij de enige is die zorgt dat Bobbie te eten krijgt, dat er een vakantieoppas is en dat hij naar de dierenarts gaat als dat nodig is. “Er wordt niet naar hem omgekeken verder. Natuurlijk zorgen we goed voor hem; hij gaat gewoon drie keer per dag wandelen, krijgt goed voer en mag overdag spelen in de achtertuin. Maar ik merk aan zijn gedrag dat hij zich verveelt als wij zo veel weg zijn. Jack Russells zijn geen makkelijke honden, en Bobbie is dat ook zeker niet. Hij blaft veel, sloopt zo nu en dan iets in huis en trekt heel erg aan de riem. Naarmate we meer van huis zijn, wordt hij steeds opstandiger.”
Nu maak je het af
Al lange tijd speelt Aya met het idee om een ander huisje voor Bobbie te zoeken. “Ik wil de hond het liefste gewoon wegdoen. Het is voor hem fijn als hij een huisje heeft waar er meer tijd voor hem is, en voor mij is het prettig dat ik er niet meer voor hoef te zorgen. Maar een stemmetje in mijn hoofd blijft zeggen: je bent hier aan begonnen en nu maak je het af ook. En zo is het wel; Bobbie heeft er niet voor gekozen om hier te komen wonen. En hij heeft er zeker niet voor gekozen dat niemand nog tijd voor hem heeft. Ik vind het een heel lastig dilemma…”
Afbeelding: Freepik
Roo -
Om te KOTSEN dit verhaal. Bah dat zulke mensen nog bestaan. Gatsiedarrie, wat is de mensheid ook misselijk en verrot. Het liefst gewoon WEG met zulke mensen.