Wat als je als opa of oma je kleinkinderen niet meer mag zien?

Ik zie mijn kleinkinderen niet meer sinds mijn dochter in een vechtscheiding is beland en inmiddels door de jarenlange stress,veroorzaakt door zijn misdadig gedrag, aan een hersenbloeding is overleden. Haar ex en zijn familie zijn van de zevendedag adventistenkerk en denken dat ze mijn kleinkinderen moeten redden van de Duivel. Familie van moederskant is namelijk niet gelovig. Als er echt een God is dan is het duidelijk dat mijn dochers ex en zijn familie zeker naar de Hel gaan. Mijn kleinkinderen hebben bij een bemiddelaar aangegeven dat ze oma missen, maar hun vader heeft daar lak aan. Ook het gedrag van deze ex richting mijn kleindochter roept bij ons vragen op. Echt een bizarre situatie, maar ik kan niets doen om ze te redden van hun tirannieke vader.

Ik ben de oma van de bijna 8 jarige Stijn. Ik was opvoeder, hechtingspersoon en vertrouwenspersoon. Stijl sliep 1 tot 3 dagen per week bij mij, want mijn dochter kon de opvoeding niet aan wegens borderline/persoonlijkheidsstoornis en een vermoeden van autisme. Stijn wordt geestelijk en lichamelijk mishandeld. Hij wordt uitgescholden voor mietje, als hij op het toilet zit schreeuwt ze dat hij stinkt en dat het goor is, ze geeft hem overal de schuld van en slaat en stompt hem met gesloten vuist. Dit gebeurde laatst voor mijn ogen. Nu ben ik buitenspel gezet. Hartverscheurend is het om het mooiste mannetje van de wereld achter te moeten laten bij een moeder met een stoornis. Weg veilige haven, weg liefdevolle oma die hem liet voelen hoe belangrijk hij is. Vader is achter moeder gaan staan, en steekt z’n kop in het zand
Vader werd laaiend, omdat zijn volwassen zoon (halfbroer Stijn) had gezegd: ‘Ik heb liever dat Stijn zeven dagen per week bij jou is dan dat hij bij mijn vader of jouw dochter is! Die twee hadden nooit kinderen moeten krijgen…’

Wetende dat Stijn zijn verdriet over het gemis van zijn oma niet kan verwerken, omdat beide ouders woedend zijn is hartverscheurend. Wetende dat Stijn onveilig is en ik niets meer voor hem kan doen is als een dolk in mijn hart. En in Nederland heeft een kind geen rechten. Het systeem is zelf ziek.
Met twee ouders die alles verdraaien en manipuleren uit angst voor verlies, is de enige optie loslaten!
Ik weet dat hij op een dag voor me zal staan!!! Onze liefdevolle band is nooit meer te breken!!!! Mijn stem met alle liefdevolle boodschappen en de honderdduizenden knuffels die ik Stijn heb gegeven, zullen hem door deze onveilige jaren heen slepen.

Ik zal met hem praten en geloof in onze telepathische verbinding. Ik zal vele brieven schrijven en deze voor hem bewaren. Twee keer per jaar zal ik iets geks doen voor hem, ook al worden zijn ouders boos. Ik doe het voor Stijn, zodat hij weet dat ik er nog steeds ben en van hem hou!!! Niets meer doen is geen optie, want dan zal hij denken dat ik niet meer van hem hou.

Ik kijk uit naar de dag dat Stijn weer voor me staat
Die dag zal komen in de pubertijd, dan gaat hij zich afzetten tegen zijn ouders. Dan keert hij terug naar de enige persoon in zijn leven die voor hem opstond!! Die onvoorwaardelijk van hem hield. Dit is geen hoop.
Het is een weten! Weten is de taal van de ziel. De ziel weet…

In de tussentijd ga ik aan de slag met mijn eigen groei en het vergeven van mijn dochter. Ik zal nog meer moeten groeien in liefde. Mijn lijden zal ik moeten omzetten in liefde, alleen dan ben ik vrij en zal mijn liefdesenergie Stijn nog eerder naar mij toe trekken.

Lieve oma’s en opa’s hoe pijnlijk ook, heb jezelf lief, je hebt je best gedaan, stuur al jouw liefde naar je kleinkind en leer te vergeven.

Liefs Petra de trotse oma van Stijn.

Mijn vader heeft mij misbruikt toen ik kind was. Op welke leeftijd het is begonnen, weet ik niet precies (erg jong in ieder geval), het ging door tot mijn 14e.
Ik ben hierdoor ernstig getraumatiseerd geraakt, en nu na jarenlang therapie eindelijk toegekomen aan rouw om het verlies van mijn jeugd.
Hij ontkent alles. Mijn moeder steunt hem en verdedigt hem.

Inmiddels heb ik al bijna 11 jaar geen contact meer met mijn beide ouders. Destijds heb ik het geheim van zijn misbruik binnen de familie gedeeld, omdat ik mij ernstige zorgen maakte over neefjes en nichtjes. Mijn brussen en hun partners nemen mijn verhaal niet allemaal even serieus. Sommige van mijn neefjes en nichtjes zijn dus mogelijk slachtoffer van misbruik, aangezien hun ouders logeerpartijen gewoon laten plaatsvinden.

Inmiddels heb ik zelf kinderen en uiteraard zien zij hun opa en oma van mijn kant niet. Ze weten wel van hun bestaan. Ze hebben nu nog niet de leeftijd om te kunnen vertellen hoe het precies zit, maar ik heb wel bewust laten doorschemeren dat mijn ouders als ouders gewoon niet in de haak zijn, en dat ze niets leuks missen.

Inmiddels weten eigenlijk alle gemeenschappelijke kennissen van mij en mijn ouders wel dat ik de relatie heb verbroken, en dat ik dat heb gedaan vanwege ‘dingen die gebeurd zijn en die niet meer goedkomen ‘. Een enkeling kent het hele verhaal.

Soms speel ik met de gedachte om tegen meer mensen open te zijn over de ware toedracht van de contractbreuk. Dit, omdat ik regelmatig reacties krijg van mensen in de trant van ‘maar het zijn je ouders, het leven is kort, maak het goed voordat het te laat is’. Dan zou ik zo graag het echte verhaal willen vertellen, en er meteen maar bij zeggen dat ik mezelf als weeskind beschouw. Een relatie en contact is gewoonweg niet mogelijk, zelfs niet als ik mijn ouders zou vergeven. Hun reactie zal zijn: ‘je hebt ons niets te vergeven, wij hebben niets verkeerd gedaan, je bent altijd welkom, zelfs als je zo psychisch labiel bent dat je aandacht trekt met dit soort rare verhalen en beschuldigingen ‘.
Mijn vader ontkent alles en is daar heel goed in. Het is zijn verhaal tegen het mijne.

Grote kans dat mijn ouders de zielige in de steek gelaten ouders spelen, als iemand ze ernaar vraagt…

Al jaren slecht contact met zoon en schoondochter, daardoor ook met de kleinkids weinig tot slecht contact, soms zien we elkaar een aantal jaar helemaal niet, hopeloos en vooral heel verdrietig. Daarnaast nog een zoon, tja hoe kun je het zo treffen, die zie ik af en toe met zijn zoontje, maar zijn vrouw zie ik ook niet, van alles geprobeerd, brieven geschreven, gesprekken gevoerd, beterschap beloofd door haar en dan toch niets horen. Heel erg aan mezelf getwijfeld, nooit ruzie gehad, ik weet het echt niet meer. Weet wel dat ik me het anders had voorgesteld toen ze nog klein waren. Slapeloze nachten, maar mijn grens is bereikt, dit is op mijn pad gekomen, ik begrijp nog niet wat ik er van moet leren, maar misschien komt het nog. In de tussentijd geniet ik van het leven en de mensen die mij wel leuk vinden, voor wie ik wel een ‘oma’ en vriendin mag en kan zijn.

de buitenwereld is altijd zo veroordelend naar een kind die met zijn ouder breekt. Dat is erg naar en belastend. Zelf oudermishandeling meegemaakt. Een vader die jong stierf. Naar rechtszaken meegegaan als oudste van het gezin met nakomertjes. Een moeder hebbende die zaken voortdurend verdraaide en alle kinderen tegen elkaar opzette. Voor mijn eigen rust streep getrokken en ma mag eerst voor meerdere zaken excuses aanbieden. Maar dat gaat niet gebeuren. Als volwassene nog vrijwel iedere dag worstelen dat jij je grootouder wit brood zonder beleg moest brengen in een kamertje totaal versmeerd. Niet durven naar de politie te gaan etc. Want wat betekend dat voor je broertjes zusjes. Worden we dan uit huis geplaatst en uit elkaar gehaald. Het gekke is ieder van ons als kind kijkt anders naar zijn/haar jeugdperiode en anders ervaren. Laat staan dat de buitenwereld snapt hoe ik/wij ons tot op de dag van vandaag voelen. Vreet nog steeds dat niemand heeft ingegrepen. Moeten toch mensen zijn die er iets van gevonden hebben? Een verhaal heeft altijd meerdere kanten.

Een verhaal heeft twee kanten. Mijn schoonouders vinden zichzelf naar de buitenwereld toe heel zielig. En spelen de geslagen hond. Terwijl ze zelf hun enige kind en daarmee hun (toen toekomstige) kleinkinderen niet meer wilde zien. Alleen uit jaloezie. Een trieste eigenschap die alleen verliezers heeft.

Voor ons is het prima want het niet meer hebben van contact geeft heel veel rust. Dus we hoeven niet terug naar de geforceerde situatie die het was. En de kinderen weten niet beter en missen er niets aan. Maar het had nooit zo hoeven zijn.

Mijn dochter ziet haar opa en oma (mijn schoonouders) niet. Vanaf haar geboorte heb ik alle mogelijke moeite gedaan om contact met ze te houden maar het was nooit goed. Ze kregen de sleutel van ons huis, ze werden uitgenodigd bij ons en wij wilden bij hun langs gaan maar het was nooit goed. En maar appen en zeggen dat ze hun kleindochter zo weinig zagen maar iets doen om contact te hebben bleef beperkt tot klagen. Alle contact moest van ons af komen en dan nog vaak kon het niet. Ik ben gestopt met mij in all bochten te wringen om een moeizaam contact te onderhouden. Mijn dochter vond het ook niet meer leuk om erheen te gaan. Toch vind ik het jammer dat mijn dochter haar enige oma niet ziet. Maar hoe vaak moet je gaan om een uiterst moeizaam contact dat alleen maar frustraties oplevert in stand te houden. Volgens mijn schoonouders ligt het uiteraard allemaal aan mij.

Al tijdens onze relatie was het contact met zijn familie niet best. Hij klikte niet zo met z’n moeder en zus. Ik heb zelf nog geprobeerd na de scheiding in contact te blijven, maar het kwam altijd van mijn kant en ze toonden uit zichzelf zelden of nooit interesse in de kinderen. Nou, dan niet hoor. Ze zijn er nu 3 jaar niet geweest, en voor die tijd was het ook sporadisch.

Opa en oma verbraken plotseling het contact met ons. Daardoor ook met hun klein kinderen. Vervolgens vinden ze het raar dat wij niet met hangende pootjes terug komen en geven ze ons de schuld van de breuk richting de buiten wereld. Wij hebben al 4 keer contact gezocht zonder enige reactie of normale reactie. Ik mis ze niet maar mijn oudste kind helaas wel. Al ruim 1,5 jaar geen contact inmiddels. Ik kan niets anders zeggen als heerlijk deze rust

Helaas hadden mijn kinderen geen contact met opa en oma. Oma was zeer negatief en keurde van alles af en zei dat waar de kinderen bij stonden. Ze werden er onzeker van. Volgens oma mocht ze alles zeggen en moesten wij maar luisteren. Mij heeft ze zo opgevoed maar mijn kinderen heb ik ertegen beschermd. Dan maar een bezoekje af en toe zonder de kinderen. Mijn man wilde er niet eens meer heen. Gelukkig waren de schoonouders heel anders.

Ondanks dat het al een hele tijd niet goed ging tussen ons en mijn man zijn ouders. Hebben we altijd de deur op een kier gehouden voor zijn ouders naar onze dochter toe.

Keer op keer hadden ze lak aan onze regels. Negeerde ze onze dochter als ze haar tegenkwamen. Schoonmoeder liep tegen iedereen te zeggen dat zij haar kleindochter niet mocht zien. Waarop wij werden aangesproken en telkens moesten bewijzen via gesprekverslagen dat ze haar wel degelijk mochten zien. Dat we dat zelfs belangrijk vonden.

De laatste keer dat onze dochter bij haar opa en oma is geweest is nu ruim anderhalf jaar terug en de deur is nu dicht. Wij zijn van mening dat een kind niet meer liefde aan haar grootouders moet geven dan andersom. Nadeel is we wonen allemaal in hetzelfde kleine stadje. Dus je komtbze met regelmaat nog steeds tegen. Maar ze draaien hun hoofd toch weg ook naar hun kleindochter, dus lekker laten zo.

Mijn kinderen zien mijn vader niet en hij hen dus niet. Ongeveer 7 a 8 jaar geleden is dat contact verbroken. Mijn vader is alcoholist en kiest ervoor om daar niet elke dag tegen te willen vechten. Hij heeft de meest vreselijke dingen gezegd en gedaan en mij vaak in angst laten zitten. Met zijn vorige/laatste partner waar ik van weet ging het redelijk en konden ze als zij thuis was er weleens heen. Helaas heeft hij dat door zijn ziekte, want zo zie ik alcoholisme, ook dat stuk gemaakt. Het is alleen maar erger geworden en om mijzelf en mijn kinderen te beschermen heb ik die keuze moeten maken. Voor mezelf. Hij heeft dit zelf enorm verdraaid en iedereen en alles is altijd tegen hem. Als je niet voor of met hem bent dan is dat namelijk wat er is. Ik kan niet mijn kinderen daar aan blootstellen, uitleggen waarom opa opeens boos is en we hem maanden niet zien. Waarom opa gek doet op verjaardagsfeestjes, met halve liters bierblikjes gevuld met sterke drank in de auto stapt en ik weet niet hoeveel mensen in gevaar brengt. Bi-zar. Gelukkig heb ik de beste schoonouders en mijn moeder en stiefmoeder (mijn moeders vrouw) zijn de beste grootouders van de wereld. Mijn jongste van bijna 3 weet niet eens van mijn vader zijn bestaan. Zij komen niks te kort, gelukkig. Ik wel, elke dag opnieuw. Maar die bijzaak neem ik voor lief, ik wil en moet mijn gezin en mezelf namelijk beschermen tegen het vergif van mijn vader. Hoe verdrietig dat ook is.

Mijn zoontje ziet zijn grootouders ook niet meer.

Mijn ouders hebben voor de scheiding voor mijn narcistische ex gekozen. Hebben mij keer op keer laten vallen, uit zelfbescherming zie ik hun niet meer, maar heb niet het idee dat ze mij of hun kleinzoon missen.

Mijn ex – schoonouders hebben het heeeel bont gemaakt.
Mijn ex is vorig jaar overleden, en zijn ouders hebben serieus met zijn nieuwe vrouw geprobeerd via de rechter mijn bloedeigen zoon bij mij weg te houden.

Letterlijk hebben ze schaamteloos naast me tegen de rechter lopen verkondigen dat ik niet in orde zou zijn, niet voor mijn kind zou kunnen zorgen enz enz.

Gelukkig kwam de rvk er snel achter dat het bullshit was.

Dit is niet het enige dat ze hebben geflikt. Er is mij geadviseerd mijn kind tot zijn 21e weg te houden bij deze giftige narcistische personen.
No problemo!

Wij mogen ook al ruim twee jaar onze kleinkinderen niet meer zien. Wij hebben een rechtszaak gevoerd omdat wij inderdaad een behoorlijke rol in hun leven hebben gespeeld maar we hadden er net zo goed niet kunnen zitten want de rechter was zeer vooringenomen en had haar beslissing al genomen voordat wij binnen waren. Er zat ook iemand van de kinderbescherming bij die had zonder ons maar één vraag te stellen en ons tien minuten gezien te hebben zijn oordeel al klaar en adviseerde dat het beter was dat het contact niet hersteld zou worden dus een rechtszaak in Nederland omtrent grootouderbezoekrecht haalt niks uit.

Tijdens de zwangerschap van mijn dochter, kwam ik er eigenlijk per ongeluk achter, dat mijn dochter in samenspraak met mijn ex en zijn vrouw, besloten hadden dat ik geen geschikte oma zou zijn, ik heb de ziekte van Ménière, waarbij heftige duizeligheid kan optreden, aanvalsgewijs, en niet te voorspellen. Dat was reden één, de tweede was dat volgens mijn dochter (?) de manier waarop ik mijn leven invulling geef, haar niet aanstond. Na een hersenbloeding ben ik grotendeels afgekeurd en na mijn scheiding, ben ik in een appartement getrokken, met één slaapkamer. Dus de huishoudelijke bezigheden zijn te over zien. Heb geen partner, ben graag thuis en heb legio hobbies waarmee ik mijn tijd goed kan vullen. Maar volgens mijn dochter is dat blijkbaar geen leven. Terwijl ik er gewoon tevreden mee ben.
Hoe ze met haar opmerkingen me gekwetst heeft, beseft ze niet. Mijn zelfvertrouwen heeft een behoorlijke knauw gekregen en ik voelde me verraden doordat ze het eerst met haar vader en zijn vrouw uit en te na heeft besproken en waar bij hem enige loyaliteit in mijn richting, ver te zoeken is, en mijn dochter makkelijk te beïnvloeden is, met deze uitkomst. Ik werd dmv een appje op de hoogte gesteld van de geboorte van mijn klein dochter. Ze wordt nu bijna één jaar, en in dat jaar heb ik haar één keer gezien. Het contact nu, met mijn dochter, is minimaal via Whatsapp. Voordat ik oma werd, werd ik gewogen en te licht bevonden. Bij voorbaat, zonder enig respect, afgekeurd.