Simone (43) is moeder van Fleur (15), Iris (13) en Sam (10). “Toen Fleur was geboren en ik haar in mijn armen hield, dacht ik: ‘ik kan nooit nog meer van een kind houden’.” Alsof ze liefde had voor één kind. “Ik heb genoeg liefde voor alle drie, maar ik houd het meest van mijn jongste en ik schaam me daar voor.”
Toen haar vriendin een tweeling kreeg vroeg Simone zich af of haar vriendin een voorkeur voor één van haar kleintjes had. “Ik kon me voorstellen dat je met het ene kind meer een klik hebt dan de andere. Mijn vriendin werd boos toen ik het haar vroeg. Hoe haalde ik het in mijn hoofd dat te denken en te vragen.” Simone was zich van geen kwaad bewust. Was zelf nog geen moeder, wist niet hoe dat voelde.
Sam is een heerlijk kind
Inmiddels heeft ze drie pubers in huis en al die jaren houdt ze het meest van haar jongste. Dat is echt haar apekontje. “Niet omdat hij de jongste is, maar om wie hij is. Sam is zo’n heerlijk jong en heel lief voor mij. Fleur en Iris zitten nu midden in de puberteit en zetten zich tegen me af. Logisch en ik vind dat ook niet erg, maar ik vind niet dat ze er leuker op worden. Bovendien had ik het al toen Sam nog jonger was. Fleur en Iris zijn anders, in mijn jochie herken ik veel van mezelf.”
Het valt haar man zelfs op
Laatst maakte haar man Max er een opmerking over. Het was hem opgevallen dat zijn vrouw veel meer tijd aan hun zoon besteedde en veel meer van hem kon hebben dan van hun dochters. “Daarvan schrok ik wel een beetje. Max is nooit zo heel oplettend en dat het hem opviel baart me zorgen. Dan zien anderen het namelijk ook.”
Dochters paaien
Ze probeert het goed te maken door regelmatig kleding en make-up voor haar dochters te kopen. “Ik voel me namelijk echt schuldig. Ik heb andere moeders er nooit over gehoord. Maar misschien is het ook wel iets dat je niet even zomaar op tafel gooit.”
Overlopen van liefde
Of haar dochters het in de gaten hebben, weet ze niet. “Ik kan veel minder van die twee hebben dan van Sam. Soms betrap ik mezelf erop dat zij veel vaker de schuld krijgen of dat ik van dingen die zij doen een veel groter probleem maak dan als Sam het doet. Ik moet er niet aan denken dat ze later zeggen: onze moeder trok ons broertje altijd voor, verwende hem tot op het bot terwijl ze tegen ons vaak aan het mopperen was.” Dat die kans aanwezig is, weet ze. En dat ze het misschien nu nog kan bijschaven ook. “Het lukt me gewoon niet. Als ik Sam zie, dan loop ik over van liefde. Wil ik hem vasthouden. Als mijn dochters binnenkomen vind ik dat wel heel fijn, maar voel ik veel minder liefde. Ik doe mijn best om het zoveel mogelijk te verbloemen. En dat valt me soms zwaar.”
