Ik had werkelijk nooit gedacht dat ik zou kunnen opschrijven: ik ben achttien kilo afgevallen. Achttien kilo. Dat is het gewicht van een kleuter. Van drieënhalve zak aardappels. Van achttien pakken suiker. Het is fijn dat ik die ballast kwijt ben, maar wie denkt dat mijn leven nu over rozen gaat, heeft het mis.
Eind januari ging de eetknop om; ik zat lekkerder in mijn vel en had geen voedsel meer nodig om me beter te voelen. “Dus, eeh, je volgt geen dieet ofzo? Of heb je je laten opereren?” wordt me regelmatig gevraagd. Nee. Ik heb talloze keren geprobeerd af te vallen de afgelopen jaren en nu ik omkijk, vermoed ik dat die pogingen de aanloop naar het uiteindelijke slagen waren. “Ja, maar jij sport ook als een idioot. Logisch dat je afvalt.” Ook zo’n dooddoener. Ja, ik sport elke dag, maar dat deed ik achttien kilo geleden ook. Alleen at ik toen zoveel dat ik niet afviel. Het sporten was noodzakelijk om niet aan te komen, maar ervan afvallen deed ik niet.
De kilo’s hielden van me
Anyway. Ik ben ze kwijt die achttien kilo’s die jarenlang stevig mijn billen, bovenbenen, buik, armen, borsten en rug vasthielden. Niet van plan mij te verlaten. Nu ik ze heb afgeschud, gaat er een wereld voor me open. Hoewel ik nog steeds met het grootste gemak een XL-shirt mee naar de paskamer neem terwijl ik tegenwoordig maat M pas. M! Dat paste ik toen ik elf jaar was en daarna nooit meer.
Wat is het probleem?
Is het dan alleen maar leuk om zoveel af te vallen. Nee hoor. Ik loop ook tegen problemen aan. Misschien zijn het luxe problemen, maar hee, problemen zijn problemen. Wat dan?
- Ik heb het sneller koud. Mijn vetvriendjes zorgden goed voor me en hielden me warm als dat nodig was. Nu ze weg zijn, zit ik vaker met een kippenvel. Of een dik vest.
- Ik heb smalle voeten gekregen. Ik heb me nooit gerealiseerd dat ook je voeten dunner worden als je afvalt. Ineens heb ik botjes die ik nooit heb gezien. Sommige schoenen zijn nu te wijd en te groot en kan ik niet meer aan.
- Ik moet nieuwe lingerie. De kilo’s klampten zich jaren vast aan mijn bollen. Dat betekende: lingerie kopen dat tegen een stootje kan. Nu ben ik twee cupmaten afgevallen, maar wel gewend aan dat fijne lingeriemerk dat peperduur is. Dat betekent: lingerie van datzelfde fijne merk kopen, maar dan kleiner. Het gekke is dat de prijs niet kleiner wordt…
- Ik moet riemen dragen. Ik droeg ze nooit. Had altijd zo’n muffinrandje waarop broeken prima bleven hangen. Dat randje is foetsie en sommige broeken, ook die ik nieuw heb gekocht, zakken af. Opeens moet ik er rekening mee houden dat als ik heel nodig moet plassen ik extra tijd inplan om mijn riem los te maken.
- Ik moet in de verdediging. Ik moet mezelf continu verdedigen als ik bedank voor een gebakje/drop/koek/chocola. “Joh, je kan het hebben, je bent hartstikke slank nu.” Ja. En dat wil ik graag vol zien te houden, dus: nee, ik hoef even niets.
De problemen die ik ervaar leggen het af tegen alle voordelen die aan het afvallen kleven. Sporten gaat zoveel makkelijker. Kleding kopen is zoveel leuker. Maar het belangrijkste is dat ik lekker in mijn vel zit.
Ben jij ooit veel kilo’s afgevallen? Hoe ging dat? Herken je de ‘problemen’ waar ik tegenaan liep? We zijn heel benieuwd. Deel je ervaringen in de comments onder dit artikel!
Karin -
Ha Brenda, oei, niet fijn dat je bent afgevallen door ziekte, maar wat je zegt: je merkt dan de voor- en nadelen van zoveel minder gewicht. Goed dat je positief naar de toekomst kijkt en op een gezonde manier met je lichaam wilt omgaan. Zet m op de komende tijd en hopelijk weet je snel wat je onder de leden hebt. Liefs!