Een jaar of twee geleden toen mijn oudste zoon in de F-jes speelde was hij een ventje dat voetbal erg leuk vond maar eigenlijk meer geïnteresseerd was in de kleur van het gras en welke ecologische interessantheden er op groeiden. Menigmaal werd Bram door ons een dromer genoemd. Ballen vlogen op het veld langs hem heen, en Bram vond het allemaal prachtig. Als moeder zijnde was ik al blij dat Bram over de middenlijn kwam en als dit gebeurde was de wedstrijd wat mij betreft gewonnen.
Na een poosje begon het mannetje zich te ontwikkelen. Spillepootjes maakten plaats voor stevige beentjes. Zijn lijf werd minder slungelig en souplesse maakte daarvoor plaats. En o wat genoot ik van zijn spel en zijn vorderingen. Heel langzaam voltrok dit proces zich. Steeds enthousiaster kwam Bram van trainingen thuis en vertelde vol vuur over zijn belevingen op het veld. Tot die tijd was het hem echter nog niet gelukt om te doen waar het bij voetbal uiteindelijk om draait: scoren. Al tijden werd er thuis over gesproken door Bram hoe fantastisch het wel niet zou zijn als dat zou gebeuren. En eerlijk gezegd: een goal hing al een tijdje in de lucht.
Op een prachtige, zonnige, zaterdag werd er door Bram en zijn team een wedstrijd gespeeld. Met een clubje ouders stonden we onze kinderen aan te moedigen. Omdat het mooi weer was, en Bram misschien wel zou gaan scoren, nam ik geen halve maatregelen. Als een volleerd voetbalmoeder zette ik mijn nieuwe grote zonnebril, van een niet nader te noemen winkelketen, op. Na enkele minuten scoort Bram een prachtige goal die hij viert op zijn eigen, zou vele doelpunten later blijken, ingetogen manier. Blij klap ik voor hem, houdt mijn zonnebril op en pink, zo onopvallend mogelijk, een traantje weg. Mijn buurman op het veld kijkt mij onderzoekend aan, ik bedenk snel een list en zeg dat ik zo’n last van hooikoorts heb. Het spel wordt snel hervat en gelukkig heeft niemand gezien, mede dankzij mijn grote zonnebril, dat ik mijn moedergevoelens de vrije loop liet gaan.
Enkele dagen later kom ik de vrouw van mijn voetbalbuurman tegen en zij begint geanimeerd tegen mij te vertellen over de afgelopen wedstrijd. Dan zegt ze lachend tegen mij: “Je raakte zo ontroerd he?” Ik kijk haar vragend aan en ze zegt: “Mijn man vertelde dat je flink hebt staan brullen om Bram zijn allereerste doelpunt………”
Simone,
Columniste rubriek Voetbalmoeder
