Pien en Bernard waren jarenlang samen, maar hun huwelijk was verre van gelukkig. “Er was altijd ruzie. De kinderen, die toen vijf en zeven waren, vroegen bijna dagelijks of papa en mama gingen scheiden,” vertelt Pien. “Toen we eindelijk de knoop doorhakten, voelde dat voor ons allebei als een opluchting. Voor het eerst hadden we een gezamenlijk doel: uit elkaar gaan en het co-ouderschap goed regelen. Even leek het alsof er eindelijk rust was.”
Een frisse start
De eerste maanden na de scheiding verliepen eigenlijk verrassend goed. “Bernard en ik hadden duidelijke afspraken, er was geen ruzie meer. We wilden allebei het beste voor de kinderen. Het voelde bijna alsof we beter met elkaar konden omgaan toen we niet meer onder één dak woonden.” Pien genoot van de nieuwe situatie. “De kinderen deden het goed, ze waren vrolijk, en er was balans. Ik dacht echt: dit komt helemaal goed.”
De komst van Carlie
Maar toen Bernard zijn nieuwe vriendin Carlie ontmoette, veranderde alles. “In het begin dacht ik: prima, hij heeft iemand nieuws, gun hem dat. Maar al snel merkte ik dat Carlie zich op een vreemde manier in ons gezin probeerde te mengen.” Volgens Pien probeert Carlie zich beter voor te doen dan ze is. “Ze slijmt bij de kinderen, doet zich heel lief voor, maar ik vertrouw het niet. Ze lijkt er alles aan te doen om de kinderen voor zich te winnen.”
Scheve verhoudingen
Het gedrag van Carlie ging Pien steeds meer tegenstaan. “Ze verwent ze enorm, koopt dure cadeaus en neemt ze mee uit eten. Natuurlijk vinden de kinderen dat geweldig, maar het zorgt voor scheve verhoudingen. Bernard vindt het allemaal prima, want hij is blij dat de kinderen het leuk hebben en hoe dol ze op hun stiefmoeder zijn. Maar ik zie hoe Carlie zich in de gunst van de kinderen probeert te werken, en dat voelt niet goed.”
Een telefoon van Carlie
Het dieptepunt kwam vlak voor de zomer. “Onze oudste werd negen en vlak voor de zomervakantie kwam hij ineens thuis met een smartphone. Ik dacht eerst dat het een grap was. Maar nee, het was een cadeau van Carlie,” vertelt Pien verontwaardigd. “Zonder overleg, zonder iets te zeggen tegen Bernard of mij, had ze hem gewoon een telefoon gegeven.”
Te jong
Voor Pien was dit onacceptabel. “Een telefoon is geen klein cadeautje, dat is iets waar ouders samen over moeten beslissen. Bovendien vind ik hem nog veel te jong. Hij zit nu steeds met dat ding, wil berichtjes sturen, spelletjes spelen, filmpjes kijken. Het heeft meteen invloed op ons dagelijks leven.”
Grenzen overschrijden
Pien voelt zich machteloos. “Ik heb tegen Bernard gezegd dat dit niet kan, dat zulke beslissingen aan ons als ouders zijn. Hij zei alleen maar dat hij het ook niet had gewild, maar dat hij er nu ook niks meer aan kan doen. En Carlie? Die haalt haar schouders op. ‘Hij is er blij mee toch?’ zegt ze dan. Alsof dat het enige is wat telt.” Volgens Pien gaat het hier niet alleen om de telefoon. “Het gaat om het principe. Carlie neemt beslissingen die niet aan haar zijn. Ze is zijn vriendin, niet de moeder van mijn kinderen. Ze moet weten waar haar plek is.”
Discussies en spanning
De situatie zorgt voor spanningen tussen Pien en Bernard. “Elke keer als de kinderen bij hem zijn, vraag ik me af wat Carlie nu weer gaat doen. Komt ze straks aanzetten met een spelcomputer, of misschien zelfs een huisdier? Het voelt alsof ik geen grip meer heb.” De kinderen zelf zitten er middenin. “Onze oudste begrijpt niet waarom ik boos ben. Voor hem is Carlie gewoon iemand die hem een leuk cadeau heeft gegeven.” Pien merkt dat de telefoon ook voor discussies thuis zorgt. “Hij wil hem de hele tijd gebruiken. Als ik beperkingen opleg, zegt hij dat hij dat bij papa niet hoeft. Dan sta je als moeder ineens machteloos, want ik wil consequent zijn, maar Bernard en Carlie gooien alles weer open.”
Hoe stop ik dit?
Pien weet niet goed hoe ze moet handelen. “Ik wil niet dat de kinderen de dupe worden van de strijd tussen volwassenen. Maar ik kan dit ook niet laten gaan. Als Carlie dit blijft doen, waar eindigt het dan?” Ze vraagt zich af of ze nog harder moet optreden. “Moet ik ronduit zeggen dat ze zich niet met de opvoeding mag bemoeien? Moet ik regels opstellen en hopen dat Bernard ze handhaaft? Ik wil de kinderen niet belasten met onze conflicten, maar ik voel dat mijn grenzen steeds verder worden opgerekt.”
Twijfels en frustraties
Wat Pien het meest pijn doet, is dat ze het gevoel heeft dat Carlie haar rol als moeder probeert te ondermijnen. “Ze zegt het niet, maar haar daden spreken boekdelen. Ze wil de leuke, stoere, gulle volwassene zijn. En ik? Ik ben degene die regels stelt, grenzen aangeeft, en nee zegt tegen schermtijd.” Het maakt Pien verdrietig dat ze niet meer weet wat het beste is. “Soms denk ik: laat het gaan, laat hem die telefoon houden. Maar dan word ik weer boos. Want dit gaat niet alleen over een cadeau, het gaat over respect. Respect voor mij als moeder.”
Wat nu?
Voorlopig probeert Pien het gesprek open te houden, hoe lastig dat ook is. “Ik heb Bernard gevraagd om duidelijke afspraken te maken: grote beslissingen nemen wij samen. Hij zegt dat hij dat wil, maar ik merk er weinig van. Carlie blijft doen wat ze wil.”
Afbeelding: Freepik
Sanderien van Mul -
Tja, klassiek patroon waar je weinig tegen kunt doen. Je man is een lamlul die niet tegen zijn vriendinnetje durft in te gaan en zijn vriendinnetje probeert inderdaad de toffe peer uit te hangen. Moeilijk en frustrerend, hoor. Probeer advies in te winnen bij professionele opvoedondersteuners dan een verhaaltje op Internet te plaatsen. Zelf geen ervaring met kinderen, dus mijn enige inbreng is blijf consequent voor je kinderen in je eigen huis (ook al vinden ze het niet leuk, ze weten bij jou tenminste waar ze aan toe zijn) en laat het bij je man en zijn vriendin maar los. Daar heb je geen invloed meer op en zet dat ‘respect voor je als moeder’ maar uit je hoofd. Het gaat erom hoe jullie met z’n allen door één deur kunnen in het belang van de kinderen, maar als er al eentje tussen zit die zich nergens wat van aantrekt en zich op een goedkope, ondermijnende manier probeert in te slijmen bij de kinderen, dan heb je bovenstaand probleem. Kinderen zijn slim en weten heus wel dat jij hun moeder bent en dat altijd zal blijven.