Haar jongste gaat na de vakantie naar de eerste van de middelbare, haar oudste zit in drie havo. En haar kindje dat nooit is geboren zou nu naar groep zes gaan. Steeds vaker denkt Nienke over hoe het zou zijn als zij en haar man hadden besloten het kindje wel te laten komen. “Elsa had het syndroom van down, en mijn man en ik besloten de zwangerschap af te breken omdat zoveel zorg niet in ons leven paste. Maar de laatste tijd bekruipt me steeds vaker een gevoel van spijt.”
Daan en Nienke hadden twee kinderen en vonden dat prima. Op haar achtendertigste is ze ongewenst zwanger. “Ik voelde me misselijk en was geprikkeld. ‘Je bent toch niet zwanger he’ grapte Daan nog. Dat kon niet, want ik was aan de pil. En ik had ook het idee dat ik in de overgang was. Mijn moeder was ook behoorlijk jong toen ze in de overgang kwam, dus echt gek was het niet.”
Vergeet de test
Als de misselijkheid aanhoudt en Nienke het idee krijgt dat ze dikker wordt, koopt ze een predictor. Ze plast routineus over het staafje heen, legt het op de plankje in de badkamer, en haalt de was uit de machine. Eigenlijk vergeet ze de test. “Ik was er zo van overtuigd dat ik niet zwanger was. Dus toen ik ging kijken, heb ik wel een minuut lang naar de twee roze streepjes gekeken. Zwanger. Ik was zwanger.”
We houden het
Ze belt Daan die het niet kan geloven en niet goed weet of hij blij moet zijn of niet. “We hebben een interieurwinkel en zijn zeven dagen per week in touw. We zeiden voordat ik zwanger bleek te zijn nog tegen elkaar dat we zo blij waren dat de kinderen groter werden. We hebben veel concurrentie en moet hard werken, maar doen dat met plezier want het is onze lust en leven.” Ze voert veel gesprekken met Daan en samen besluiten ze het kindje te houden. Vanaf het begin af aan heeft Nienke het idee dat het een andere zwangerschap is dan de eerste twee. “Ik kon dat niet zo goed uitleggen, het voelde anders.”
Mijn hart staat stil
Als ze drie maanden zwanger is, krijgt Nienke een combinatietest. Op foto’s is een verdikte nekplooi te zien dat kan duiden op het syndroom van down. “Mijn hart stond even stil. Ik was alleen omdat Daan onmogelijk weg kon uit de zaak. De verloskundige stelde me gerust en zei dat ik niet op de zaken vooruit moest lopen. Ze stelde voor de vlokkentest te doen, die zou meer zekerheid geven.” Na een paar dagen krijgt ze de uitslag, Daan is er dan bij. De verloskundige pakte de papieren erbij en vertelde dat ons kindje het downsyndroom had. Ik begon te huilen terwijl Daan allerlei vragen op de verloskundige afvuurde.”
Wie zorgt er voor haar?
Nienke ligt er wakker van. Wat moet ze doen? Houden of het kindje weg laten halen? Ze leest op internet verhalen van vrouwen die hun baby met down hielden en achteraf twijfelen of ze daaraan goed hebben gedaan. “Wat als je oud bent en overlijdt? Wie zorgt er dan voor je kindje? De zaak, hoe moest het daarmee? Hadden we nog wel de kracht en tijd voor zoveel zorg? Daan en ik waren radeloos en de bedenktijd hebben we optimaal benut. We hakten de knoop door: dit meisje wilden we niet houden. Dat leek ons beter.”
Het knaagt nog steeds
Nienke bevalt van Elsa, een baby zo groot als haar hand. Ze nemen afscheid en hebben er vrede mee. “Maar nu, tien jaar later denk ik: waarom? Waarom heb ik haar niet gehouden? Zeker nu ik zie hoe ook mensen met een dergelijke afwijking een toekomst kunnen opbouwen en steeds meer geïntegreerd raken in de maatschappij. Ik durf het met niemand te bespreken, zelfs niet met mijn man. Maar god wat knaagt het aan me….”
Herken jij je in het verhaal van Nienke? Heb je het zelf meegemaakt, of een vriendin? Hoe ging en ga je daarmee om? Snap je de twijfel, de spijt? Praat met ons mee in de comments onder dit artikel. Uiteraard met respect…
Joris -
Mag ik zeggen dat ik positief verrast ben dat de oude reacties onder dit gepostdateerde artikel zijn blijven bestaan? Nog wel een verbetersuggestie: het vermelden van de jaartallen bij zowel de publicatiedatum als de datum van de reacties. Wel zo transparant (en ook gebruikelijk).