Dolblij was Ellis toen ze anderhalf jaar geleden samen met haar man Pieter verhuisde naar een appartement in het midden van Amsterdam. “We hadden na lang wikken en wegen de knoop doorgehakt: onze villa aan het water konden we goed verkopen en onze wens om in het hartje centrum te wonen, kwam uit.” Waar Ellis geen rekening mee had gehouden, was een klagende buurvrouw. “Om de haverklap staat ze voor de deur. Ik word er gek van.”
Ze had ze zo vaak gelezen, verhalen van vrouwen die continu overhoop lagen met de buren. Veel kon ze zich daarbij niet voorstellen; in de villawijk waar ze woonde had ze met iedereen goed contact en was alles bespreekbaar. “Want ja, natuurlijk hadden we ook wel eens last van de buren en zij van ons, maar dat was verder nooit een probleem.”
Burenborrel
Hoe anders is dat nu. Toen Ellis en Pieter anderhalf jaar geleden hun prachtige appartement betrokken, konden ze hun geluk niet op. “Ik wilde altijd al zo graag in het centrum van Amsterdam wonen en toen onze kinderen voor studie op kamers gingen, kwam mijn droom uit.” Hun huis aan het water was binnen no-time verkocht en al vanaf eerste bezichtiging vielen ze als een blok voor het hoekappartement. Omdat een burenborrel er niet inzat, besloten Ellis en Pieter voor nu alleen kennis te maken met de naaste buren.
Verbitterd
“Aan de rechterkant woont een stel van onze leeftijd en Natasja woont aan de andere kant. Ze is een alleenstaande vrouw van 60 en een beetje verbitterd omdat haar ex haar in de steek liet voor een jongere vrouw. Ik vond het wat ongemakkelijk dat ze gelijk roddelde over de andere bewoners in het complex, maar wilde dat niet meteen afkappen. Ieder zijn ding.”
Klagen
Ellis kwam er al snel achter dat Natasja niet alleen roddelen tot een kunst had verheven, maar dat ze ook niet onverdienstelijk kan klagen. Om de haverklap staat ze voor de deur van Ellis en Pieter. “Ze zeikt echt over alles. Ze belde laatst aan toen ik scholletjes stond te bakken. Ze zei dat ze kotsmisselijk werd van die lucht. Ik vond het wel vreemd dat ze daar zo’n last van had, maar waarom zou ze daarover liegen?”
Pannenkoeken lucht
Nou, antwoord op die vraag liet niet lang op zich wachten. Op hoge poten stond Natasja voor de deur toen Pieter pannenkoeken stond te bakken. “Of we daar alsjeblieft mee wilden stoppen, want van die lucht kreeg ze migraine. Toen dacht ik: wacht eens even, ik heb hier te maken met een uiterst lastige buurvrouw.” Ellis besluit het gesprek met de buuf aan te gaan om erachter te komen wat er precies dwarszit. Ze zegt haar gelijk dat ze ook last van haar sigarettenrook heeft. “Als Pieter en ik even lekker een wijntje drinken op ons balkon en zij zit er ook, zitten we steevast in haar rook. Ik vind dat heel smerig, maar vind dat ik daarover niet moet zeuren.”
Hakken op de vloer
Het gesprek leidt tot niets; sterker de band tussen de twee vrouwen wordt alleen maar slechter. “Natasja bleef maar verwijten maken. Dat ze het geluid van mijn hakken op onze houten vloer irritant vindt, dat Pieter te hard praat, dat ze wakker wordt als we ’s nachts de wc doortrekken. Ik wist niet wat ik hoorde.”
Leefgeluiden
Omdat Ellis geen gedoe met haar buurvrouw wil, past ze zich aan. Doet haar schoenen uit als ze thuis is, trekt ’s nachts de wc niet meer door en vraagt Pieter regelmatig om zachter te praten. “Op een gegeven moment schoot ik door en sloop ik als een tijger door mijn eigen huis. Pieter verklaarde me voor gek en vond dat ik normaal moest doen. Wat wij produceren zijn gewoon leefgeluiden. We zijn geen aso’s.” Sinds Ellis weer gewoon leeft, staat Natasja om de haverklap voor de deur. En niet opendoen is geen optie, want ze blijft net zo lang bellen tot er wordt opengedaan.
Zeiksnor
“Dat mens werkt zo op mijn zenuwen, maar ik weet niet hoe ik het moet oplossen. We hoorden van de andere buren dat het een lastige vrouw is. Maar bij hen belt ze niet aan, ze heeft het echt op ons gemunt. Ik overweeg om Buurtbemiddeling in te schakelen maar Pieter vindt dat echt te zot voor woorden. Maar wat moeten we dan? Ik heb geen zin om telkens die zeiksnor aan de deur te hebben.”
Herken je zo’n zeurende buuf? Wat raad je Ellis en Pieter aan? Moeten ze de buurvrouw negeren om met haar in gesprek blijven gaan? Wat zou jij doen? Praat met ons mee in de comments.
Sandra’s weekend in Schouwen-Duiveland: de hoogtepunten
Ondanks dat ik vaak door Schouwen-Duiveland heb gefietst, ken ik het toch minder goed dan ik zou willen. Want wat zijn nou de hoogtepunten van dit mooie eiland? Samen met een groep gezellige bloggers laat ik je zien wat je absoluut niet mag missen als je een weekend weg naar Schouwen-Duiveland organiseert! VERDER LEZEN
Demi -
Ja zo een buurvrouw heb ik ook. Ik ben nog best jong en ben op mij zelf gaan wonen in Amsterdam oost. In het begin van de verhuizing tijdens het boren exc is er al meerdere maken aangebeld om te vragen wat ik aan het doen was. En verhuizing is al heel erg stressvol maar al helemaal als er vaker word aangebeld wegens het verhuisgeluid. Toen ik klaar was met verhuizen was ik zo opgelucht om geen bel meer te horen. Maar ik heb elk weekend wel zin in een wijntje en wat lekker muziek, hierover werd een officiële melding gemaakt omdat iemand overlast ervaarde om 12 uur savonds. Ik ben geen aso en heb zelf school en werk, door de weeks is het stil en in het weekend draai ik wel eens wat muziek tot 8 uur savonds. Sinds deze melding is geweest zijn er alleen maar meldingen bij gekomen. Ik heb het gevoel dat ze allemaal onder 1 hoedje spelen en elkaar kennen en zo gezamenlijk afstemmen en meldingen maken. Zo heb ik ook geklaag gehoord over mijn wasmachine die nieuw is. Ik hoor ook Wel eens hard muziek of feestende mensen in mijn complex of er naast. Het maakt me niet blij maar het idee dat het kan is leuk, ik vind dat je een andere het geluk van het leven moet gunnen en het geluid moet kunnen accepteren zolang het maar niet elke week 12 uur lang is 1 keer per 2 weken en feestje hoor je mij niet. Wat een zeik wijf zeg