“Waarom negeerde ik de oproep voor het laten maken van een uitstrijkje op mijn dertigste?” Mariska (36) kan zichzelf wel voor haar kop slaan. In 2016 is bij haar baarmoederhalskanker met uitzaaiingen ontdekt. “Ik heb het mezelf zo vaak afgevraagd: was ik nu niet ziek geweest als ik toen wel was gegaan?”
Mariska weet niet of ze de veertig gaat halen. “Wil ik ook niet weten, ik leef van dag tot dag.” Twee jaar geleden viel ze zonder reden af. Ze dacht dat het kwam door drukte. In januari 2016 gaat ze naar de huisarts die denkt dat ze een burn-out heeft.” Ze pakt haar rust, maar twijfelt of het wel een burn-out is. Als ze na vijf maanden weer aan het werk gaat krijgt ze rugklachten waardoor ze nauwelijks nog kon lopen. Intussen is ze vijfendertig en wordt opgeroepen voor een uitstrijkje. Mariska wordt door haar huisarts doorverwezen naar een fysiotherapeut die haar na een aantal behandelingen ook niet kan helpen. Ze gaat terug naar haar huisarts. Omdat ze last heeft van licht urineverlies en een tussentijdse bloeding wordt ze doorgestuurd naar de gynaecoloog. “Voordat ik een afspraak met de gynaecoloog kon maken, belde mijn huisarts. ‘Mariska’, zei hij, ‘het is helemaal mis. Je hebt kanker en het is kwaadaardig.’ Ik wist niet waar ik het zoeken moest.”
Nog maar kort te leven
Als ze door de scan gaat wordt duidelijk dat de kanker in haar bekken, lymfeklieren en lever zit. “Dat hoorde ik vlak voor de Kerst. De vraag was of ik uitzaaiingen boven mijn middenrif had, als dat zo was dan kon ik alleen maar een palliatieve chemokuur ondergaan.” Ze had er weinig fiducie in. Helaas terecht: de kanker zat boven haar middenrif. Als ze geen chemokuur zou doen, had ze nog maar kort te leven, als ze het wel zou doen haalde ze de zomer waarschijnlijk.
Ik heb heus geen kanker
Ze heeft zichzelf zo vaak afgevraagd waarom ze op haar dertigste het uitstrijkje niet liet doen. “Ik was er niet mee bezig en dacht: ik ben nog jong, ik heb echt geen kanker hoor.” Ze is opgehouden zich er druk over te maken, het haalt toch niets meer uit.
Alles voor het laatst
Vijf chemokuren heeft ze gehad als haar lijf zegt dat het genoeg is. De zesde en laatste trekt ze niet meer. Ze is er doodziek van.
Ze beleeft een fantastische zomer; ze trouwt met haar vriend, gaat op vakantie naar Griekenland. Met haar vriendinnen gaat ze weekendje op pad en met haar zus naar een dancefestival. Alles wat ze deed tijdens die zomermaanden kon de laatste keer zijn.
Ik word geen veertig
Inmiddels is Mariska weer twintig uur per week aan het werk. De tumor is geslonken, maar de dood zit haar nog steeds op haar hielen. “Ik leef nu in de reservetijd. Gelukkig ben ik er nog steeds hoewel ik denk dat ik de veertig niet ga halen.” Ze maakt zich daar niet meer verdrietig om. “Ik heb me erbij neergelegd. Het is wat het is.”
Tot en met 28 januari wordt De Europese Baarmoederhalskanker Preventieweek gehouden. Stichting Olijf, netwerk voor vrouwen met gynaecologische kanker, benadrukt het belang van het uitstrijkje.
