Een scenario: Daar sta ik dan, voor de derde keer die dag. In mijn ene hand heb ik een dweil en in mijn andere hand een emmer met sop. Mijn vloer (lichtgrijs laminaat) ziet er voor de zoveelste keer uit alsof er een bende wilde beesten huis heeft gehouden. Er liggen broodkruimels, nee een half brood aan broodkruimels, rond de eetstoel van mijn dochter. De kussens van de bank liggen er bovenop, onder de eettafel. Overal op de vloer zie ik plekken van een twijfelachtige substantie en daarnaast ligt ¾ van het zand dat nog niet zo lang geleden in de zandbak lag, nu verspreid in een spoor door mijn huis. Op de ramen van de achterdeur zie ik talloze afdrukken van 2 kleine kinderhandjes en voor de open deur staat mijn dochter me grijnzend aan te kijken. Ze zit van top tot teen onder de modder en ik kan nog net voorkomen dat ze haar vieze handen afveegt aan de bank.
Overdrijf ik, denk je? Welnee. Dit is weer zo’n ding dat niemand je vertelt als je moeder wordt. Het ene kind zal ongetwijfeld netter en rustiger zijn dan mijn dochter, maar het blijft een feit dat ik nooit meer een lege wasmand zal aanschouwen en minimaal 3 keer per dag de ergste bende op moet ruimen. Snoetenpoetsers blijken niet alleen prima voor vieze gezichtjes en handen, maar ook voor vage vlekken op de vloer en het afnemen van speelgoed. Ik ga er geen klaagverhaal van maken – langer dan een kwartier neemt het opruimen en schoonmaken niet in beslag – maar dat is in totaal toch al snel 45 minuten die ik besteed aan het toonbaar maken van mijn huis en interieur. Ik wil niet zo’n moeder zijn die haar kind het recht tot vrije expressie en het vrij spelen wil ontzeggen, maar soms zijn er grenzen. En die overschrijdt zij dan weer.
Ooit, toen mijn man en ik – inmiddels al zwanger van dochterlief- ons huis gingen inrichten, maakten we een paar cruciale fouten die alleen stellen zonder kinderen kunnen maken. We kozen dus voor die lichtgrijze laminaatvloer, die sinds de komst van onze dochter nooit meer langer dan 2 uur lichtgrijs is geweest. We kozen er ook voor om op de bovenverdieping prachtige vloerbedekking (!) te laten leggen van het soort dat eigenlijk tegen geen enkel soort vocht kan. Ja, lach maar. Het was uiteraard een kwestie van tijd voordat het eerste incident, namelijk De Beker Diksap Van Het Nachtkastje Naar De Vloer, zich zou voltrekken. Wij zijn fan van wit, industrieel en een tikkeltje Scandinavisch design maar ons huis ziet er het grootste gedeelte van de dag uit alsof er My Little Pony’s wonen die regenbogen uitbraken: de hoofdkleur is knalroze, met heel veel felle accentkleuren.
We zigzaggen dagelijks tussen de enorme voorraad Duplo-blokjes door, want die zijn erg venijnig als je er bovenop gaat staan. Er ligt een dozijn poppen en knuffels die van peuter niet, ik herhaal NIET verplaatst mogen worden om een reden die alleen voor haar logisch is. De bank ligt binnen een mum van tijd vol met kleine blokjes omdat ze ‘de ballenbak’ na wil doen. Soms vind ik in de kussenslopen van mijn sierkussens papiertjes, steentjes of Kinder- Surprise verrassingen terug. (Meestal als ik eindelijk eens kan gaan liggen op de bank.)
Als peuter eindelijk in bed ligt ruimen we voor de 4e en laatste keer alles op. En dan zeggen we tegen elkaar dat we meer opbergdozen gaan kopen en het huis nóg handiger gaan indelen. Om vervolgens, als dit moment daar is, te concluderen dat er simpelweg niet aan te ontsnappen is. Mijn tip voor andere ouders die dit herkennen: schuif af en toe dat speelgoed van de bank en ga er gezellig samen op zitten met een fles wijn naast je. Ooit is je huis weer van jullie….en dan ga je dit soort fases misschien wel missen.
Romy Meijer (35 jaar) schrijft op haar eigen blog Dochterlief.nl over haar leven als moeder en is momenteel in between jobs. Daarnaast schrijft ze blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met haar man en hun dochter Elise in de buurt van de Veluwe. Naast schrijven is lezen een grote hobby. Haar blog kan je vinden op www.dochterlief.nl.
