Thea en haar man Kurt zijn al 35 jaar samen. “We zijn heel verschillend, maar dat maakt ons huwelijk juist leuk. Ik ben impulsief, houd van nieuwe dingen proberen en verander regelmatig iets in huis. Kurt daarentegen is juist iemand die vasthoudt aan wat hij kent. Hij heeft een hekel aan verandering, eet elke week dezelfde gerechten en wil al jaren naar hetzelfde vakantiehuisje in Zuid-Frankrijk. Het is soms frustrerend, maar ergens vind ik het ook wel geruststellend. Kurt is voorspelbaar, betrouwbaar… en soms een beetje koppig.”
Geen afscheid nemen
Eén ding waar Kurt écht moeite mee heeft, is afstand doen van spullen. “Hij bewaart alles. Oude ansichtkaarten, een versleten leren riem, en kleren die al lang hun beste tijd hebben gehad. Zelfs als er gaten in zitten of ze uit de mode zijn, weigert hij ze weg te doen. Hij zegt altijd: ‘Zolang ik het nog kan dragen, is het goed genoeg’. Ik probeer daar rekening mee te houden, maar soms… soms gaat het gewoon te ver.”
De rode broek
Het grootste voorbeeld van die vasthoudendheid was een rode korte broek die Kurt meer dan 40 jaar geleden in Zuid-Frankrijk had gekocht. “Hij droeg die broek altijd in de zomer, maar hij was inmiddels helemaal versleten. De stof was dun, de kleur vervaagd, en er zaten meerdere scheuren in. Ik vond het er niet meer uitzien, maar Kurt was er dol op. Hij zei dat de broek hem aan zijn jeugd herinnerde, aan de vakanties met zijn vrienden. Dus bleef hij hem dragen, jaar na jaar.”
Het moment dat ik bezweek
Afgelopen voorjaar, toen ik de zomerkleding van zolder haalde, zag ik die rode broek weer in de kast liggen. “Er zaten nu zelfs gaten bij de zakken. Ik besloot dat het genoeg was. Ik bestelde online een vergelijkbare broek – zelfde kleur, zelfde model – en dacht: ‘Als ik hem gewoon vervang, merkt hij het vast niet’. Toen de nieuwe broek binnenkwam, stopte ik die in zijn kast en gooide de oude in de afvalbak. Ik voelde me er een beetje schuldig over, maar ook opgelucht. Eindelijk zou hij er wat netter uitzien.”
Een scherpe blik
Die opluchting duurde niet lang. “Een paar dagen later kwam Kurt thuis van zijn werk, liep naar boven om zich om te kleden en riep na vijf minuten: ‘Waar is mijn broek?’. Ik deed alsof ik van niets wist. ‘Misschien ligt hij nog in de was?’. Maar Kurt is niet gek. Hij haalde meteen de nieuwe broek uit de kast, bekeek hem kritisch en zei: ‘Dit is hem niet. Waar is mijn echte broek?’. Op dat moment wist ik dat ik het niet meer kon verbergen.”
Woede en onbegrip
Toen Thea toegaf dat ze de broek had weggegooid, ontplofte Kurt. “Hij was echt boos. Hij zei dat ik geen respect had voor zijn spullen, dat die broek voor hem meer was dan alleen kleding. Hij voelde zich verraden dat ik dit achter zijn rug om had gedaan. Ik probeerde uit te leggen dat ik alleen maar wilde dat hij er netjes uitzag, maar dat maakte hem nog kwader. Hij vond dat ik hem had proberen te veranderen, terwijl hij daar juist zo’n hekel aan heeft.”
Een kwestie van principe
Nu, weken later, is het onderwerp nog steeds niet helemaal afgesloten. “Hij draagt de nieuwe broek wel, maar hij zegt regelmatig dat het ‘toch niet hetzelfde’ is. Soms denk ik dat het hem niet eens zozeer om de broek gaat, maar om het idee dat ik iets zonder zijn toestemming heb weggegooid. We hebben afgesproken dat ik voortaan eerst overleg voordat ik iets wegdoe. Maar eerlijk? Soms kijk ik naar die oude truien en versleten schoenen in zijn kast, en kriebelt het toch weer…”
Afbeelding: Unsplash+
Joris -
Ik haal uit niets dat Kurt zwakzinnig is. Hoe zou hij dan niet door kunnen hebben dat je een 40 jaar oude broek met dun geworden stof, vervaagd en met scheuren hebt vervangen door een nieuwe? Terecht dat hij boos is als jij (of iemand anders) aan zijn spullen zit. Joehoe.|