Joyce: “Ik wil thuisblijven bij de kinderen maar mijn man wil dat ik blijf werken”

Ik heb destijds mijn man tegen de lamp aan laten lopen.Hij wou dat ik werkte en was ermee eens dat een kind aandacht nodig had maar dat kon ook na het werken,prima! Dus toen hij thuis kwam stond er continu geen eten klaar, zijn overhemden waren niet gewassen en kon zijn lunch niet meenemen want tja ik had daar geen tijd voor want wanneer wou hij dat ik dat deed? Hij riep boos “je kon toch met de kinderen naar de supermarkt en met ze samen koken” Ik zei daar zijn ze na zo’n hele schooldag te moe voor. Ik heb hen inzicht gegeven dat voor het ook fijner als ik thuis ben. Zo hoeft hij geen was te draaien,staat het eten klaar etc.

Volg je hart, deze tijd komt nooit meer terug.
Ik heb dat destijds ook gedaan. Financieel een stap terug was in ons geval gelukkig mogelijk.
Je moet ook accepteren dat er gewoon minder te besteden is, maar daar krijg je ook weer wat voor terug.
Inmiddels zijn mijn 3 kinderen volwassen en hoor ik dat zij blij waren om gewoon naar huis te mogen en niet zoals andere kinderen naar de opvang te moeten.
Rust, reinheid en regelmaat.
Kinderen opvoeden is ook een baan en wordt vaak onderschat.
Op het moment dat je er middenin zit zie je dat niet zo. Nu achteraf denk ik, wat was het druk eigenlijk.
Het is alleen vervelend dat je vaak om deze beslissing bekritiseert wordt. Overigens in mijn geval alleen door vrouwen. Dat is jammer.
Een stabiel nest thuis is waardevol.
Succes met je beslissing
Vriendelijke groet, Jolanda

Hi Joyce,

Ik ben zo’n moeder die haar baan (32 uur p/wk) heeft opgezegd. Ook ik had hier een rooskleuriger beeld van dan wat in de werkelijkheid bleek. Mijn situatie is wel een beetje tegenovergesteld, mijn man steunt mij volledig en vindt het fijn dat we hierdoor meer rust hebben in het gezin en huishouden. In de avond kan hij lekker aanschuiven en hij hoeft zich nooit druk te maken over de boodschappen, de was, stofzuigen etc. Niet te vergeten al die dingen die bij kinderen grootbrengen komen kijken: bezoekjes aan tandarts/huisarts, playdates regelen, schooldingen, winkelen voor kleding/schoenen/cadeautjes. Dat geeft hem wel veel rust. Ik heb er zelf soms wel moeite mee om fulltime thuis te zijn. Het gevoel bekruipt mij dagelijks dat ik als thuisblijf ouder niet echt meedoe in deze maatschappij en dat mensen ‘iets’ van mij vinden. Ik weet dat het nuttig is voor mijn gezin, maar ben bang dat ik niet makkelijk meer aan het werk zal komen. Het is gek en tegenstrijdig, want enerzijds wil ik dat het thuis op rolletjes loopt en genieten van mijn kinderen, anderzijds wil ik zelf ook inkomen verdienen, mij blijven ontwikkelen en wil ik af van het gevoel dat ik niet ‘echt’ mee doe in de maatschappij. Het fijne is wel dat mijn man mij de ruimte geeft om die beslissing zelf te maken. Ik heb hem een paar jaar geleden ook gesteund toen hij een eigen bedrijf wou starten. Hij is daar 1,5 jaar druk mee aan de slag gegaan terwijl ik voor vast inkomen zorgde. Na die 1,5 jaar besloot hij er toch de stekker uit te trekken en heeft een half jaar thuis fulltime voor de kinderen gezorgd voordat hij weer voor een werkgever ging werken. Dat hij thuis was was ook heerlijk voor mij en voor ons beide een eyeopener. We kunnen rondkomen van 1 inkomen of dat nu het zijne of het mijne is, maakt ons niet uit. Luxe is prettig, maar tijd besteden met je kinderen wanneer zij nog jong zijn is goud waard. Mijn advies aan jullie beide is: geef elkaar de ruimte om zelf beslissingen te maken of deze nu goed of fout uitpakken, het is altijd leerzaam!

Ik weet niet hoeveel je nu werkt en wat je beroep is. Wanneer je thuis blijft voor de kinderen zal je dag er niet zo uit zien als je je dat voorstelt in je verhaal. Waarschijnlijk valt dit tegen en concludeer je na een tijdje dat je je het zo niet had voorgesteld. Als tweede wil ik opmerken dat ook het “later weer gaan werken” waarschijnlijk tegen gaat vallen. Je gaat afhankelijk worden van je man en legt alle verantwoording voor het inkomen op zijn schouders, dat lijkt me niet eerlijk. En de kans is aanwezig dat je veranderd in alleen moeder en geen partner. Als deze “oude wijze oma van 60 ” jou mag adviseren dan zou ik 3 of 4 dagen in de week gaan werken. Al mijn vrije tijd met man en gezin doorbrengen. Huishoudelijke hulp inschakelen en de boodschappen online bestellen. Het is nu eenmaal niet meer vroeger maar nu. Succes met je keuze maken en alle goeds voor jou.

De oplossing is toch makkelijk, parttime gaan werken. Ik kan ook wel begrijpen dat je als man liever niet hebt, dat je vrouw de hele week thuis zit.
En als je man niet wil dat jij minder gaat werken, zou ik zeggen dat jullie allebei dan maar een dag minder gaan werken. Kinderen zijn zo snel groot. Als je dit voelt en je doet er niets mee krijg je er gegarandeerd spijt van. Dus direct in gesprek gaan met je man.

Je werkt om de opvang te betalen… Dus blijf thuis en geniet.

Is het geen optie om parttime te werken? Toen mijn dochter op de lagere school zat werkte ik onder schooltijd. Haar vader bracht haar naar school (want dan was ik al op werk), maar ik haalde haar op en was elke middag dus thuis. Zo werkte ik 28 uur en was ik toch alle dagen thuis. Het was wel stressvol soms, maar ben blij dat het zo kon.

Stel hem eens voor dat HIJ minder gaat werken. De kinderen zien hem en hij de kinderen ook maar heel weinig. Dat hij 2 of drie dagen met de kinderen en de zorg voor het huishouden heeft en jij de andere twee weekdagen. Eens kijken hoe hij daarop reageert.

In ieder geval succes met de besprekingen.
Zorg dat je met goede argumenten komt en probeer niet te emotioneel te worden.
Oefen maar voor de spiegel, of met een van je familieleden. Broer of zus, vader of moeder.
Die moeten dan wel zo goed mogelijk de rol van je man spelen.
En je kunt het ook eens omdraaien: dat JIJ de rol van je man speelt in het gesprek .