Zuchtend zet mijn vriendin Esther haar tas neer. Het is woensdagmiddag, we zitten op het terras en bestellen een koffie. “Hoe gaat het?” vraag ik haar. Ze rolt met haar ogen. Ik weet: het zijn haar ouders. Ze zijn op leeftijd, wonen in een veel te groot huis dat ze eigenlijk niet echt aankunnen en weigeren hulp. Vier weken terug viel Esthers moeder en brak haar heup.
“Ja, en dan moet ze dus een trap op om bij haar slaapkamer te komen,” blaast Esther. Ze roert in haar cappuccino en kijkt me aan. “En een traplift kopen? Hebben ze daar al eens over nagedacht?” Esther kijkt me aan en knikt. Ze had het voor de val van haar moeder al eens voorzichtig geopperd, maar haar ouders werden woest. Een begrijpelijke reactie. Hoe ouder je wordt, hoe meer je moet inleveren. Je krijgt kwaaltjes, slikt dagelijks een handje medicijnen, kan niet zo snel meer bewegen en moet niet denken aan verhuizen. “En daar gaat het nou precies om. Ze hoeven niet te verhuizen, maar kunnen met een paar simpele aanpassingen gewoon in het huis wonen waaraan zoveel herinneringen kleven.”
Krakkemikkige ouders
Eigenlijk wil Esther helemaal niet dat haar ouders de woning verlaten waarin zij groot werd. “Ik heb zulke fijne herinneringen aan dat huis. Een heerlijke tuin waarin ik samen met mijn broer verstoppertje speelde. Vrienden en vriendinnen waren altijd welkom, mijn moeder kookte toch altijd teveel dus na het spelen konden ze gewoon aanschuiven en mee-eten.” Maar haar ouders worden ouder. En krakkemikkig. Haar vader wordt vergeetachtig. Vraagt soms wel tien keer hetzelfde. Haar moeder reageert dan kribbig. Ook in huis ziet Esther het achteruit gaan. Haar vader hield het altijd goed bij, maar kleine klusjes zijn nu opeens grote projecten. “En daar heeft hij de kracht niet meer voor. Net zoals het huishouden. De was neem ik mee en samen maken ze schoon, maar met de Franse slag. Soms ga ik naar het toilet en pak ik voordat ik ga zitten de fles chloor en schoonmaakdoekjes.”
Weet je wat dat kost?
Logisch, want haar moeder is herstellende van haar heupoperatie en heeft nog moeite met bewegen. Vandaar dat Esther over de traplift begon. “Weet je wel wat zo’n ding kost?” had haar moeder in haar arm geprikt. Esther had uitgelegd dat je trapliften ook tweedehands kunt kopen of zelfs huren als je het hulpmiddel tijdelijk nodig hebt. “Maar dat is niet aan de orde, want mijn vader loopt ook steeds moeilijker.”
Traplift cadeau
Van de cappuccino schakelen we moeiteloos over op de wijn, mijn vriendin en ik. Ik ken haar ouders al zo lang, het zijn zulke lieve mensen. En ik snap dat Esther zich zorgen maakt. De ober zet nog twee wijntjes neer. De laatsten. Echt. Ik kijk mijn vriendin aan, hef het glas. “Geef ze voor hun verjaardag gewoon een traplift, dan moeten ze wel.” Zwijgend neemt Esther een slok.
Herken jij je in het verhaal van Esther? Heb jij ouders die in hun huis willen blijven wonen terwijl het eigenlijk niet meer zonder hulp kan? Hoe los je dat op? We zijn benieuwd! Praat met ons mee in de comments onder dit artikel.
