Als er één een bezige bij is, dan is het Rifka wel. Ze is moeder van twee, runt een eigen bedrijf, mantelzorgt voor een oudere dame en runt het huishouden. Dat ze drukker dan druk is vindt ze geen probleem. Wel een probleem vindt ze dat als ze zelf even wat steun kan gebruiken, niemand naar haar omkijkt.
Racen tegen de klok
Rifka probeert zoveel mogelijk uren van de dag nuttig te besteden. “Dat betekent dat ik voor dag en dauw opsta; zomers en winters stap ik om zes uur uit bed. Niet zelden gebeurt het dat ik ’s avonds pas na elf uur mijn laptop dichtklap en de opdrachten die ik had dan klaar zijn.” Ze geeft toe dat het soms wel een enorme race tegen de klok is. “Mijn zoon en dochter zijn nu 14 en 17 jaar en zij kunnen al veel zelf. Dat was vroeger toen ze een stuk jonger en afhankelijker waren wel anders. Maar ik deed het en het ging gewoon ook allemaal prima.”
Ik cijferde mezelf weg
Haar man Joris heeft ook een eigen bedrijf en is veel in het buitenland om zaken te doen. “Toen we gingen samenwonen, maakte Joris steeds stappen in zijn carrière. Ik heb hem altijd gesteund en toen hij de sprong waagde om voor zichzelf te beginnen stond ik achter hem. Ik cijferde mezelf weg omdat ik dacht: ‘mijn tijd komt ook echt wel’. En mijn tijd lijkt nu te zijn aangebroken. Ik heb een vertaalbureau en op het moment veel werk. Heerlijk vind ik dat. Maar ja, ik heb ook veel andere activiteiten dus soms is het een beetje schipperen.”
Lekker zorgen voor iedereen
Het geeft Rifka een goed gevoel als ze alles voor elkaar krijgt. “Het lukt ook vaak. Sinds twee jaar ga ik twee keer in de week naar een oude dame en houd haar gezelschap. Soms doen we boodschappen of maken we een wandelingetje. Ze is altijd zo blij als ze mij ziet en dat geeft mij echt een onwijs goed gevoel. Zo zorg ik ook graag voor Joris, mijn kinderen en anderen die me lief zijn. Dat zorgzame zit gewoon in me en moet eruit.” Klagen over haar drukke en volle dagen doet ze niet. “Ben je gek, we hebben daardoor geen financiële problemen en hoeven niet op een euro te kijken. Dat is zo super fijn, we komen echt niets te kort.”
Geen thee met een beschuitje
Wat Rifka zo nu en dan wel tekort komt, is een beetje aandacht en steun uit haar omgeving op het moment dat ze dat nodig heeft. “Ik sta altijd voor iedereen klaar, maar als ik zelf wel wat hulp kan gebruiken, dan geeft niemand thuis.” Zo was ze laatst helemaal niet lekker en lag ze een week lang op bed. Verwacht had ze dat er dan toch wel een beetje voor zou worden gezorgd, maar niets was minder waar. “Mijn man had in eerste instantie helemaal niet in gaten dat ik in bed lag en me niet zo goed voelde. Toen hij het wist zei hij: ‘ik laat je lekker met rust dat is beter’. Geen kopje thee, geen beschuitje of een aai over mijn bol terwijl ik dat wel behoefte aan had. Mijn kinderen vonden het vooral vervelend dat ze voor zichzelf moesten zorgen.”
Als het lukt, kom ik echt
Het maakt Rifka verdrietig dat haar man en kinderen niet naar haar omkijken als ze zich zo beroerd voelt. Ook vriendinnen laten het dan afweten. “Ze appen me dan dat ze echt heel graag even zouden willen langskomen, maar dat ze het zo druk hebben. Maar stel dat ze een gaatje hebben, dat ze dan echt, echt proberen om even langs te komen. Nou, je raadt het al: die komen dus niet. Hoe moeilijk is het om even wat hulp aan te bieden? Echt hoor, ik ben onwijs teleurgesteld.”
Herken jij je in het verhaal van Rifka? Ben jij ook iemand die altijd maar klaarstaat voor anderen maar bot vangt als je zelf wel wat warmte een aandacht kan gebruiken? Hoe ga je daarmee om? Wat raad je Rifka aan? Praat mee in de comments onder het artikel.
Sofia heeft ruzie met ouders om naam zoontje: “Hij ziet opa en oma niet”
Bijna een jaar geleden verwelkomden Sofia en haar man Willem-Jan hun eerste kindje. “We hadden niet durven dromen dat het ons nog zou lukken. Ik ben 41 jaar en ik had er serieus rekening mee gehouden dat het ons niet was gegund. Toen ik tóch zwanger bleek te zijn, ging de vlag uit”, vertelt Sofia. “We zijn in de zevende hemel. Toch is er iets wat ons geluk enorm overschaduwt. En ik zie eerlijk gezegd niet hoe we dat gaan oplossen… LEES HIER VERDER!
EmmyWeeda -
Ik begrijp je teleurstelling heel goed! Mensen zouden oog moeten hebben voor de nood de ander en hulp moeten bieden uit zichzelf. Dan zou de samenleving er heel anders uitzien.