fb

Ella: ‘Ik heb mijn schoonmoeder eindelijk verteld hoe ik me voel en dat viel niet in goede aarde’

Hoe vaak beantwoord je de vraag: ‘hoe gaat het met je?’ met ‘goed’, terwijl het eigenlijk helemaal niet goed met je gaat? Ella deed dat ook altijd. Totdat haar schoonmoeder belt en Ella haar zegt dat ze zich onprettig voelt en dat dat met Rick, haar man, te maken heeft. “Ik kreeg later een app van haar waar de honden geen brood van lusten.”

Ella en Rick zijn al twintig jaar samen en zijn een fantastisch stel om te zien. Ze passen goed bij elkaar, zij blond, hij donker, een mooi huis, drie kinderen, een hond en leuk werk. “Voor de buitenwereld lijkt het of we compleet gelukkig zijn. Zo vaak hoort ze: ‘nou, maar jij hebt niks te klagen, El, je hebt een prachtige vent en plaatjes van kinderen’. Ja die heb ik, maar ik kan je vertellen dat het bij ons thuis geen rozengeur en maneschijn is. In tegendeel. De relatie die ik met Rick heb begint op een marathon te lijken: het duurt vreselijk lang en de pijntjes onderweg worden steeds feller.”

Je weet wel, is dit nou alles?

Natuurlijk voelde Ella zich niet van de een op de andere dag down en niet goed in haar fel zitten. “Dat sloop er langzaam in. Ik kreeg steeds meer last van sombere gevoelens. Je weet wel, is dit nou alles? Drie bloedjes van kinderen van 14, 16 en 18 en een mooie man die er veel en vaak met zijn vrienden op uit gaat. Bovendien wil hij elke zondag met het hele gezin naar zijn moeder. Steeds vaker probeer ik onder de bezoekjes aan mijn schoonmoeder uit te komen. Ik zeg dan dat ik me ziek voel en dan gaat Rick met de kinderen naar zijn moeder. Vindt ‘ie volgens mij helemaal geen probleem.”

Zijn autisme schept afstand

Dat vindt Ella ook al een teken aan de wand: dat het haar man niet uit lijkt te maken of ze meegaat of niet. “Van die gedachte word ik dan ook weer somber. Laatste belde Ria, mijn schoonmoeder op, om te vragen hoe het met me is. Ik brak en barste aan de telefoon in huilen uit. Het heeft heel lang geduurd maar ik denk dat ik erachter ben waarom het tussen mij en Rick nooit helemaal vanzelf gaat. Ik vermoed dat hij autistische trekken heeft. Hij weet dat ook, maar is een meester in het verbergen van zijn gedrag. Toen ik Rick net leerde kennen, vond ik hem superstoer en vond ik het charmant dat hij zo eigenzinnig is en regelmatig gevoelens van anderen negeert. Ook die van mij. Nu we twintig jaar bij elkaar zijn, scheppen zijn autistische trekken een afstand tussen ons.”

Hopen op herkenning

Doordat Rick compleet zijn eigen koers vaart en doet waarin hij zin heeft, voelt Ella zich zo vaak eenzaam in de relatie. Discreet als Ella is, heeft ze het er met niemand over, zelfs niet met haar beste vriendin. “Maar toen Ria belde en me dus vroeg hoe het met me ging, brak ik. Ik heb haar verteld dat ik me zo vaak zo alleen voel en ik het gevoel heb dat Rick tamelijk autistisch is. Ik hoopte op herkenning bij mijn schoonmoeder, had verwacht dat ze zou inhaken en zou vertellen dat Rick inderdaad als kind al wat gekaderd en eigenwijs was, maar dat feest ging niet door.”

Jij met je prinsessengedrag

In plaats van begrip en achtergrond informatie over Rick, kreeg Ella de wind van voren. “Ria was woest op me en voor ik het in de gaten had en het wilde uitleggen, werd de verbinding verbroken. Ik voelde me nog beroerder dan voor het telefoontje en om het af te toppen stuurde Els een app waar de honden geen brood van lusten. Ze verweet me dat ik een prinsesje was dat altijd heeft geprofiteerd van het succes van Rick. Ze zei dat ik zonder hem nooit zo ver was gekomen en nooit in zo’n prachtig huis zou wonen en waar ik het gore lef vandaan haalde om haar zoon autistisch te noemen. Autistisch? Ik was zelf een ras autist. Zo flexibel als een deur. Nee, niet haar zoon, maar ik moest maar hulp gaan zoeken.”

Ik houd de schijn nog wel op

Dagenlang is Ella van slag en weet niet waar ze het moet zoeken. Voor de buitenwereld houdt ze de schijn op en de kinderen hebben niet in de gaten hoe eenzaam en alleen hun moeder zich voelt in een gezin van vijf. “Ik wil de kinderen ook niet met mijn sores opzadelen. Het liefst zou ik een tijdje uit huis willen en misschien zelfs wel zonder Rick door. Maar ik kan het mijn kinderen niet aandoen. Met Rick wil ik niet breken zolang de kinderen thuis zijn, maar weet je ik voel me vaak zo ongelofelijk eenzaam. De schijn ophouden gaat me steeds lastiger af. Heel soms, als het niet anders kan, ga ik mee naar mijn schoonmoeder. Maar dat is de hel. Ik doe het voor mijn kinderen om geen argwaan te weken, maar ik merk dat ik aan het eind van mijn Latijn ben.”

Wat zou jij doen als je in Ella’s schoenen stond? Je rug rechten en je licht autistische echtgenoot verlaten? Of zou je net als Ella nu doet de schijn ophouden tot de kinderen oud genoeg zijn om op eigen benen te staan? Praat mee in de comments onder dit artikel.

Foto door Karolina Grabowska via Pexels

7 reacties

Johanna -

Aangetrouwde blijft altijd een andere postcode in een gezin

Ria -

Zo herkenbaar. Zit al 55 jaar in zo een relatie. Heb nooit de moed gehad om er uit te stappen.Had altijd een excuus. Nu is het te laat,de moeite niet meer. Weet niet of ik er spijt van hebt? Heb nooit iets tekort gehad. Maar een eenzaam leven.😔😔

Nails -

Praten met Rick?

Hij kan niet ruiken wat zij voelt en denkt en vice versa.
Ze uit dus al 20 jaar niet wat haar dwars zit en gooit het dan plots voor de voeten van haar schoonmoeder. Die mogelijk al dingen van haar zoon heeft gehoord en dus haar eigen eenzijdige conclusies had getrokken.

En ook nu het dus spaak loopt, praten ze nog niet met elkaar.

Marja -

Ik zou met je man praten en samen hulp zieken

Het is nog niet zover dat jullie echt klaar zijn met elkaar gelukkige singels is ook niks want ze zoeken allemaal naar wat jij bv al hebt

wendy bruijn -

Hester je hebt helemaal gelijk, maar om dat te kunnen heb je moet nodig, ik heb zelf een man met licht ajtische trekjes en ik weet hoe moeilijk het is om als partners gelijkwaardig te blijven in een relatie.
Ik heb inmiddels een maniet gevonden om ermee om te gaan door mijn man tijdig op dingen voor te bereiden en afspraken regelmatig te herhalen maar soms ben ik ook wel eens moe!
Daarkomt bij dat wij geen kinderen hebben maar als je die er dan ook nog eens bij hebt waar je voor moet zorgen dan is de rek er op een gegeven moment uit.

Sam -

Dit lijkt eerde narcistisch dan autistisch

Hester -

Ik snap je schoonmoeder ook wel. Jij loopt al tijden met dit gevoel. Bij haar komt de mededeling binnen als een bom. Plus het generatie verschil die generatie denkt dat autisme een soort contact gestoordheid is en dat je een halve debiel bent als je autisme hebt. Ze snappen niet dat je met autisme gewoon kan functioneren. Dus voor haar om even zo een diagnose te droppen is ook wat. Maar kijk ook in je eigen broekzak. Je communiceert voor geen meter. Je zegt dat je ziek bent maar dat ben je niet. Iemand met autisme kan niet een dubbel lading begrijpen. Hij denkt we gaan al jaren naar mijn moeder een vertrouwd ritueel en nu ineens moet het anders. Ik heb een fantastische lieve man en zoon met autisme in ruim 20 jaar heb ik geleerd. Harde directe communicatie wordt juist op prijs gesteld. Ga naar je schoonmoeder toe en praat samen met je man met haar.

Reageer ook