Sinds Britte (47) haar baan als secretaresse op een groot advocatenkantoor kwijtraakte, gaat het bergafwaarts met haar. “Om het rottige gevoel dat continu aan me knaagt te verdrijven zijn er twee dingen die ik doe: winkelen en eten. En door allebei kom ik in de problemen.”
Britte heeft geen kinderen en woont samen met Alan, een Amerikaan. “Ik leerde hem kennen toen ik voor een zaak in New York was. We werkten samen en binnen no-time sprong de vonk over.” Toen Britte terug ging naar Nederland, had ze dagelijks contact met Alan. Als hij naar bed ging, begon mijn dag. Als ik ging slapen stond hij te koken voor het avondeten. We Skypten zoveel we konden.” Als Alan voor zaken naar Amsterdam komt, besluit hij dat hij bij Britte wil blijven. Hij kan via zijn werkgever werken in Nederland en trekt bij Britte in. “Hij vond me prachtig. Ik was mooi slank, verdiende veel geld en kon kopen wat ik wilde. Ik droeg alleen maar kleding van bekende ontwerpers.”
Boventallig
De dag dat ze te horen krijgt dat ze wegens een reorganisatie het advocatenkantoor moet verlaten, staat in haar geheugen gegrift. “Ik had in de wandelgangen wel gehoord dat het niet meer zo goed ging, maar waande me veilig. Ik werkte twintig jaar voor het bedrijf en ik had niet zien aankomen dat ik boventallig zou worden.” Ze krijgt een flinke zak geld mee en heeft recht op een uitkering. Omdat ze haar levensstandaard niet aanpast, is het meegekregen geld er snel doorheen gejaagd. Alan heeft niets in de gaten en denkt dat zijn vriendin de financiën goed in de gaten houdt. “Nou dat is dus niet zo. Ik bestel kleding via postorderbedrijven waar ik niet gelijk hoef te betalen. De schulden stapelen zich op, maar steeds krijg ik het voor elkaar de kleding te krijgen die ik wil hebben.”
Volproppen
Als er kleding wordt bezorgd, knipt ze snel de kaartjes eraf zodat Alan niet kan zien dat ze weer van alles heeft gekocht. “Ik krijg last van wroeging maar durf Alan niet te vertellen dat ik schulden heb. Van ellende eet ik veel, prop van alles naar binnen. Het gevolg is dat ik behoorlijk ben aangekomen en veel kledingstukken niet meer pas. Ik moet dus eigenlijk nieuwe broeken en shirts maar ik kan bijna nergens meer op krediet kopen. Daar krijg ik veel stress van dat ik dan maar weer weg eet.” De vicieuze circkel wordt groter en groter. Ze heeft van haar ouders een bedrag geleend waarmee ze een paar schuldeisers heeft afbetaald. “Ik heb ze gezegd dat ik het nodig had voor een reparatie aan het dak. Nou hoop ik niet dat mijn moeder aan Alan vraagt of het is gelukt met het dak, want dan ben ik de pineut.”
Geen oplossing
Britte had nooit kunnen bedenken dat ze zo diep zou zinken. “Ik zit er tot over mijn oren in en schud de ene leugen na de andere uit mijn mouw. Dat gaat een keer mis. En ik laat het gebeuren, omdat ik voor nu even geen andere oplossing zie. Ik ben zo bang Alan kwijt te raken. Als hij vertrekt, dan heb ik niets meer. Echt helemaal niets.”
