Rianne: “We zijn verhuisd voor de basisschool, maar het valt enorm tegen”

Toen Rianne zwanger was van haar eerste kind, begon ze, zoals veel aanstaande ouders, te dromen over de toekomst. Over kinderwagens in het park, over slapeloze nachten, maar ook over de eerste schooldag. Ze woonden op dat moment in een klein dorp met één basisschool. “Op papier leek het ideaal: alles dichtbij, een rustige omgeving, en veel kinderen in de buurt. Maar toen ik hoogzwanger was en op een ochtend langs het schoolplein liep, sloeg de twijfel toe.”

Slagveld

Wat ze zag, raakte haar. “Het was pauze en het plein leek wel een slagveld. Kinderen waren aan het schreeuwen, er liepen er een paar huilend rond, en een jongen duwde een ander tegen het hek. De leerkrachten zaten met hun telefoons in de hand op een bankje. Geen toezicht, geen betrokkenheid. Het voelde ongeorganiseerd, onveilig. Ik dacht meteen: hier wil ik mijn kind later niet achterlaten.”

Verhuizen voor onderwijs

Samen met haar man begon Rianne te kijken naar andere mogelijkheden. “We wilden een plek waar Olivia later op een fijne school zou zitten, met aandacht en structuur. We kwamen uit bij een groter dorp, twintig minuten verderop, waar meerdere basisscholen waren. We lazen goede recensies en het dorp zelf voelde levendiger aan. Dus hakten we de knoop door en besloten te verhuizen. Het was best een stap, maar het voelde als een investering in de toekomst van ons kind.” De eerste jaren na de verhuizing bevielen goed. Olivia ging naar de peuterspeelzaal, Rianne leerde andere moeders kennen, en ze voelden zich welkom in het dorp. Maar toen Olivia naar groep 1 ging, begonnen de twijfels.

Lerarentekort

De school had een goede naam, maar het bleek al snel dat er grote problemen waren. “Er was veel verloop onder de leerkrachten, en het lerarentekort liet zich flink voelen. Olivia kreeg in haar eerste jaar drie verschillende juffen en stond zelfs een keer voor een dichte deur omdat er geen invaller was. En als ze er wél waren, dan was er weinig ruimte voor persoonlijke aandacht.”

Geen zorgenkind

Rianne merkte dat Olivia zich terugtrok. “Ze is geen druk kind, eerder wat verlegen. Maar op deze school ging ze echt op in de massa. Haar juf wist na drie maanden nog steeds niet goed waar ze stond qua ontwikkeling. Toen ik dat aankaartte, kreeg ik te horen dat ze het ‘druk hadden’ en dat Olivia ‘geen zorgenkind’ was, dus vanzelf wel mee zou komen.”

Verkeerd gedaan?

De frustratie groeide. “We hadden ons leven omgegooid om haar een betere start te geven, maar in plaats daarvan kreeg ze vooral chaos en onrust.” Rianne en haar man spraken regelmatig over wat ze konden doen. “Nóg een keer verhuizen? Van school wisselen binnen het dorp? Maar overal is het lerarentekort voelbaar. En de wachttijden voor andere scholen zijn lang.”

Veel veranderd

Een paar weken geleden belde een vriendin uit hun oude dorp. “Ze had gehoord dat we niet zo blij waren met de school, en vertelde dat de basisschool bij ons oude huis enorm is veranderd. Er is een nieuwe directeur gekomen die veel structuur heeft aangebracht. Er is nu vaste pleinwacht, er zijn duidelijke regels, en er is zelfs een super ervaren intern begeleider gekomen voor de kinderen die wat extra steun nodig hebben.” Rianne viel stil toen ze het hoorde. “Ik wist niet wat ik moest zeggen. Alles wat ik hoopte te vinden door te verhuizen, blijkt nu juist dáár gerealiseerd te zijn. En wij zitten hier vast.”

Klein, maar hecht

Rianne geeft toe dat ze het oude dorp soms mist. “Het was klein, maar wel hecht. Hier in het grotere dorp is het veel anoniemer. En hoewel we ons best doen, voelt het toch minder als thuis.” De gedachte om terug te verhuizen is verleidelijk, maar ook ingewikkeld. “We hebben hier werk, vrienden, en Olivia heeft inmiddels haar plekje – ook al is het niet ideaal. Maar ik vraag me wel vaak af: hebben we te snel gehandeld?”

Twijfel blijft knagen

Voor nu blijft het bij gesprekken en twijfels. “We hebben opnieuw contact opgenomen met de school en gevraagd om een ontwikkelgesprek. Ik wil weten hoe Olivia ervoor staat, en of er ruimte is voor extra begeleiding.” Rianne overweegt ook om Olivia op een wachtlijst te zetten voor een kleinere school iets verderop. “En we hebben voorzichtig gekeken naar huizen in ons oude dorp. Gewoon… om te zien wat er mogelijk is.” Of ze echt teruggaan? Rianne weet het nog niet. “Soms wil je het beste voor je kind, en maak je keuzes met je hart. Maar de praktijk is weerbarstig. Wat goed voelt, hoeft niet altijd goed uit te pakken. Dat leer ik nu.”

Afbeelding: Freepik