fb

Openhartig: Billie werd op haar achtiende verjaardag door haar moeder op straat gezet

Als je aan een moeder vraagt wat de belangrijkste persoon in haar leven is, is de kans groot dat ze zal antwoorden dat dit haar kind is. En toch zijn er ook moeders bij wie dit niet zo is! Zoals de moeder van Billie. Ik kwam haar tegen tijdens het uitlaten van mijn hondjes in het Vondelpark en hier vertelde zij mij haar openhartige verhaal. Ik vroeg haar of ik het op Damespraatjes mocht publiceren en hier ging zij mee akkoord. 

Verlaten

Inmiddels is Billie 43 jaar en kan goed over haar verleden praten. “Vroeger was dat wel anders. Ik schaamde me ervoor en kon er met niemand over praten. Mijn tienerjaren waren de meest eenzame en ongelukkige jaren uit mijn leven.” vertelt Billie mij op het bankje waar ik samen met haar zit.

“Het begon allemaal toen ik 11 jaar oud was en mijn vader mijn moeder en mij in de steek liet. Van de één op de andere dag was hij weg en we hebben nooit meer wat van hem gehoord.” De eerste paar weken was de moeder van Billie in shock en heeft geen woord tegen Billie gezegd. “Ze lag alleen maar in bed en kwam er niet eens uit als ik thuiskwam uit school.”

Steeds meer drinken

Na een paar weken veranderde het gedrag van de moeder van Billie. “Ze kwam haar bed weer uit. Ineens vol levenslust en zin om er weer wat van te maken. Maar, ze sloeg hierin door. Ze ging veel uit en bleef nachtenlang weg.” Soms kwam de moeder van Billie wel thuis, en was dan niet alleen… “Ik hoorde haar dan met mannen in haar slaapkamer. Ik heb dingen gehoord die een meisje van 11 niet van haar moeder zou moeten horen.”

Hoewel Billie het helemaal niet fijn vond om haar moeder zo losgeslagen te zien, vond ze het in ieder geval beter dan een moeder die alleen maar huilend in bed ligt. “Deze moeder was niet ideaal, maar ze had in ieder geval weer plezier. Dacht ik.” Maar, al snel sloeg de sfeer in huis om. De moeder van Billie raakte weer in een depressie en begon steeds meer te drinken. “Als ik thuiskwam uit school zat ze huilend op de bank, vaak dronken.”

Schaamte

Billie schaamt zich enorm voor haar moeder en ze vertelt niemand hoe het thuis gaat. “Heel gek, maar ik heb mijn moeder jarenlang gesteund in haar gedrag. Cijferde mijzelf enorm weg. Normaal gesproken doen moeders de boodschappen en zijn jouw luisterend oor, bij ons was dit andersom.” In de jaren die volgen worden de depressieve buien alleen maar erger. Zo erg dat Billie op haar zeventiende besluit weg te lopen.

“Weglopen leek de enige uitweg. Ik schaamde me voor mijn moeder. Ik durfde niet om hulp te vragen en besloot er vandoor te gaan. Een week lang sliep ik in het Vondelpark, vlakbij dit bankje waar wij nu zitten te praten.” Na een week had Billie enorme heimwee en besloot toch terug naar huis te gaan. “Toen ik binnenkwam en mijn moeder niks zei over mijn thuiskomst, wist ik dat ze niet eens heeft doorgehad dat ik een week weg was.”

Er knapt iets

Na het weglopen knapte er iets in Billie. “Dat ze niet doorhad dat ik weg was geweest deed mij ongelofelijk veel pijn. Het leek wel of ik voor haar niet bestond.” Billie besluit haar moeder niet meer als moeder te zien, maar als huisgenoot. “We leefden onze eigen levens. Ik het mijne. Zij het hare. Zij leefde van haar uitkering en ik van mijn baantje bij de supermarkt. Ik was niet meer haar luisterend oor en deed ook geen boodschappen meer voor haar.”

Uit huis gezet

De moeder van Billie krijgt door dat Billie haar geen aandacht meer geeft en dit maakt haar woedend. “Op mijn achttiende verjaardag kwam ik terug uit mijn werk en wilde meteen naar bed gaan. Toen ik aan kwam fietsen bij ons huis zag ik dat al mijn kleren en spullen op straat lagen. Ik schrok en stormde naar binnen om verhaal te halen. Mijn moeder zat op de bank en zei tegen me dat ik weg moest gaan en nooit meer terug hoefde te komen. Ze was zo boos dat ik haar niet meer steunde dat ze mij nooit meer hoefde te zien.”

Billie stopte haar spullen in een tas en fietste naar een hotel. “Hier heb ik een kamer geboekt en ben de volgende dag op zoek gegaan naar een eigen appartement. Gelukkig had ik wat geld gespaard met mijn werk in de supermarkt en kon zo snel een klein huisje huren.” Billie is daarna nooit meer naar haar moeder terug gegaan.

Alles verdrongen

“Tot mijn dertigste heb ik alles wat er was gebeurd verdrongen. Dat mijn vader ons in de steek heeft gelaten, dat mijn moeder niet voor mij zorgde. Ik wist wat een woede ik zou voelen als ik me over zou geven aan mijn gevoelens en besloot dat niet te doen.” Het keerpunt kwam toen Billie zelf zwanger raakte. “Het was ongepland, maar zeker niet ongewenst. Ik wist dat ik met iemand moest gaan praten om mijn verleden te verwerken. Ik wilde niet dezelfde fouten als mijn moeder maken.”

Billie heeft jarenlang therapie gehad. “Dit heeft mij heel veel goeds gedaan. Ik merk dat mijn band met mijn kind heel goed is en dat ik het gebeuren met mijn moeder een plekje heb kunnen geven. Ik ben momenteel echt gelukkig!”

Wij nodigen jullie van harte uit om (op een respectvolle manier) op het verhaal van Billie te reageren.

Reageer ook