Ze weet dat Jannie het goed bedoelt, dat ze haar alleen maar wil helpen, maar voor Adina is het inmiddels iets te veel van het goede. “Bijna elke dag staat ze voor de deur om te vragen hoe het met me gaat. En hoe Daan slaapt. En of ik nog wel genoeg rust krijg,” vertelt de 33-jarige Adina. “Het is zo lief bedoeld, maar ik word er ook een beetje benauwd van.”
Een zware start
Na de bevalling van haar zoontje Daan maakte Adina een moeilijke periode door. “Mijn man Herman is ondernemer en kon niet lang thuisblijven. Drie dagen na de bevalling moest hij alweer aan het werk. Ik gunde hem dat, want hij had veel klanten en verantwoordelijkheden, maar ik voelde me daardoor ontzettend alleen.” De eerste weken met Daan waren zwaar. “Hij huilde veel en sliep slecht. En ik dus ook. Soms lag ik hele nachten wakker met hem op mijn borst, terwijl ik huilde van vermoeidheid. Ik wist dat het normaal was om het moeilijk te hebben na een bevalling, maar dit ging verder dan dat. Ik was uitgeput, angstig en onzeker over alles wat ik deed.”
De ochtend dat het misging
Toen Daan drie weken oud was, ging het helemaal mis. “Herman was al naar zijn werk, mijn moeder was op vakantie en ik zat alleen in de woonkamer met Daan. Hij huilde en ik kreeg hem niet stil. Op een gegeven moment wist ik het gewoon niet meer. Ik was zo moe dat ik niet meer helder kon nadenken. Het voelde alsof ik in een tunnel zat.” In paniek liep ze de trap af en belde ze aan bij haar buurvrouw Jannie. “Jannie en ik hadden altijd goed contact. Ze is een warme vrouw van in de zestig, altijd vriendelijk en betrokken. Toen ze opendeed, stond ik daar huilend met Daan in mijn armen. Ik zei: ‘Jannie, ik kan het even niet meer. Kan ik Daan drie uurtjes hier laten zodat ik kan slapen?’” Jannie twijfelde geen seconde. “Ze pakte Daan van me over, samen met de luiertas en flesjes gekolfte melk. Ze zei: ‘Ga jij maar lekker slapen, ik neem Daan wel even.’ En dat heb ik gedaan. Toen ik wakker werd, was het alsof ik weer een beetje mens was.”
Tijd voor hulp
Die ochtend was een keerpunt. “Toen Herman thuiskwam, heb ik hem alles verteld. Hij schrok enorm. We hebben toen besloten dat er hulp moest komen. Via een vriendin kwam ik in contact met een oppas die vroeger kraamverzorgster was geweest. Ze kwamen een paar dagen per week helpen met de verzorging en het ritme. Dat gaf zoveel rust.” Langzaam vond Adina haar balans terug. “De paniek verdween, ik begon weer te slapen en te genieten van Daan. Sindsdien is er gelukkig nooit meer zo’n moment geweest. Daan is inmiddels één jaar en doet het geweldig. Hij is vrolijk, lief en gezond. En ik ben blij dat ik nu weer echt kan genieten van het moederschap.”
Een betrokken buurvrouw
Toch is er iets blijven hangen van die ochtend, en dat is de bezorgdheid van Jannie. “Sinds die dag is ze me nooit meer uit het oog verloren. Ze belt bijna elke dag aan om te vragen hoe het gaat. Soms brengt ze een soepje, of zegt ze: ‘Je ziet er moe uit, gaat het wel goed?’” Hoewel Adina weet dat het uit liefde komt, voelt het soms te intens. “In het begin vond ik het geruststellend. Ze was als een soort tweede moeder. Maar na een tijdje begon het me te storen. Het voelt alsof ik nog steeds dat kwetsbare meisje ben van die ochtend, terwijl ik nu juist sterk en zelfstandig ben. Ik wil niet telkens herinnerd worden aan die moeilijke periode.”
Lief, maar ook benauwend
Soms probeert Adina subtiel duidelijk te maken dat het niet altijd nodig is om langs te komen. “Dan zeg ik dat ik net de deur uit wil, of dat Daan slaapt. Maar de volgende dag staat ze er weer. Ze meent het goed, dat weet ik, maar het voelt alsof ik geen ruimte krijg om gewoon verder te gaan.” Herman begrijpt haar gevoel. “Hij zegt dat ik gewoon eerlijk moet zijn, maar ik vind dat lastig. Hoe zeg je tegen iemand die je letterlijk heeft gered: ‘Het is genoeg geweest’? Ik wil haar niet kwetsen. Ik ben haar zó dankbaar voor wat ze toen heeft gedaan.”
Een lastig gesprek
Adina denkt erover om Jannie binnenkort aan te spreken. “Misschien moet ik gewoon zeggen dat ik haar waardeer, maar dat ik nu mijn eigen ritme heb gevonden. Dat ik het fijn vind als ze langskomt, maar niet meer elke dag. Alleen… ik ben bang dat ze dat verkeerd opvat. Ze is gevoelig, en ik wil niet dat ze denkt dat ik haar afwijs.” Ze glimlacht even als ze vertelt over Jannie’s zorgzaamheid. “Ze komt soms zelfs met een pan soep aanzetten en zegt dan: ‘Voor het geval je weer te moe bent om te koken.’ En dat is echt ontzettend lief. Maar ik kook allang weer zelf, ik red het prima.”
Loslaten
Wat Adina het moeilijkst vindt, is dat ze die ochtend nooit zal vergeten. “Ik was echt op, en Jannie was er. Ze heeft me erdoorheen geholpen. Dat schept een band, maar het houdt me ook vast aan een periode die ik juist achter me wil laten.” Ze zucht zacht. “Ik denk dat ik haar binnenkort een kaartje schrijf. Daarin wil ik haar bedanken voor alles wat ze toen heeft gedaan, en tegelijk uitleggen dat ik nu verder ben gegaan. Misschien dat dat beter overkomt dan een gesprek aan de deur. Ze verdient waardering, maar ik heb ook mijn rust nodig.”
Afbeelding: Freepik
Leys irene -
je nodigt haar uit voor koffie en taart en bedankt haar dat ze voor jou klaarstond als je dat nodig had en zegt haar dat als ze ooit hulp nodig heeft jij er bent voor haar Maar je kan het nu prima aan en ze hoeft niet meer bezorgd te zijn dus iedere dag langskomen is echt niet meer nodig