Emmeline had er zo naar uitgekeken en toen het zover was, werd het een enorme teleurstelling. “Echt, ik ben zo boos en verdrietig. Die restauranteigenaar weet niet wat hij heeft veroorzaakt, hij heeft het avondje waarnaar Ed en ik zo uitkeken vergald. En dat alleen maar omdat we niet onze eigen wijn mochten drinken.”
Lange tafels
Nog steeds is Emmeline ontdaan. “Het is ook iets wat je niet meer kunt overdoen.” Wat is er gebeurd? “Nou, tien jaar geleden stapten Ed en ik in het huwelijksbootje. We kwamen beiden uit verstikkende relaties en bloeiden bij elkaar op. Dusdanig dat we besloten te trouwen. Omdat we zo blij met elkaar en ons leven waren, gaven we een groot feest. Vrienden en familie die we in ons hart hadden zitten, nodigden we uit. De hele dag.” De trouwdag van Emmeline en Ed werd onvergetelijk. Alles zat mee: het was een zonnige dag, alle genodigden waren van de partij en iedereen had het leuk met elkaar. “Het leek op zo’n Italiaanse bruiloft: iedereen zat aan lange tafels en had het gezellig. Precies zoals Ed en ik hadden gehoopt.”
Een ontroerende fles wijn
Hoewel ze hadden aangegeven geen cadeaus te willen voor hun bruiloft, had bijna iedereen wat meegenomen. Zo ook Willem, de jeugdvriend van Ed. “Ed en Willem kennen elkaar sinds hun geboorte, zijn samen opgegroeid. De moeder van Willem overleed jong, waardoor Willem vaak bij Ed thuis was. Een prachtige band hebben die twee en ze zijn nog steeds zuinig op elkaar. Willem gaf ons een bijzondere fles wijn, eentje die we tien jaar moesten laten liggen en op onze trouwdag mochten opdrinken. Ik vond dat zo attent en lief van Willem. Het was ontroerend hoe hij daarover had nagedacht en ik zag aan Ed dat hij er ook een beetje emotioneel van werd.”
Zijn die tien jaar al om?
Voor Emmeline er erg in had, waren er tien jaar verstreken. “Ed en ik dachten na over wat we wilden doen met ons tienjarig huwelijksjubileum. In elk geval wilden we een etentje geven voor de mensen die erbij waren toen we trouwden. Op onze trouwdag zelf zijn we naar een luxe spacentrum gegaan en hebben ons een dag lang in de watten laten leggen. Na ons relaxdagje hadden we gereserveerd in een prachtig restaurant waar we altijd al een keertje wilden gaan eten. Daar is een wachtlijst voor dus we hadden ruim van te voren gebeld.” Speciaal voor de gelegenheid hadden Emmeline en Ed zich netjes aangekleed en zagen er prachtig uit. Ed had de fles wijn die ze van Willem kregen uit de kelder gehaald en meegenomen.
Toosten op de liefde
“Het plan was deze fles tijdens het eten soldaat te maken. Om te toosten op de liefde, het leven en de vriendschappen. Maar dat feest ging niet door.” Want als Emmeline en Ed de ober vragen of hij de speciale fles wijn wil ontkurken, weigert hij dat. “In eerste instantie dacht hij dat we een grapje maakten, maar toen hij in de gaten kreeg dat we serieus waren, zei hij resoluut ‘nee’. Want eigen drank meenemen in hun restaurant was niet toegestaan. Zelfs niet toen we uitlegden dat het een heel belangrijke fles voor ons was en dat we heus nog wel andere drankjes zouden bestellen. De ober bleef bij zijn standpunt en was onverbiddelijk.” Ed laat het er niet bij zitten en vraagt naar de eigenaar van het restaurant.
Vijftig euro kurkengeld?
“Met veel tegenzin kwam hij naar ons tafeltje. Ook hem legden we uit waarom we heel graag onze eigen fles wijn wilden openmaken. Dat het een bijzonder wijntje was, gekregen van een oude vriend en dat we het fijn zouden vinden als we die bij het diner mochten drinken. De eigenaar verklaarde net als de ober dat het niet was toegestaan om zelf meegenomen drank in zijn restaurant te nuttigen. We moesten maar een mooie fles bestellen die op de wijnkaart stond. Toen we wederom uitlegden dat het daar niet om ging, kwam hij met een compromis: we mochten de fles wijn van Willem opdrinken, maar moesten dan wel vijftig euro kurkengeld betalen. Echt, Ed en ik vielen bijna van onze stoel. Hoezo zouden we vijftig euro betalen voor een fles wijn die we nota bene cadeau hadden gekregen?”
Ruzie in restaurant
De irritaties lopen hoog op en Emmeline moet alle zeilen bijzetten om een knallende ruzie te voorkomen. “Ik zag de stoom uit Eds oren komen en weet dat als hij echt heel boos wordt, hij niet te houden is. Dat wilde ik voorkomen, die scène leek me afschuwelijk. Ed nam zijn dreigende houding al aan en begon te schelden. Ik ben opgestaan, heb de fles wijn gepakt en legde een bedragje neer voor de twee glazen prosecco die we hadden gedronken. Vervolgens verlieten we het restaurant en zijn naar huis gegaan. Zwijgend naast elkaar. Onze avondje was verpest, net als ons humeur. We waren allebei zo boos en teleurgesteld. Waarom mochten we onze bijzondere fles wijn niet gewoon opdrinken in dat restaurant? Zo ingewikkeld is dat toch niet?”
Slechte recensie
Emmeline heeft bij thuiskomst een slechte recensie op de site van het restaurant geschreven. Zou jij dat ook doen na een ruzie in een restaurant? Snap jij dat Emmeline en Ed boos en verdrietig waren? Die eigenaar had toch best wat soepeler kunnen zijn? Het ging tenslotte om een bijzondere fles wijn. Of vind je dat de eigenaar groot gelijk had? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Afbeelding boven artikel: Artur Rekstad via Unsplash
Fiene -
Zo Sjaakie en? Opgelucht? Even een nare dag gehad? Als je het zo leest wat je hebt geschreven vind je dan ook niet dat te ver is gegaan?