De onmiskenbare geur van de zee streelt mijn neus wanneer we uit de auto stappen. Ik haal diep adem en geniet van de zonnestralen die de huid van mijn gezicht prikkelen. We lopen langzaam over het pad dat naarmate we dichter bij het strand komen, meer bedekt raakt met zand. Met een glimlach schop ik mijn teenslippers uit als we het strand bereiken.
Op blote voeten lopen we verder door het warme zand. We zwijgen, genieten. Het geruis van de zee maakt ons rustig. We vergeten dat we hier zijn om te praten, beslissingen te nemen, om toekomst en verleden te scheiden. We hadden niet verwacht dat het weer vandaag zou omslaan. Op een handjevol toeristen na zijn wij de enigen die van de warme avondzon genieten.
We lopen naar de branding, jij pakt onverwachts mijn hand.
Ik schrik van de plotselinge aanraking en kijk je vragend aan.
Je slaat je ogen naar me op, zwijgt nog, glimlacht. Ik zie die sprankeling in je ogen. Die had ik al tijden niet gezien. Ik herken het begin.
Ook al zeg je niks, ik weet dat we hetzelfde denken. Onze gedachten zwerven door de afgelopen drie jaar. Jouw geheugen neemt je mee naar het eerste moment dat we elkaar opmerkten. Jij liet de zon in mijn leven schijnen en stond mij langzaam toe het zonnetje in jouw leven te zijn. Zwijgend bespreken we alle jaren. Zwijgend bespreken we ons falen. Zwijgend geef jij je fout toe en beken ik mijn schuld.
Langzaam daalt de zon naar de zee. We worden nog steeds meegenomen door onze gedachten. Drie jaar lang waren onze levens verbonden, we leefden van de momenten waarin we konden delen. We waren liever wakker dan dat we sliepen omdat we elkaar wilden zien. Nachtenlang bleef ik op om te zien hoe jij sliep. Zodat ik je met een glimlach kon begroeten als jij langzaam wakker werd en jij dat beeld de hele dag op jouw netvlies zou houden.
Dat alles eens verleden tijd zou zijn, hadden we toen niet kunnen bedenken. De tijd heeft ons voor keuzes gesteld waar wij niet over wilden beslissen. Er groeide langzaam een afstand tussen ons. Jouw carrière, de uren waarin ik alleen was, mijn familie die ons nooit wilde accepteren.
En nu zijn we hier. De rode zon kondigt de avond aan. Samen staan we in de branding.
Jouw hand in de mijne. Jouw duim streelt zachtjes mijn vingers. Alles lijkt vergeten. Behalve de essentie. Jij en ik.
‘Heb je zin om een moijito te delen?’ Je hebt die brutale glimlach op je gezicht waar ik van hou. Ik knik. Mijn ogen branden. Ik voel een traan over mijn gezicht glijden. Je veegt hem weg. Samen lopen we terug.
Samen lopen we terug naar wat was, terug naar het begin.
Nadia Raats
Mijn naam is Nadia Raats. Ik ben 21 jaar en woon in Haarlem. Ik werk fulltime op Schiphol in de horeca en probeer daarnaast af en toe mijn hobby, schrijven, uit te oefenen.
