Twintig jaar oud was Megan, toen ze voor het laatst in een fastfood restaurant heeft gegeten. “Wat zich toen afspeelde heeft ervoor gezorgd dat je mij nooit meer in een snackbar of fastfood keten zal zien eten….”

Avond die alles had

Als Megan twintig is, doet de opleiding Gehandicaptenzorg. “Mijn jonge zusje heeft een ernstige verstandelijke- en lichamelijke beperking. Ze woont al sinds ze heel klein is in een speciale instelling. Hier wordt ze goed verzorgd en het was voor mij dan ook dé reden om deze opleiding te gaan doen”, vertelt Megan. “Samen met vriendinnen van deze opleiding gingen we een avondje stappen in Utrecht. Het was een heerlijke avond die alles had: zingen, dansen en achter de knappe mannelijke studenten aan.”

Die dikke in het midden

Aan het einde van de avond, duiken de Megan en haar vriendinnen een snackbar in. “Je weet hoe dat gaat… Je hebt een paar borrels op en hebt de hele avond staan dansen. Niets is dan lekkerder dan een grote patat oorlog en een frikadel speciaal.” Terwijl Megan en haar vriendinnen in de hoek van de snackbar gulzig aan hun friet beginnen, roept een jongen een hele vervelende opmerking door de frietzaak. “‘Nou, die dikke in het midden heeft die frikadel niet meer nodig. Geef die maar aan mij!’ Die dikke in het midden? Dat was ik. Hierna kreeg ik geen hap meer door mijn keel en ben heel verdrietig naar huis gegaan. Iedereen keek me vol medelijden aan. Dat vond ik misschien nog wel het ergste.”

Door gewicht in het middelpunt

Nu, zestien jaar later, zit Megan nog steeds heel erg met wat er toen is gebeurd. “Dat moment heeft echt iets met mijn zelfvertrouwen gedaan. Ik was (en ben) zeker niet de slankste en zal dat ook nooit worden. Destijds had ik daar al veel moeite mee. Het deed me pijn om te zien dat al mijn slanke vriendinnen vaker aandacht van jongens kregen en dat ze mij vaak niet zagen staan. Dat maakte het extra pijnlijk dat ik nu juist door mijn gewicht ineens volledig in het middelpunt van de belangstelling stond.”

Ik ben het niet waard

Na het snackbar-incident, gaat Megan niet meer met haar vriendinnen de stad in. “Ik was zo bang dat het weer zou gebeuren.” Om voorgoed te voorkomen dat deze situatie zich herhaalt, besluit Megan niet meer uit te gaan en zich al helemaal niet meer in een snackbar te vertonen. “Achteraf denk ik dat dit een traumatische gebeurtenis is geweest. Ik voelde: ik ben het niet waard om een avond te gaan dansen en daarna een vette bek te halen. Dat is iets voor slanke meiden.”

Bunkeren op de achterbank

Inmiddels is Megan getrouwd en heeft twee kinderen. “De kinderen vragen regelmatig of we een keer in de McDonalds kunnen gaan eten. We eten heel vaak fastfood, maar doen dit altijd in de auto. Eerst een rondje door de drive-through en dan lekker genieten van het eten. In alle rust en privacy van onze eigen auto. De kinderen horen van vriendjes dat ze daar wél de auto uit mogen en dan in de ballenbak spelen. Zij willen dat ook; ik durf het alleen niet. Ik ben echt bang dat mensen daar opmerkingen maken over mijn gewicht. Dat het niet goed is dat dikke mensen snacken. Dat ze dan nog dikker worden. Dat ze het daarom niet mogen ….”

Smoesjes

Megan heeft het gevoel dat ze haar kinderen iets ontneemt door fastfood alleen in de auto te willen eten. “Ik voel me een hele egoïstische moeder. Het is zo belachelijk dat ze door mijn jeugdtrauma niet in de McDonalds of snackbar mogen eten. Elke keer bedenk ik smoesjes om maar niet binnen te hoeven eten. Zelfs als de oudste met zijn voetbalteam na een wedstrijd bij een fastfood restaurant gaat eten, zeg ik dat wij haast hebben en snel even door de drive-through gaan. Het voelt heel oneerlijk.”

In therapie

De man van Megan wil dat ze in therapie gaat om dit trauma te verwerken. “Hij wil dat ik lekker in mijn vel zit en dat ik mezelf zie zoals hij mij ziet. Ook is hij bang dat mijn onzekerheid van invloed gaat zijn op de kinderen en hun opvoeding. Ik twijfel of ik wel in therapie wil… Het kost veel tijd, geld en ik zie het ook niet zitten om over al die onzekerheden te praten. Wat moet ik doen?”

Foto door Hanna Auramenka via Pexels

Vriendin van Ivy mest haar kindje vet: “Ze vindt dikke baby’s heel schattig”

Waar bij de meeste ouders het principe ‘als het maar gezond is’ opgaat, zijn er altijd uitzonderingen. Eén zo’n uitzondering is Barbera, de beste vriendin van Ivy. Barbera heeft een zoontje van zes maanden oud en ze geeft hem veel meer melk en eten dan het consultatiebureau adviseert. Ivy maakt zich zorgen om het kindje, maar weet niet goed wat ze moet doen. Ze vraagt andere vrouwen om hun eerlijke mening… LEES VERDER!