Omdat ik een bijzonder jaar achter de rug had, viel het afscheid ervan me zwaar. Schichtig keek ik achterom, probeerde 2017 vast te pakken en krampachtig bij me te houden. Het nieuwe jaar trok een pruillip. “Als we zo gaan beginnen.” 2018 had gelijk. Ik moest niet zo onaardig en bevooroordeeld zijn.
Daar het nieuwe jaar bij een van mijn liefsten in Alaska tien uur later aan kwam sjokken, konden we lekker appen. Want ik moest alle zeilen bijzetten wakker te blijven. Als early bird komt mijn kantelpunt rond tien uur, half elf. Dan schiet ik in mijn slaapstandje. Mijn temperatuur gaat omhoog, mijn humeur daalt en mijn reactie- en spraakvermogen staan op een laag pitje. Om ervoor te zorgen dat ik twaalf uur zou halen, maakte ik de wc schoon. Ruimde ik de was op. Terwijl ik handdoeken vakkundig in drieën vouwde, staarde ik voor me uit. Nog maar een paar uur en dan was het voorbij. Twaalf maanden liep ik af. Dacht aan de mooie ontmoetingen. Aan de nieuwe wegen die ik insloeg. Aan de kilo’s die ik achterliet.
Ik appte mijn liefste in Alaska. “Nog maar even te gaan.” Ik wist ze dat de bibber in mijn tekstje kon lezen. “Kom op Ka! We doen het samen hoor! I am right here voor je in het nieuwe jaar!” vrolijkte ze me op. Ook had ze nog een laatste leuke song voor me. Kon ik op mijn Spotify Liefste Liedjes zetten.
Toen Robert de kurk van de Minionchampagne liet ploppen en de bananendrank in de glazen schonk, telde ik samen met mijn mannen af. Nog dertig seconden te gaan. Ik haalde diep adem, deed een schietgebedje en…. belandde in 2018. Ik had het gered, ik leefde nog en voelde me oké, maar wel een beetje anders.
Zo gaf ik voorgaande jaren de kerstboom 1 januari een zwieper. Dit jaar niet. Ik kon nog geen afscheid nemen van onze gezellige groene makker, ons lichtpuntje in donkere dagen. Daarnaast wilde Tommie niet dat de Nordmann in de kliko werd gemikt. Niet zozeer om de boom, wel om de bewoner. “Waar moet Muis dan wonen?” Muis? Robert keek me verbaasd aan. Ik knikte. Ik wees op de half aangevreten kransjes en zuurstokjes die aan de takken hingen. “Of dacht je dat ik dat had gedaan?”
Hoe dan?
Nou zo. Als ik ’s ochtends om vijf uur achter mijn laptop kruip, hoor ik hem. Hij trippelt naar de boom, loopt tegen het stammetje op en zoekt een stevige tak uit. Eentje waaraan iets te nassen hangt. Vervolgens balanceert íe op de naalden en zet zijn tanden in de caloriebommetjes. Soms lukt het hem een zuurstokje los te krijgen en op de grond te duwen. Snel holt ie er heen en sleept de zoetigheid achter de bank om daar verder te knagen. “En jij doet niks? Kijkt toe?”
Robert zoekt op internet naar een muizenval. Tommie krijgt een toeval als hij hoort wat zijn vader van plan is. “Nee! Je mag het muisje niet doodmaken. Ik wil hem in een kooitje. Je moet hem tam maken.”
Sinds een paar dagen staat er een ingenieuze muizenval. Een lege colafles met pindakaas waarin de muis moet lopen en er dan niet meer uit kan. Jerry lacht zich een kriek en omzeilt het handig.
Pas vijf dagen wandel ik rond in 2018 en overal zie ik al issues. Ik verlang naar 2017. Toen ik alles nog onder controle had.
Karin van Leeuwen (45 jaar) is eigenaar van tekstbureau De Gooise Pen. Heeft meer dan twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee mannen Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven (momenteel is ze druk met een boek!) is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool voor spinninglessen en krachttrainingen. Alledrie haar mannen atletieken en Bob en Tom doen daarnaast aan freerunning.
