Ze zijn haar rotsen in de branding, de grootste schatten op aarde, maar Trudy zou graag willen dat haar ouders iets minder vaak op haar lip zitten. “Ze doen alles voor me, maar soms is dat gewoon teveel en onnodig.”
De liefste ouders
De band met haar ouders is altijd goed geweest. “Papa en mama hebben mij en mijn broer een fantastische jeugd gegeven. We hadden heerlijke vakanties, deden veel met het gezin en altijd heb ik de support van mijn ouders gevoeld. Als een vriendje me op mijn hart had getrapt, zat mijn moeder klaar met thee en zakdoeken. Mijn vader hielp me zonder zuchten een aantal keer al verhuizen. Zonder morren sjouwden hij de verhuisdozen naar binnen.” Alles was bespreekbaar en de deur stond altijd wagenwijd open.
Ze wordt oma!
“Dat is echt heel fijn, ik zie bij vriendinnen hoe het ook anders kan. Mijn vrienden zijn ook dol op mijn ouders, dat is zo mooi om te zien.” Als Trudy zwanger is en het goede nieuws aan haar ouders vertelt, zijn zij door het dolle. “Ik wist dat mijn moeder heel graag oma wilde worden en toen Bas en ik ons huis hadden opgeknapt was de volgende stap zwanger worden. En dat lukte gelukkig heel snel.” Bill, de oudste wordt geboren en anderhalf jaar later kondigt Maurice zich aan.
Pittige tijden
Niet helemaal gepland, maar ook de tweede is zo welkom. “Ik was aangenaam verrast toen ik zo snel na de bevalling van Bill weer zwanger was. Ook wist ik dat het pittige tijden zouden worden met twee van die monstertjes.” Wat Trudy niet kon vermoeden is dat de tijden wel héél pittig zouden worden. “Een baby en een peuter, werk, huishouden en sport, slokten Bas en mij op. We hadden nauwelijks tijd voor elkaar, lagen aan het eind van de dag uitgeblust op de bank.”
Eigen eilandje
Het ‘is dit alles?’-gevoel overviel Bas terwijl Trudy dat totaal niet in de gaten had. “Ik was, achteraf gezien zo druk met overleven, dat ik mijn huwelijk met Bas onderaan mijn prioriteitenlijstje zette. Dom natuurlijk, onze relatie had ik op één moeten zetten.” Langzaam drijven de jonge ouders uit elkaar en klimmen op hun eigen eilandje. Trudy is elke avond bekaf en tot niets in staat terwijl Bas langzaam aan weer op pad gaat met vrienden.
Rode vlaggen
“Ik gunde Bas die vrijheid, ik ben beter bestand tegen de drukte die de kinderen met zich meebrengen. Bas had het duidelijk onderschat allemaal.” Zijn hart luchtte hij, zonder dat Trudy het wist, dagelijks bij zijn assistente. Alle rode vlaggen die wapperden, negeerde Trudy. “Echt, de klassieke smoezen als ‘schat, ik moet overwerken, er komt een patiënt met een noodgeval, tot ‘lieverd dit is een buitenkansje, ik kan met vakbroeders naar een beurs in Milaan’, ik slikte ze als zoete koek. Terwijl ik het huishouden draaiende probeerde te houden, dook meneer met zijn assistente de koffer in.”
Automatische piloot
Als het verraad aan het licht komt, is het huwelijk tussen Trudy en Bas over en sluiten. “Het enige dat ik dacht: ga weg! Uit mijn ogen! Verdwijn! Ik was zo over mijn toeren en wist niet wat ik moest doen. Duidelijk was wel dat ik de misstap van Bas niet zou vergeven. Hij ging er altijd zo prat op dat hij niet was zoals vele andere mannen, hij moest niet denken aan een snollebol die twintig jaar jonger was. Nou, daar denkt hij tegenwoordig wel anders over.” De eerste weken weet Trudy niet waar ze het moet zoeken. “Ik stond op voor de kinderen en zodra die op de opvang waren, ging ik terug naar bed. Het huishouden verwaarloosde ik, ik deed alleen het hoognodige, en besteedde geen aandacht meer aan mijn uiterlijk.”
Redders in nood
De redders in nood zijn haar ouders. Vanaf het moment dat Trudy haar moeder huilend belt en het verhaal hortend en stotend vertelt, wijken haar vader en moeder geen moment van haar zijde. “Dat was zo hartverwarmend. Toen ze in de gaten kregen dat ik het niet redde, waren ze er voor me. ’s Ochtends kwamen ze naar ons huis en hielpen de kinderen. De opvang kon ik afzeggen, mijn ouders zouden helpen en als het weer nodig was, kon ik het weer aanvragen. Het scheelde veel geld dus ik deed dat.”
Zin in ’t leven
Bill en Maurice genieten van de aandacht van opa en oma en Trudy krabbelt langzaam uit haar dal. “Na een tijdje ben ik weer halve dagen gaan werken, terwijl mijn ouders in mijn huis waren. Ik had gesprekken met een coach, werd weer lid van de sportschool en kreeg langzaam aan weer zin in het leven. De scheiding met Bas trok me emotioneel leeg maar door de hulp van mijn ouders kon ik het aan.” Inmiddels is Trudy weer hele dagen aan het werk en merkt ze dat ze het weer zelf wil doen.
“Ik wil mijn eigen huishouden weer runnen, samen met Bill en Maurice herinneringen maken. Bijna een jaar waren mijn ouders dagelijks bij mij over de vloer en daar ben ik ze super dankbaar voor, maar ik merk dat ik weer ruimte nodig heb.” Ruimte die haar moeder haar niet wil geven. “Mijn moeder is helemaal opgebloeid door het zorgen. Haar leven heeft weer zin. Ik vind het zo lastig om ze te vragen weer een paar stappen terug te doen en verder te gaan met hun eigen leven zodat ik dat met mijn leven weer kan.”
Kan je niet maken
Zeker omdat Trudy wil weer daten. “Lange tijd moest ik daar niet aan denken, maar het begint te kriebelen. Het lijkt me heerlijk weer verliefd te zijn en een relatie te hebben.” Maar daten als je ouders continu op je lip zitten is verre van ideaal. “Ook verlang ik naar avondjes dat de jongens op bed liggen en ik beneden met een glaasje op de bank met vriendinnen app of urenlang een serietje kijk.” Als Trudy voorzichtig het gesprek begint met haar moeder, ziet ze de paniek in haar moeders ogen. “Ik dacht: laat maar, het komt wel.”
Maar het duurt lang en als Trudy het bespreekt met Caro, haar beste vriendin, krijgt ze niet het antwoord waarop ze hoopt. “Caro vindt het super onaardig als ik me ouders zo van de een op de andere dag de deur wijs. Ze vindt dat ik mijn handen moet dichtknijpen met zulke ouders en ze gewoon moet blijven toelaten in mijn leven. Caro en ik kregen er bijna ruzie over en ik weet nu helemaal niet meer hoe ik het moet aanpakken. Maar zo gek is het toch niet dat ik mijn leven weer terug wil, een leven waar mijn ouders aan de zijlijn staan en niet in de voorhoede.”
Wat vind jij? Heeft vriendin Caro gelijk en moet Trudy haar ouders dankbaar zijn voor alle hulp? Hoe erg is het als je je ouders vaak ziet? Of begrijp je Trudy heel goed, jij zou ook je leven weer terug willen en op pad gaan zonder dat je ouders elke minuut van de dag weten waar je uithangt? Praat mee in de comments onder dit artikel, we zijn heel benieuwd!
Foto door Photo By: Kaboompics.com via Pexels
Joris -
Wat een hoop irrelevante informatie, zeg. Dit had ook in twee zinnen gekund. Komt ie:
Mijn ouders waren er voor mij en mijn kinderen toen in het moeilijk had na een scheiding als gevolg van overspel, maar nu wil ik graag weer wat ruimte. Hoe pak ik dat aan?