Jolanda woont alleen in een heerlijk appartement in een drukke straat vlakbij het centrum. “Mijn huis is mijn tempel en ik vind het leuk om mensen te zien. Maar tegenwoordig zie ik er bijna tegenop als anderen bij mij op bezoek komen.”

Nadat haar relatie met Niels strandde, ging Jolanda op zoek naar een eigen woning. Al snel vond ze een fantastisch appartement. “Toen ik mijn appartementje bezichtigde was ik gelijk verkocht. Het is een heerlijke plek, prachtig uitzicht en heel modern. Als ik al een minpuntje moet opnoemen, dan is dat het betaald parkeren in mijn straat. Maar goed, ik heb zelf een vergunning van de gemeente gekregen en voor vrienden en familie die met de auto komen is het ook goed geregeld. Ik kan inloggen op een systeem en mijn vrienden en familie met korting laten parkeren. Dat is echt superhandig. Het kost maar een euro per uur als ze bij mij zijn en de parkeerkosten worden automatisch van mijn rekening afgeschreven. Mijn bezoek is er hartstikke blij mee.”

Niemand vraagt naar de kosten

Omdat Jolanda het leuk vindt regelmatig te koken voor vrienden, nodigt ze vaak mensen bij haar thuis uit. Soms blijft haar bezoek wel een uur of vijf hangen als het gezellig is. “Dat zijn zulke toffe avondjes, ik geniet daar intens van. Maar als het bezoek weer in de auto stapt, wordt van mijn rekening vijf euro voor het parkeren afgeschreven. Soms heb ik drie, vier avonden bezoek en dan lopen die parkeerkosten behoorlijk op. Want reken maar uit: vier keer vijf euro, is twintig euro parkeerkosten voor anderen, tachtig euro per maand.” En daar zit gelijk het ongemak voor Jolanda: er is namelijk nooit iemand die vraagt of ze de parkeerkosten kunnen betalen.

Ze laten de auto staan en gaan shoppen

Dat valt haar tegen, ze vindt dat jammer. “Ja, want weet je wat het is, als ik weet dat er bezoek komt, haal ik ook lekkere dingen in huis, goeie wijn en hapjes van de traiteur. Of een lekker gebakje van de bakker. Visite leg je in de watten, dat heb ik geleerd van mijn moeder, maar zeker met de hoge supermarktprijzen van nu, merk ik dat het wel heel hard gaat met mijn geld.” Wat ook zo nu en dan gebeurt, is dat mensen nadat ze gezellig op de koffie zijn geweest bij Jolanda, nog even de stad inlopen. Wel zo makkelijk, de auto staat veilig geparkeerd, geen vuiltje aan de lucht. Die mensen vergeten dat de parkeerteller doortikt en Jolanda voor de kosten opdraait. Die ze eigenlijk dan niet terug durft te vragen, bang dat haar vrienden haar een krent vinden.

Meid, zet een pot in de gang

Jolanda is geen vrek, integendeel, ze deelt graag wat ze heeft. “Omdat het me toch een beetje hoog zit en ik soms financieel het niet redt aan het eind van de maand, besprak ik het met mijn beste vriendin. Zij vindt dat ze het haar vrienden en familie wel moet zeggen en om een kleine bijdrage kan vragen. Ze stelde voor dat ik een grote spaarpot in de hal bij de jassen zet en dan kan het bezoek een duit in het zakje doen voor de parkeerkosten. Misschien heeft ze wel gelijk, maar ik vrees dat ik zo heel veel vrienden kwijtraak en dat wil ik dus niet…”

Ze hebben er geen erg in

Wat zou Jolanda doen als het andersom was en haar vrienden voor haar parkeerkosten betaalden? “Nou dat dus, daar heb ik ook over nagedacht en ik zou erop staan mijn eigen parkeerkosten te betalen. Maar ja, ik kan toch niet verwachten dat mijn vrienden ook zo denken? Bovendien doen ze altijd best veel voor me. Toch hamert mijn beste vriendin erop het aan te kaarten omdat zij denkt dat mijn vrienden er geen erg in hebben en heus wel voor mij willen betalen. Ik vind het zo lastig, ik twijfel wat ik moet doen. Maar het kan eigenlijk ook niet zo zijn dat ik maandelijks tachtig euro kwijt ben voor andermans auto.”

Wat raad jij Jolanda aan? Gewoon de vrienden de parkeerrekening presenteren of niet zo moeilijk doen, erover zwijgen en betalen? Praat mee in de comments onder dit artikel.

Elke week de hoogtepunten van Damespraatjes in je mailbox? Schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief!

Foto door Rebrand Cities via Pexels

Stine’s man wil geen luiers verschonen: “Hij weigert dat te doen”

Met een tweeling van vier maanden oud, moeten er bij Stine thuis heel wat luiers verschoond worden. Haar man is heel behulpzaam met de kinderen, maar hij wil geen luiers verschonen. Daar heeft hij geen zin in. “Hij weigert dat te doen, zelfs op zijn wekelijkse papa-dag… VERDER LEZEN”