fb

Waargebeurd: Mijn zoon zit in de gevangenis

Ada en Ton zijn altijd gek op reizen geweest. Vanaf het moment dat ze elkaar op een backpack vakantie leerden kennen zijn ze niet alleen reispartners, maar ook levenspartners geworden. Samen leefden ze van reis naar reis en spaarden hier tussendoor kei hard voor. Ook toen hun zoon Mees werd geboren bleven Ada en Ton echte globetrotters. Mees ging van jongs af aan overal mee naartoe en genoot hier met volle teugen van. Dit veranderde toen Mees een jaar of 15 werd. Net als veel jongens ging hij liever naar Rennesse of Lloret met zijn vrienden. Ada en Ton namen vanaf die zomer elk jaar met veel vertrouwen afscheid van hun zoon. Dit ging altijd goed, op één keer na. Vorige zomer kwam het leven van Ada, Ton en Mees volledig op zijn kop te staan. Ada vertelt haar openhartige verhaal aan Damespraatjes.

Gevangenis

“Ton en ik leven een simpel leven. Ik werk als secretaresse bij een detacheringsbureau en Ton staat voor de klas als geschiedenisleraar. Onze banen zijn niet de meest spannende, maar werk is voor ons dan ook echt niet belangrijk. Wij leven niet om te werken, wij werken om tijdens de vakanties optimaal van onze vrijheid te kunnen genieten. Sparen doen wij niet voor een nieuwe TV of computer, maar voor een vliegticket. En doordeweeks simpel en sober eten? Dat is helemaal niet erg als je weet dat je een paar weken later met je voeten in het zand zit. Het is het allemaal waard.”

“Ook Mees begreep altijd goed dat we door eenvoudig te leven ontzettend veel geld in het reizen konden steken. Vier keer per jaar naar verre steden, mooie stranden en geweldige natuurreservaten: dat was helemaal zijn ding. Totdat hij wat ouder werd en ook in Nederland wat meer luxe wilde. Zijn vrienden hadden Playstations, de nieuwste flatscreens en mooie racefietsen. Mees vermaakte zich met voetballen en lezen, wij gaven hem nooit videospelletjes en luxe televisies. Toch merkten we dat hij hier steeds vaker naar vroeg en het zelfs op al zijn verlanglijstjes zette. Maar het voor hem kopen, dat deden we niet. Het paste niet in onze levenswijze waar sparen voor reizen centraal staat.”

“Hoewel Mees graag mooie spullen wilde, wilde hij er niet voor werken. Het behalen van zijn VWO diploma stond in zijn puberteit op één en ook toen hij naar de Universiteit ging, had hij geen tijd voor een bijbaantje. Helemaal geen gekke gedachte vonden wij! Maar toen wij op een dag in de studentenwoning van Mees kwamen, viel het ons op dat er flink wat dure spullen stonden. Een grote televisie, dure keuken, design meubels en ze hadden zelfs een auto voor de deur staan! Ik heb niet gestudeerd, maar Ton vertelde vaak over zijn tijd als student… Lol hadden ze ontzettend veel, maar geld eigenlijk niet. Het verbaasde ons dus flink dat Mees zonder te werken toch zulke mooie spullen had.”

“Ton en ik spraken er in de auto niet over, het voelde zo raar dat we er niet nog meer de nadruk op wilden leggen. De zoon die wij hadden geleerd om gelukkig te zijn met een sober en simpel leven, leefde nu het leven waar wij hem altijd ver vandaan hielden. Er verstreek een aantal weken waarin we Mees maar weinig spraken, hij was druk met studeren zei hij. Het was dan ook heerlijk om hem op mijn verjaardag weer een dag thuis te hebben. Gezellig ontbijten, kletsen als vanouds en taart eten. Mijn nostalgische gevoelens verdwenen als sneeuw voor de zon toen Mees vertelde wat hij als cadeau voor me had gekocht. Namelijk; een splinternieuwe Mercedes.”

“‘Kijk mam, hij staat buiten!’ zegt Mees met een trotse lach op zijn gezicht. ‘Dan hoef je niet meer elke dag op de fiets naar werk’. Het duurde even voordat het binnenkwam… ‘Maar Mees lieverd, ik wil helemaal geen auto! Ik bedoel, het is heel lief van je, maar je kent me toch?’ zei ik ietwat beduusd. Er leek wat te knappen in Mees, waardoor hij opstond en wegliep. ‘Ik doen nog eens wat aardigs!’ riep hij sarcastisch door het huis toen hij zijn spullen pakte om te vertrekken. Mees was boos dat ik het cadeau niet leuk vond en ik was boos dat Mees een ander persoon leek te worden.”

“Weer gingen er weken zonder contact voorbij. Mees was nog steeds boos over de auto en Ton zei tegen mij dat hij gewoon wat tijd nodig had. ‘Hij moet zichzelf ontdekken. Zijn eigen normen en waarden. Hier hoort ook het uitgeven van zijn geld bij.’ verklaart Ton. ‘Maar Ton, hoe komt hij dan in godsnaam aan dat geld?! Hij werkt niet en ik geloof niet dat die studiefinanciering tegenwoordig zo hoog is dat je er een Mercedes van kunt kopen…” geef ik als antwoord. Ton knikt instemmend. “Ada, het is inderdaad raar. Maar Mees is 22, het is zijn verantwoordelijkheid.'”

“Het schooljaar was voorbij en Ton had zomervakantie. In de planning: met de Trans Siberië Express van Moskou naar Vladivostok reizen. Wat hadden we daar een zin in! Lekker samen reizen, ontdekken en even de ruzie met Mees vergeten. Totdat we een verschrikkelijk telefoontje van een advocaat kregen. Hij vertelde dat Mees was opgepakt voor drugssmokkel vanuit Zuid-Amerika… Momenteel werd hij vastgehouden op Schiphol, in afwachting van een uitspraak door de rechter. Ik kon het niet geloven en hing zonder ook maar iets te zeggen de telefoon op. ‘Wat is er?’ vroeg Ton. ‘Mees is opgepakt voor drugssmokkel vanuit Zuid-Amerika’ zeg ik met een lijkbleek gezicht.

“In de loop van de dag konden we weer contact met de advocaat van Mees krijgen. Hij vertelde dat ze Mees al langer in de gaten hielden omdat ze vermoedden dat hij vaker drugs smokkelde, maar dat ze het niet konden bewijzen. Tot hij werd verraden door één van zijn ‘zakenpartners’ die tegen hem wilde getuigen om zijn eigen straf te verminderen. Ton en ik besloten direct terug naar Nederland te vliegen om Mees in zijn proces bij te staan. Ook waren we heel benieuwd naar de reden achter het smokkelen… Dit was echt niet onze zoon!”

“Een paar weken na het verschrikkelijke nieuws had ons leventje weer iets meer vastigheid gekregen. Mees is veroordeeld tot 3 jaar cel en zit in een gevangenis in de andere kant van het land. We gaan elke week samen langs om met hem te praten en te zorgen dat onze band weer sterker wordt. Ook heeft hij verteld waarom hij is begonnen met  smokkelen. Hij wilde net als zijn vrienden ook dure spullen maar kon het niet betalen. Toen een oud-klasgenoot (nog van de basisschool!) hem vroeg of hij snel wat cash plus een leuke vakantie wilde, hapte Mees meteen toe. Hij zegt dat hij in totaal drie keer gesmokkeld heeft. We hopen dat hij is wakker geschud door de veroordeling en dat hij over drie jaar zijn studie weer kan oppakken.”

In verband met de privacy van de betrokkenen hebben we de namen veranderd.
 
Heb jij zelf ook een heftig verhaal wat je (anoniem) met de wereld wil delen? Mail dan naar [email protected]
 
WIL JE MEER WAARGEBEURDE VERHALEN LEZEN? KLIK DAN HIER!

 

Reageer ook