Anneke en haar man Kaj hebben sinds 8 jaar een samengesteld gezin. “Iedereen met zo’n gezin weet hoe hectisch, gezellig en soms ook frustrerend het kan zijn. Toen ik verliefd werd op Kaj, was ik blij om te horen dat hij dol is op zijn kinderen. Ze zijn om de week bij hem en om de week bij hun moeder. De vader van mijn kinderen neemt deze verantwoordelijkheid niet en kijkt nauwelijks naar zijn kinderen om. Wat dat betreft heb ik veel respect voor Kaj als man en als vader. Maar nu zijn kinderen ouder worden en we allemaal onder één dak wonen, komen er ook meer frustraties.”
Gezinssamenstelling
Het is een flink verhaal wanneer Anneke de gezinssamenstelling opsomt. “Mijn vorige man en ik hebben drie kinderen: een tweeling van 10 en een meisje van 12 jaar. Kaj en zijn vorige vriendin hebben twee kinderen: een zoon van 15 en een dochter van 13 jaar. Omdat mijn kinderen altijd hier zijn (op een enkele vakantie of een weekend bij hun vader na), wonen we standaard met vijf. Om de week zijn we met zeven, als de kinderen van Kaj hier slapen. Gezellig en fijn, maar ook heel druk.”
Niet haalbaar
Omdat Kaj dichtbij de moeder van zijn kinderen wil en moet wonen, moesten Anneke en Kaj een huis kopen in een van de duurste regio’s van Nederland. “Idealiter heeft elk kind een eigen slaapkamer, maar met vijf kinderen is dat niet haalbaar. We hebben vier slaapkamers en er moet dus gedeeld worden. Kaj en ik slapen natuurlijk in één kamer, de tweeling ligt samen in een stapelbed, mijn oudste dochter heeft een eigen kamer en de kinderen van Kaj delen een kamer.”
Gedoe over de kamerindeling
De kamerindeling zorgt al sinds het begin voor gedoe. “De dochter en zoon van Kaj vinden het oneerlijk dat mijn tienerdochter een kamer voor zichzelf heeft. Zij hebben bij hun moeder wel allebei een eigen kamer en hier balen ze ervan dat ze moeten delen. We hebben het op deze manier gedaan omdat mijn dochter geen eigen kamer heeft bij haar vader en we haar toch een plekje voor zichzelf willen geven. Om de kinderen van Kaj tegemoet te komen, hebben we afgesproken dat zijn zoon beneden in de woonkamer mag gamen als zijn dochter boven even alleen op de gedeelde kamer wil zijn.”
Geen solistische bezigheid
Zoals dat bij pubers gaat, willen ze veel privacy. “Als de kinderen van Kaj hier zijn, zit zijn dochter standaard alleen boven en zijn zoon op de bank met de spelcomputer. Hij koppelt het ding aan onze grote tv, zet een koptelefoon met microfoon op en begint druk te praten en te spelen. Ik dacht altijd dat gamen een vrij solistische bezigheid was, maar niets is minder waar. Hij praat en speelt met mensen van over de hele wereld, en dat produceert – ondanks de koptelefoon – aardig wat lawaai, geschreeuw en gescheld.”
Ik wil zelf kijken
Anneke vindt het heel storend als haar stiefzoon naast haar zit te tieren op de bank. “En dat gaat uren zo door. Als het mijn zoon was, had dit niet gemogen, maar Kaj vindt het oké. ‘Van gamen leren ze veel. En als hij het goed doet op school, mag hij van mij best een paar uur per dag spelen,’ zegt hij dan. Vaak is dit precies op het moment waarop ik zelf ook lekker op de bank voor de tv zou willen hangen: na het eten, tot het naar bed gaan.”
Naar boven
Pas rond 21:00 uur verdwijnt de stiefzoon van Anneke naar boven. “Eén avond per week heeft hij voetbal en één avond oefent hij met zijn bandje. Maar de vier tot vijf andere avonden ben ik de tv kwijt aan mijn stiefzoon. Ik vlucht dan naar boven en kijk op onze slaapkamer op mijn telefoon een filmpje of lees een boek. Vriendinnen zeggen dat dit écht niet kan en dat ik moet eisen dat ik na een drukke dag gewoon op mijn eigen bank moet kunnen zitten. Eens! Maar ik snap Kaj en zijn zoon ook; de situatie is niet ideaal. Alleen, het is toch niet normaal dat ik niet meer beneden wil zijn?”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Een paar dingen die me opvallen:
1) Zijn kinderen zijn de helft van de tijd bij hun moeder en de helft van de tijd bij zijn vader en jou. Toch noem je de week bij hun vader als ‘hier slapen’. Ze wonen voor de helft bij jullie. Zie je het verschil?
2) Je dochter heeft bij jullie een eigen kamer omdat ze dat bij haar vader niet heeft. Je brengt het als een compensatie voor iets wat eigenlijk geen probleem is; ze is daar immers praktisch nooit.
3) Je gamende stiefzoon zou van jou geen uren mogen gamen als het jouw eigen zoon was. Vervolgens zeg je dat je op datzelfde moment (vanaf na het eten tot het naar bed gaan) graag zelf tv zou willen kijken. Dus hij mag niet uren naar een scherm turen, maar jij wél? Overigens gaat ‘ie om 21 uur naar bed. Dan kun jij erna toch even lekker je serietje kijken? Hij 2 uurtjes, jij 2 uurtjes. Wat is precies het probleem?
4) Je man vindt het geen probleem als zijn zoon dagelijks urenlang aan een scherm gekluisterd zit zolang zijn schoolprestaties er niet onder lijden. Dat verbaast me; ik zou geen enkele verslaving een goed idee vinden, ongeacht schoolprestaties. Wat is er mis met een spelletje, een boek, tijdschrift, muziek luisteren, buiten spelen, enz…? Het jong zal toch moeten leren maat te houden.
Kunnen je dochter en stiefdochter geen kamer delen? Meiden onderling, praktisch even oud. Dan hebben ze natuurlijk niet privacy in de zin van alleen zijn, maar wel zonder jongens. Een gedeelde kamer met verschillende geslachten, dat gaat natuurlijk een keer als problematisch ervaren worden.
Geen zolder waar je een game-hoekje kan maken? Een scherm, stroompunt, internetaansluiting en een poef is voldoende.
Geen gedoe met badkamer met 7 personen?
Anders zijn er twee oplossingen: minder kinderen of meer kamers (wat vaak gepaard gaat met een groter en dus duurder huis).