Trui woont sinds het afscheid van haar man alleen in het huis waar ze ooit de kinderen kregen. “We kochten het veertig jaar geleden samen. Net getrouwd, zwanger van onze eerste dochter Monique en de wereld aan onze voeten. Een heerlijke tijd waar ik nog vaak naar terugverlang. Nu ben ik 72, oma en weduwe. Genieten van het leven doe ik nog steeds, alleen is alles anders dan vroeger. Daar heb ik het vaak moeilijk mee. Wat ik lastig vind, is dat mijn dochters er nu nog een schepje bovenop doen…”
Oppassen
Al vijf jaar lang maakt Trui er het beste van. “Ik probeer bezig te blijven. Doe vrijwilligerswerk in de buurt, pas op de kleinkinderen en ga elke week wandelen met een wandelclubje. Ik heb een rijk sociaal leven hier in het dorp en ik verveel me zelden. Vooral van het oppassen op de kleinkinderen geniet ik enorm. Monique heeft twee jongens en Sharon twee meiden en een pasgeboren zoontje. Elke week pas ik bij Sharon thuis op de baby als zij moet werken en haal ik de twee oudsten uit school. In de vakanties of als mijn dochters een weekend weg willen zonder de kinderen, logeren ze hier bij mij thuis.”
Iedereen kan blijven slapen
Het is altijd feest als de kleinkinderen komen logeren. “Ik heb er weleens vier tegelijk gehad. Dat is geen probleem, want het huis is groot genoeg. In veertig jaar is er nauwelijks iets veranderd hier en de kamers van Monique en Sharon zijn nog hetzelfde als toen ze het huis verlieten. Vrienden van ons toverden de kamers van hun kinderen om tot kantoorruimtes of een hobbykamer. Wij hadden daar geen behoefte aan. Groot voordeel is dat iedereen altijd kan blijven slapen.”
Overal herinneringen
Maar aan veertig jaar nauwelijks iets aan je huis doen, kleven ook nadelen. “Het is wat gedateerd allemaal. In de keuken zit geen vaatwasser en de bankstellen zijn twintig jaar oud. Tja, daar kan je heel moeilijk over doen, maar ik vind het best zo. Overal in huis staan spullen, kunstwerkjes en herinneringen. Daar voel ik me zo prettig en op mijn gemak bij; ik zou het niet anders willen. Maar daar denken de meiden anders over.”
Grote container
Monique en Sharon hebben al een paar keer bij hun moeder laten vallen dat ze het tijd vinden dat het huis opgeruimd gaat worden. “Ze vinden het één grote bende. ‘Mam, stel dat er iets met jou gebeurt. We hopen dat het nog heel lang duurt, maar dan zadel je ons wel met een heleboel werk op. Wij moeten dan alles uitzoeken en beslissen wat weg kan en wat moet blijven. Is het niet een idee om een grote container voor de deur te zetten en eens een week samen flink op te ruimen?’, zei Sharon. Monique was er ook bij en knikte instemmend. ‘Ik kan ook komen helpen, mam’, vulde Monique aan.”
Datum geprikt
Hetzelfde moment worden de agenda’s getrokken en een datum geprikt. “Eigenlijk zonder overleg met mij werd afgesproken dat we over drie maanden een grote opruimactie gaan doen met z’n drieën. De zolder uitmesten, de kelder leeghalen en alle kamers van een verse lik verf voorzien. ‘Als we even goed doorwerken en onze mannen vragen om te helpen, komen we met een week een heel eind’, zei Sharon optimistisch. ‘Ik zal zorgen dat er een container wordt gehuurd en ik kan op Marktplaats ook zoeken naar een bank’, vulde Monique aan.”
Heel egoïstisch
Trui heeft sinds dit gesprek een onbestemd gevoel. “Ik begrijp heus dat er iets moet gebeuren. Overal staan spullen en ook met schoonmaken is het lastig. Maar ik ben mijn man al verloren; ik wil al die spullen en tastbare herinneringen niet kwijt. De meiden zeggen dat we natuurlijk alleen wegdoen wat ook écht wegkan, maar het blijft moeilijk. Ik krijg buikpijn van het idee dat er straks een grote container op de stoep staat, die gevuld wordt met onze spullen. En ik wil onze oude banken helemaal niet wegdoen. Ja, ze zijn twintig jaar oud, maar zitten nog prima. Het wordt me echt allemaal te veel en ik durf het niet goed tegen de meiden te zeggen. Als er inderdaad op een dag iets met mij gebeurt, zitten zij met de ellende. En dat voelt ook heel egoïstisch…”
Bovenste afbeelding: Unsplash+
Fiene -
Je kan het trouwens ook hard doen hè! Doen ze dit toch geen oppas voor hun kinderen. Jij doet veel voor hun dan mogen ze ook wel wat meer naar jou luisteren.