Het is de grootste angst van elke ouder: het verliezen van een kind. Zelf weet ik niet hoe het voelt (en gelukkig maar), maar als moeder kan ik me niks vreselijkers voorstellen. Iemand die heel goed doorheeft wat het verliezen van een kind met ouders doet, is spoedeisende hulp arts Louis M. Profeta. Hij moet regelmatig ouders het nieuws brengen dat hun leven voorgoed zal veranderen. Het nieuws dat hun kind is overleden.
Hoewel dokter Profeta dit al vaak heeft gedaan, wordt het er niet makkelijker op. In een open brief op zijn LinkedIn pagina schrijft hij over zijn gevoelens bij het brengen van dit nieuws en vertelt hij waarom hij altijd eerst de Facebookpagina van de overledene bekijkt.
Samenvatting Nederlands
Het houd me menselijk. Ik sta op het punt om het leven van je ouders voorgoed te veranderen. Het enige wat ik tot nu toe van je heb gezien is je levenloze lichaam. Ik ben het je ouders verschuldigd eerst meer over jou en je levende wereld te weten te komen.
Misschien was het je tijd om te gaan… Maar de kans is groot dat dit niet zo is. Ik neem je legitimatiebewijs en typ je naam in op Facebook. Ik zie hoe je lacht. Ik zie je op je verjaardag. Ik zie je bij je oma tijdens kerst. Ik weet precies wie je bent als ik naar je ouders toeloop.
Je hebt geluk dat je het niet hoeft te zien. Je vader die je naam blijft roepen. Je moeder die haar haren uit haar hoofd trekt en op de grond ligt.
Ik bekijk je Facebookpagina voordat ik ze vertel dat je dood bent, omdat ik het over een persoon heb. Iemand van wie ze houden.
Gehele open brief dokter Profeta
It kind of keeps me human. You see, I’m about to change their lives — your mom and dad, that is. In about five minutes, they will never be the same, they will never be happy again. Right now, to be honest, you’re just a nameless dead body that feels like a wet bag of newspapers that we have been pounding on, sticking IV lines and tubes and needles in, trying desperately to save you. There’s no motion, no life, nothing to tell me you once had dreams or aspirations. I owe it to them to learn just a bit about you before I go in.
Because right now . . . all I am is mad at you, for what you did to yourself and what you are about to do to them. I know nothing about you. I owe it to your mom to peek inside of your once-living world.
Maybe you were texting instead of watching the road, or you were drunk when you should have Ubered. Perhaps you snorted heroin or Xanax for the first time or a line of coke, tried meth or popped a Vicodin at the campus party and did a couple shots. Maybe you just rode your bike without a helmet or didn’t heed your parents’ warning when they asked you not to hang out with that “friend,” or to be more cautious when coming to a four-way stop. Maybe you just gave up.
Maybe it was just your time, but chances are . . . it wasn’t. So I pick up your faded picture of your driver’s license and click on my iPhone, flip to Facebook and search your name. Chances are we’ll have one mutual friend somewhere. I know a lot of people.
I see you wearing the same necklace and earrings that now sit in a specimen cup on the counter, the same ball cap or jacket that has been split open with trauma scissors and pulled under the backboard, the lining stained with blood. Looks like you were wearing it to the U2 concert. I heard it was great.
I see your smile, how it should be, the color of eyes when they are filled with life, your time on the beach, blowing out candles, Christmas at Grandma’s; oh you have a Maltese, too. I see that. I see you standing with your mom and dad in front of the sign to your college. Good, I’ll know exactly who they are when I walk into the room. It makes it that much easier for me, one less question I need to ask.
You’re kind of lucky that you don’t have to see it. Dad screaming your name over and over, mom pulling her hair out, curled up on the floor with her hand over her head as if she’s trying to protect herself from unseen blows.
I check your Facebook page before I tell them you’re dead because it reminds me that I am talking about a person, someone they love—it quiets the voice in my head that is screaming at you right now shouting: “You mother fucker, how could you do this to them, to people you are supposed to love!”
Heel mooi
Met tranen in mijn ogen heb ik de brief zitten lezen. Maar wat een respect heb ik voor deze arts! Ik vind het heel mooi om te lezen hoe hij een menselijk beeld van zijn overleden patiënt wil hebben voordat hij met de ouders spreekt.
Hield jij het ook niet droog? Praat met ons mee in de comments onder dit artikel.
