Yolanda kijkt elk jaar uit naar december. Voor haar, en zeker voor de kinderen, is de tijd rond Sinterklaas een van de gezelligste momenten van het jaar. Cadeautjes, surprises, schoenzetten, pepernoten, gedichten… Ze geniet ervan, mede omdat het samenkomen betekende: de school, de klas, het dorp, de kinderen, de ouders. Totdat de school besloot het feest af te schaffen. Zonder veel uitleg, zonder inspraak. Plotseling was het klaar. En Yolanda kan het niet loslaten.
Waarom stoppen ze ermee?
Op de basisschool waar haar dochter zit, is besloten om geen Sinterklaasviering meer op te nemen in het jaarprogramma. Volgens de directie moest het feest wijken voor wat zij noemen een “algemeen winterfeest”. Iets neutraals, voor iedereen. Het idee was dat het om inclusiviteit en het vermijden van discussie ging: niet iedereen viert Sinterklaas thuis, sommige gezinnen hebben andere tradities. In theorie klinkt dat respectvol. In de praktijk voelt het voor Yolanda als: “We laten gewoon een stukje kinder‑magie sneuvelen.” Ze begrijpt dat de school worstelt met diversiteit en verandering. Feesten als Sinterklaas — vroeger vanzelfsprekend — staan niet meer bij iedereen voor hetzelfde. Dat leidt tot keuzes die logischer lijken voor de schoolleiding. Maar voor de kinderen? Die verliezen iets waardevols.
Neutraal = veilig? Of neutraal = leeg?
De argumenten van de school klinken begrijpelijk. Ze hebben kinderen met verschillende culturele achtergronden, religies, overtuigingen. Sommige gezinnen vieren geen Sinterklaas. Anderen hebben hun eigen tradities of hechten aan diversiteit. De school wilde een feest dat voor iedereen acceptabel is. Geen discussie, geen verdeeldheid. Toch vraagt Yolanda zich af: is neutraal hetzelfde als leeg? “We vierden Sint altijd met lichtjes, knutsels, surprises, liedjes en pepernoten. Kinderen leerden delen, creatief zijn, samen lachen. Dat is veel waardevoller dan een ‘verplicht neutraal feest’.” Ze begrijpt dat aanpassing soms nodig is: veel scholen kiezen ervoor om het uiterlijk of inhoud van het feest aan te passen, of om alternatieven te bieden — uit respect voor iedereen. Maar bij haar dochter’s school ging men verder: feest helemaal schrappen. En dat voelt voor Yolanda als overhaast.
Jeugdsprookje
Voor veel kinderen is Sinterklaas hun eerste échte “grote feest” op school. Daar staat hun eerste echte klaservaring tegenover: samen zingen, surprises maken, lachen, spanning, verassing. “Mijn dochter vroeg: ‘Mama, vindt de school Sinterklaas niet meer leuk?’” zegt Yolanda. “Dan breekt je hart.” Ze wil dat haar kind kan genieten, kan meedoen, zonder dat het ingewikkeld wordt. Ze vreest dat met het schrappen van Sinterklaas de kindertijd iets krijgt dat kil aanvoelt. “Alsof je een stukje jeugdsprookje wegneemt.”
Wat betekent het voor ons als gemeenschap?
Met Sinterklaas verdwenen ook de momenten waarop ouders elkaar zien. Niet de dagelijkse haal- en brengrit, niet het schoolplein bij het uitgaan. Geen surprise‑party, geen gezamenlijk schoenzetten, geen knutselavond. Gewoon: een gewone decembermaand. Als ouder voelt ze dat het contact dat schooltradities vroeger bracht, verdwijnt. “We missen de sociale lijm. De energie, de betrokkenheid, het samen lachen.” Voor haar — en vermoedelijk veel anderen — is dat een groot verlies.
Te makkelijk
Yolanda weet dat de wereld verandert. Dat er meer diversiteit is dan vroeger. Dat feestdagen hun tijd krijgen, dat scholen soms moeilijke keuzes moeten maken. Maar ze vindt dat het schrappen van al het feestwaardige — enkel om veiligheid of neutraliteit — te makkelijk is.
Afbeelding: Freepik
