Geen kind is hetzelfde, maar soms zijn de verschillen tussen broertjes en zusjes enorm groot. Rickie (45) weet daar alles van. “Ik heb drie jongens, Tijn van negen, Lars van acht en Mick van vijf jaar. Mijn oudste is altijd bang dat hij tekort komt. Ik vind dat zo vervelend, want niemand komt tekort, onze kinderen worden hetzelfde behandeld.”
Als dreumes al was Tijn een pittig mannetje. “Hij wilde altijd het speelgoed waarmee een ander kindje speelde. Als hij het niet kreeg, duwde hij de ander omver en pakte snel het speeltje af. Op het kinderdagverblijf probeerde ze hem ‘samen spelen, samen delen’ bij te brengen, maar dat is nooit gelukt.”
Blinde vlek
Aanvankelijk had Rickie er niet zo’n erg in, maar een goede vriendin had gelukkig de moed er voorzichtig over te beginnen. “Ik merkte dat kinderen niet met Tijn wilde spelen, maar besteedde daaraan geen aandacht. Tot een goede vriendin er over begon. Zei dat moeders een hekel aan mijn kind kregen. Dat ze het vreemd vonden dat ik niet ingreep. Dat was geen onwil, dat was een blinde vlek die moeders misschien wel vaker hebben als het hun eigen kind betreft.”
Het gesprek was niet leuk, maar opende wel Rickies ogen. “Ik zag dat Tijn steeds onuitstaanbaarder werd, heel onaardig tegen andere kinderen was en op verjaardagen altijd het grootste stuk taart pakte en het volste glas naar zich toetrok.” Natuurlijk maakten Rickie en haar man daarover opmerkingen. Het veranderde niets.
Samengeknepen billen
Tegen de paasbrunch bij haar schoonzus ziet ze op. Omdat ze weet dat Tijn zich gaat misdragen. Heel hebberig zijn bord vollaadt met broodjes en eieren en het vervolgens laat staan omdat hij het niet op kan. “Dan zit ik met kromme tenen en samengeknepen billen. Als ik er wat van zeg wordt hij woest, grijpt mijn man hem bij zijn kladden en is de sfeer verpest. Zo gaat het altijd. Ik word daar echt moedeloos van en vind het verschrikkelijk om te zeggen: maar op dat soort momenten schaam ik me voor mijn eigen kind. Ik snap ook niet waar het vandaan komt, hij komt echt nooit iets te kort.”
Verwijtende blikken
Op momenten dat het uit de hand loopt, voelt en ziet ze verwijtende blikken van haar schoonbroer- en zus. Doodongelukkig wordt ze ervan. “Het enige wat we kunnen doen, is niet meer naar verjaardagen en brunches gaan. Maar dat is toch van de zotte? Ik heb steeds de stille hoop dat het wel over gaat als hij ouder is. Mijn andere twee zonen zijn helemaal niet zo. Die delen werkelijk alles wat ze hebben en letten niet op wat het grootste stuk is of wat de ander krijgt of heeft. Rollen met hun ogen als Tijn weer een scene om iets maakt. Ik probeer er zo min mogelijk aandacht aan te besteden. Dat wordt me niet makkelijk gemaakt. Ik ben zo ondertussen aan het einde van mijn Latijn en merk dat de relatie tussen mij en mijn man er ook onder lijdt. We hebben er veel woorden over en zijn het vaak niet me elkaar eens. Ik sta op het punt om hulp in te schakelen maar vind dat ook suf. Alsof ik het zelf niet aankan.”
