Als moeder van een éénjarige, maakte ik het me destijds graag zo makkelijk mogelijk. Ik maakte me niet te druk om hoe snel ze kon lopen, liet mijn ouders regelmatig een dagje of nachtje oppassen en was zeker nog niet aan zindelijkheidstraining begonnen. Mijn energie gebruikte ik het liefste om leuke dingen met haar te doen. Urenlang door de speeltuin banjeren en uitgebreid knuffelen op het grote bed. Maar, er zijn ook ouders die het anders doen. Die de lat een flink stuk hoger leggen. Ik vind het knap en realiseer me maar al te goed dat dit veel tijd, energie en aandacht kost.
Sneller zindelijk
Kirsten, moeder van dochter Sunny (bijna 3 jaar) en 33 weken zwanger van een zoontje, is zo’n moeder die het helemaal anders doet. Haar dochter Sunny heeft nooit luiers aangehad en was voor haar eerste verjaardag zindelijk. “Het is voor kinderen erg onnatuurlijk om met een luier groot te worden. Vroeger was dit er ook niet en destijds waren kinderen veel eerder zindelijk. Doordat luiers zo’n enorm absorberend vermogen hebben, hebben kindjes het vaak niet eens door dat ze hebben geplast of gepoept. Als ze dit niet doorhebben, kunnen ze er ook niks mee.”
Kraamverzorgster was het er niet mee eens
Toen Kirsten en haar man Andrew na de geboorte van Sunny tegen de kraamverzorgster vertelden dat Sunny geen luiers omkreeg, wist ze even niet goed hoe ze moest reageren. “Ze had dit nog nooit meegemaakt. Normaal gesproken hadden kindjes gewoon een luier om en had ze daar geen omkijken naar. Wij wilden dit op een andere manier en dat vond zij best even moeilijk. Uiteindelijk heeft ze het wel gedaan zoals wij het wilden, maar ik kon merken dat ze het er niet mee eens was.”
Inspiratie uit andere landen
De theorie van Kirsten en Andrew om hun kinderen geen luiers om te doen, komt voort uit wat ze tijdens hun wereldreis hebben gezien. “We zagen moeders in andere landen die geen luiers voor hun kinderen gebruikten. Ze namen veel meer de tijd om hun kind te observeren en wisten precies wanneer een kind moest plassen of poepen. Wanneer ze dit aan zagen komen tilden ze het kind naar de plek waar dit gedaan wordt en lieten ze het zijn/haar behoeften doen. Tegen de tijd dat de kinderen één jaar oud waren, waren ze zo goed als allemaal zindelijk.”
Niet altijd makkelijk
Hoewel Kirsten en Andrew volledig achter hun theorie staan, hebben ze het er ook zelf niet altijd makkelijk mee. “Ik heb mijn baan opgezegd en ben huismoeder geworden. Je kan je kind natuurlijk niet zonder luier naar de crèche sturen. De eerste maanden zat ik letterlijk aan huis gekluisterd. Er zijn momenten geweest waarop ik mezelf afvroeg waarom ik dit ook al weer wilde. Toch willen we het ook bij ons zoontje op deze manier gaan doen. Luiers zijn onnatuurlijk en staan het zindelijk-worden in de weg. Het is niet altijd goed om het jezelf te makkelijk te maken, vooral niet als het de natuurlijke ontwikkeling van het kind in de weg staat. De moeders van tegenwoordig houden geen rekening meer met de natuur.”
Meepraten over het verhaal van Kirsten? Dat kan in de comments onder dit artikel of op Facebook!
Foto door Sarah Chai via Pexels
Elksabeth -
Toen mijn zoontje 1 jaar was verhuisden we naar Brazilië. Mijn luiers raakten op en ik wist het woord voor luiers niet in het Portugees. Dus liep hij zonder luier over de plavuizen vloer. Ik zie nog zijn verbaasde gezicht toen er een enorme plas op de vloer kletterde. Daarna was hij ineens overdag en ook ‘s nachts zindelijk.
Zo zie je maar. Het is een kwestie van spieren , heb ik me laten vertellen. Met die spieren zat het dus wel goed. Gewoon gemakzucht van hem. Ik heb hem wel dik geknuffeld, zoal ik ook later met mijn hondjes deed als ze ineens buiten plasten. Hij is nu in de zestig, ik denk er no steeds aan als ik mensen hoor klagen dat hun kind niet zindelijk wil worden.