Na een relatie van acht jaar besloten Ira en Abel vorig jaar in het huwelijksbootje te stappen. Omdat ze een bruiloft uit een boekje wilden, spaarden ze flink. Het werd een droomhuwelijk met alles erop en eraan. “Alleen kreeg de dag een uiterst vervelend staartje.”
Hoewel ze eerst overwoog een weddingplanner in de arm te nemen, zag Ira daar van af. “Abel en ik hadden eigenlijk alle tijd om ons droomhuwelijk waar te maken. We wilden allebei graag aan het water trouwen en hebben dat gedaan in Loosdrecht. Op een prachtige locatie aan het water, zo sprookjesachtig.” De voorbereidingen waren tot in de puntjes getroffen. Het enige waar Ira zich een beetje zorgen over maakte, waren haar moeder en schoonmoeder. “Mijn ouders zijn acht jaar geleden gescheiden, inderdaad in de periode dat Abel en ik een relatie kregen. Dat mijn vader en moeder uit elkaar zouden gaan, kwam voor mij als donderslag bij heldere hemel. Ik zag het niet aankomen. Achteraf blijkt dat ze al jaren als broer en zus leefden en voor mij bij elkaar bleven. Toen ik Abel ontmoette hakten ze de knoop door en zetten een punt achter een huwelijk van bijna twintig jaar.”
Ze oordeelt niet
Ira was verdrietig, temeer omdat zij net haar grote liefde had gevonden en op een roze wolk zat. “Terwijl ik liep te stralen, zaten mijn ouders in zak en as. Want hoewel ze klaar met elkaar waren, hadden ze het er toch moeilijk mee. In die verwarrende tijd had ik iemand nodig bij wie ik mijn hart kon luchten en dat kon bij Marianne, de moeder van Abel. Met haar sprak ik over mijn jeugd, mijn ouders en hun scheiding. Ze oordeelde nooit en luisterde naar me. Mijn vader had tijdens de scheiding een vriendin en ik had het daar moeilijk mee. Ook mijn vader veroordeelde ze niet. Nog steeds ben ik heel blij met Marianne, ik kan goed met haar opschieten. Eigenlijk, en dat vind ik naar om te zeggen, heb ik een betere band met haar dan met mijn eigen moeder.”
Ik ben liever bij Marianne
Haar schoonfamilie is een ware aanwinst en Ira is graag bij ze. Haar vader en moeder ziet ze ook regelmatig maar de band is minder hecht. “De vriendin die mijn vader tijdens de scheiding had, was al snel weer weg en daarna volgde een rits vrouwen. Ik vond dat helemaal niet leuk, maar kon er weinig van zeggen. Mijn moeder bleef hangen in haar verdriet en was niet bereid aan zichzelf te werken. Ik probeer ze een keer in de twee weken te zien maar dat lukt niet altijd. Op mijn werk is het druk en ik ben gewoon veel liever bij Marianne.”
Dat is privé
De trouwdag, was zoals gezegd, fantastisch. Alle vrienden en vriendinnen van Ira en Abel waren er en hadden allerlei leuke verrassingen voor het bruidspaar. “Daarnaast was het een stralende dag en iedereen was blij en vrolijk. De speech van de ambtenaar van de burgerlijke stand was prachtig en ontroerde ons. Het diner was uitstekend en heel gezellig. Onze oudste vrienden hadden een vriendelijk woord voor ons en ook mijn vader stond op om mij te zeggen hoe bijzonder hij het vond dat zijn dochter ging trouwen. Na mijn vader speechte Marianne. Het begin van haar verhaal was heel mooi, maar gaandeweg ging ze in op behoorlijke privézaken die ik liever niet met onze gasten had willen delen.”
Stop nou!
Zo haalde Marianne de zware tijd aan die Ira had toen haar ouders in scheiding lagen. “Ze vertelde dat ik regelmatig mijn hart bij haar luchtte en dat ze dat zo fijn vond. Dat die scheiding hen nader tot elkaar had gebracht. Ze benadrukte dat ze zo ontzettend blij met mij was en dat ik voelde als haar dochter. Terwijl Marianne maar doorging, zag ik mijn moeder steeds bozer en jaloerser worden. Want mijn moeder zou graag zo’n band willen hebben als Marianne met mij heeft. Ik probeerde oogcontact te maken met Marianne om haar te seinen dat ze moest stoppen. Dat zag ze niet. Voor ik het wist, schoof mijn moeder woest haar stoel naar achter, smeet haar servet neer en beende de eetzaal uit. Ik voelde me zo ongelukkig en ongemakkelijk. Abel is nog achter haar aangegaan, maar ze wilde niet meer terugkomen.”
Sorry sorry sorry
Natuurlijk bood Marianne haar excuses aan en zei dat ze het zo niet had bedoeld, maar het kwaad was al geschied. Ira heeft haar moeder sinds de bruiloft nog maar een paar keer gezien. “Niet dat ik haar enorm mis, maar ik schaam me voor de speech van Marianne. Zij had nooit zo op de man moeten spelen. Soms, heel soms denk ik dat ze het er misschien wel een beetje om deed. Maar Abel vind dat onzin.”
Wat denk jij van deze situatie? Snap je schoonmoeder Marianne? Of vind je dat ze te ver is gegaan? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Foto door Juliano Astc via Pexels
Joanne: Mijn vader wil niet mantelzorgen voor mijn moeder
Als Joanne in de drukste periode van haar leven zit, wordt haar 75-jarige moeder ziek. Hoewel er professionele hulp wordt geboden, is er ook veel mantelzorg nodig. De vader van Joanne is thuis en kerngezond, maar weigert zijn vrouw te helpen. “Hallo, ik heb toch ook een leven…. VERDER LEZEN“
Margreet -
Allebei de dames, hebben een gebrek aan empathisch vermogen. Bij een speech bedenk je hoe die aankomt voor alle aanwezigen en ma had er blijkbaar geen probleem mee een scène te schoppen op de bruiloft van haar dochter. Ze zou ook blij kunnen zijn voor haar dochter dat ze het zo getroffen heeft met haar schoonmoeder. Dat dat ontbreekt vind ik nog het ergste en begrijp meteen waarom de relatie tussen moeder en dochter niet lekker loopt. Vermoed ook dat het zinloos is om erover te praten. Mss wel met schoonmama als je dat nog dwarszit. Je zou haar eventueel kunnen vragen een excuusbriefje te sturen. Niet jij hebt iets fout gedaan, je hebt een moeder die denkt dat alles om haar draait en haar gekwetste gevoelens boven alles plaatst.