Ondanks dat ze al jaren niet meer thuis woont, heeft Nala nog steeds een hele hechte band met haar ouders. “Ik ben volledig onafhankelijk en dat is fijn. Al tien jaar woon ik op mezelf en hoef ik zelden nog een beroep op mijn ouders te doen. Toch zien we elkaar elke week. Familie is belangrijk voor mij, en ik kan me geen leven voorstellen zonder mijn vader, moeder, broer en zus. We lachen heel wat af. Zo ook wanneer mijn vader dit weer doet.”
Uitklaphoesje
Nala, haar broer en haar zus vinden hun vader een echte boomer. “Zelf houdt hij vol dat hij jong van geest is en absoluut geen typische babyboomer. Daar moeten wij altijd hard om lachen, want mijn vader maakt soms keuzes waar wij echt niets van begrijpen. Om te beginnen zijn telefoonhoesje. Hij heeft zo’n soort uitklaphoesje dat hij als een boek openslaat, echt mega gênant als hij die uit z’n zak trekt. Maar goed, daar heb ik verder geen last van.”
Alles printen
Iets anders wat de vader van Nala doet, waar ze niet bepaald over te spreken is, is dat hij alles uitprint. “Treinkaartjes, vliegtickets, e-mails en zelfs e-boeken: het moet geprint worden. Als ik mijn vader vertel dat hij het gewoon op z’n telefoon kan laten zien en dat dit veel beter is voor het milieu, zegt hij dat hij bang is dat dit niet altijd goed werkt. ‘Ik wil het gewoon in mijn hand vast kunnen houden’, zegt hij dan.”
Boomer-gedrag
Maar wat Nala misschien nog wel het meest irritante ‘boomer-gedrag’ vindt, is dat haar vader altijd de voicemail inspreekt als zij niet opneemt. “Dan belt hij me bijvoorbeeld als ik in een meeting zit. Ik kan dan niet opnemen en bel hem terug zodra ik vrij ben. Mijn vader spreekt dan altijd mijn voicemail in. Soms alleen met ‘Hé, met pap. Ik heb gebeld, bel je mij even terug?’, maar soms ook hele verhalen. Als ik hem terugbel en vraag waarom hij belde, kaatst hij terug dat ik mijn voicemail maar moet afluisteren. Zo irritant!”
Veel efficiënter
Nala realiseert zich dat haar vader gewoon ouder is en dus andere keuzes maakt. “Hij zal ook heus iets vinden van mijn generatie en waarschijnlijk heeft hij nog gelijk ook. Maar dat irritante inspreken van mijn voicemail kan ik echt niet hebben. Ik zíé dat je me gebeld hebt, en als het belangrijk is, kun je me ook een appje sturen. Veel efficiënter.”
Ruzie
Ze kan het bijna niet geloven, maar laatst heeft Nala zelfs ruzie gekregen over de voicemails van haar vader. “Als bericht op mijn voicemail zeg ik nu dat ik niet wil dat mensen hem inspreken en dat ze beter een appje kunnen sturen. Maar mijn vader blíj́ft hem inspreken. Zelfs als er niets aan de hand is, moet ik me door zijn ingesproken berichten heenworstelen. To the point pap, denk ik dan. Ik heb hem laatst verteld dat ik mijn voicemail niet meer ga beluisteren. Daar werd hij boos om. Hij verweet me dat ik geen leven heb omdat ik hierover klaag.”
Stenen tijdperk
De moeder van Nala gaat een stuk meer met haar tijd mee en moet ook lachen om het ouderwetse gedrag van haar man. “We liggen regelmatig allemaal in een deuk als we onze vader een voicemail horen inspreken. Of wanneer hij weer met allemaal uitgeprinte documenten op de proppen komt, terwijl de rest het op hun telefoon heeft staan. Mijn vader vindt dat echt niet leuk en kan er niet om meelachen. Maar dat is toch niet onze schuld dat hij in het stenen tijdperk lijkt te leven?”
Afbeelding: Tamara Bellis on Unsplash
Marleen -
Goh, wat een muggenzifter ben jij. Hoe erg is dit nu? Zijn dit de enige problemen die je hebt met je vader? Hij is van een andere generatie dan jij. Een beetje tolerantie mag toch wel. En jij vind dit zo belangrijk om het openbaar te plaatsen. Ik ben blij voor jou dat dat je enigste frustratie is. Wat dacht je van een vader die onder de stress thuiskomt van zijn werk. Moeder schuift id gang zijn sloefkes aan zijn voeten en verteld ondertussen, wat ik, zijn oudste dochter weer verkeerd heb gedaan.
De deur vd living vliegt met een knal open, hij heeft me direct vast en werkt al zijn stress op mij uit. Moeder beseft goed genoeg dat ze zichzelf en mijn 1 jaar jongere zus zo veilig stelt. Dat noemen ze een kind opofferen. Toen ik nog geen kinderen had was mijn vader in mijn ogen de slechte. Dat veranderde toen ik op mijn 26e moeder werd en die oerdrang voelde om mijn kind ten allen tijde te beschermen, toen zijn vader hem toen hij nog een lopertje was hem wilde slaan ben ik er tussen gesprongen en heb geroepen dat hij hem nooit zo mocht aanraken want dan kreeg hij met mij te maken. En toen pas kwam het besef dat mijn moeder me nooit beschermd heeft, integendeel, ik was de slechte dochter. Dat ze me nooit beschermd heeft als ik van pijn en angst in mijn broek plaste en daarna nog een half u id hoek moest staan. Hij sloeg altijd met zijn vlakke hand. Dus geen blauwe plekken. Op een gegeven moment raakte hij mijn neus met zijn ring. Met als gevolg een wonde aan mijn neus. Moeder zei dat ik op school maar moest zeggen dat ik tegen de deur was gelopen. Natuurlijk vroeg niemand er naar. Ik was pas 16/17 toen 1 juf op een gegeven moment heel verschrikt keek bij een opmerking van mij, en ik wist dat ze het begreep en wist. Maar ze heeft me niet geholpen. Mijn beste vriendin was getuige dat mijn vader me vanuit de living de gang doorschopte en van daaruit de trap op. Ze is nooit meer bij ons durven binnenkomen. Ze vertelde het haar moeder zei, als hij dat met marleen zo doet, dan ook met haar moeder. Maar dat was dus niet zo. Ik was de enige ih gezin die slagen kreeg. Die mensen hebben me ook niet geholpen.