Wat?! Schrijf je nog met pen en papier? is een vraag die ik regelmatig krijg als ik op interview ga. Ja. Met mijn allerlekkerste pen krabbel ik in een vaak achteraf onleesbaar handschrift antwoorden op. Ik schrijf niet alleen met een pen op papier, ik hang ook tot op de dag van vandaag een kalender op. Wat? Zo’n papieren ding met de data? Yep. Ik kan me geen leven zonder kalenders voorstellen.
Er zijn mensen die rustig worden van Tibetaanse klankschalen, honderd kilometer hardlopen of kleuren. Ik word rustig van kalenders. Van die papieren kalenders. Sowieso hangt er elk jaar eentje op de deur van de wc, maar omdat ik zo’n sucker voor leuke kalenders ben trakteer ik mezelf schaamteloos ook op een kleiner exemplaar die op mijn bureau kan staan. En als ik niet kan kiezen, koop ik er gewoon nog eentje die ik in de keuken hang. Kan ik terwijl ik kook lekker plannen.
Dit bericht op Instagram bekijken
Dol op kalenders
Ik ben dus dol op kalenders. Ik vind ze super functioneel. Als ik tegenwoordig afspraken met vriendinnen maak, pakken ze hun mobiele telefoon en zijn een uur bezig een afspraak erin te zetten. “Wacht even hoor, nu springt de datum steeds weg.” Op mijn papieren kalender is het altijd pais en vree en springt er helemaal niks weg. Alle vakjes blijven keurig op hun plek. Wel zo overzichtelijk.
Leuk plaatje erbij
Het grote feest begint op het moment dat ik een afspraak heb gemaakt. Opgewonden en met rode wangen huppel ik naar de wc om de kalender van het haakje te halen. Ik pak mijn lekkerste pen en schrijf de afspraak in het desbetreffende vakje. Klaar zou je denken. Helemaal niet klaar. Met een van mijn pastel markers ga ik over de afspraak heen. Babyblauw is een werkafspraak, roze een vriendinnen-date, mint groen een verjaardag en lila voor overig. Nu dan klaar. Nee! In mijn bakje met ‘leuke plaatjes’ zoek ik een plaatje dat bij de gelegenheid past. Alle tijdschriften, etiketten, folders en ander papier waarop een leuke afbeelding staat knip ik aan flarden om ze vervolgens in te smeren met een dikke laag Pritt en in de buurt van de afspraak te laten landen.
Ik word er lekker kalm van
Dol ben ik ook op tegeltjeswijsheden. ‘Wie achter de kudde aanloopt, sjouwt altijd in de stront’. Verzin het maar. Opdat ik niet vergeet plak ik dat soort wijsheden op mijn kalender. Stuur je me op de eerste van de maand een leuke kaart, weet je zeker dat ‘ie vier weken lang onderaan de kalender bungelt. Heb ik er lang plezier van. Van het kalender-scrappen word ik niet alleen kalm, maar ook nog eens blij. Het belangrijkste is dat de kalender functioneel is. De familieplanner is een uitkomst als je met verschillende personen onder één dak woont. Althans dat dacht ik. Omdat ik me toch een soort van verantwoordelijk voel voor het onthouden en plannen van allerlei gezinsafspraken, noteer ik alles wat ik hoor. ‘Donderdag heb ik cursus’ staat twee seconden na het uitspreken op de kalender. ‘Bas wil logeren mam’ kalk ik gelijk in het juiste vakje. Wees welkom Bas.
Dit bericht op Instagram bekijken
Hoe moet ik dat nou weten?
Voor mij werkt het als een tierelier. Elke keer als ik naar de wc ga zeg ik de afspraken van die week hardop. Ik stamp ze in mijn hoofd zoals ik vroeger met de Duitse naamvallen deed. Maar ik ben de enige in het gezin. Niet zelden sta ik opgedoft klaar, met een bloemetje en envelop met inhoud klaar om naar de verjaardag van tante Sjaan te gaan terwijl drie mannen me vragend aanstaren. Waarom ik er zo uitzie. Omdat tante Sjaan jarig is! sis ik. “Ja, hoe moet ik dat nou weten?” vraagt De Man verontwaardigd. Aan zijn haren trek ik hem naar de wc en wijs op de kalender. “Alsof ik tijd heb om dat allemaal te lezen.” Me dunkt.
Toen ik laatst op mijn gemak de kalender bestudeerde, zag ik opeens een handschrift dat niet de mijne was. In het onmiskenbare priegel handschrift van Tommie las ik: ‘eerste werkdag Tom, 16:00 uur’. Thank god. Tenminste een van mijn kuikens blijkt hetzelfde kalender-gen te hebben.
Joris -
En naast de papieren kalender ook een papieren agenda? Hoe synchroniseert dat precies met de partner?