Als ik vroeger een slecht cijfer haalde op school, maakten mijn ouders zich hier drukker om dan ik. Komt wel goed, zei ik dan. Mijn moeder zei vervolgens dat het helemaal niet ‘wel goed’ kwam en dat ik gewoon harder mijn best moest doen. Vervolgens deed ik dit natuurlijk niet, maar uiteindelijk kwam het goed. En gelukkig maar!
Hoge eisen
Het kan ook anders. Er zijn heel veel kinderen die de lat juist enorm hoog leggen voor zichzelf. Ze studeren kei hard en als ze vervolgens een onvoldoende halen, blijven ze zichzelf straffen door te zeggen dat ze hebben ‘gefaald’. Ook dit is niet makkelijk voor de ouders. Hoe ga je om met een kind dat zichzelf veel te hoge eisen stelt?
Mooie reactie
Daar is natuurlijk niet één antwoord op te geven, maar wie het in ieder geval goed doet, is de moeder van Hannah.
Hannah haalde een onvoldoende voor wiskunde en stuurde haar moeder een berichtje dat ze had gefaald. De reactie van de moeder is prachtig:
Ik vind het niet belangrijk of je een voldoende hebt voor wiskunde, ik vind het niet belangrijk als je een score van minder dan 1000 op je SAT hebt, ik vind het niet belangrijk als je cijfergemmidelde lager dan een 6 is, ik vind het niet belangrijk of je wordt aangenomen op een top-universiteit. Ik vind het belangrijk dat je niet hoeft te huilen, ik vind het belangrijk dat je geen stress hebt, ik vind het belangrijk dat je gelukkig bent, ik vind het belangrijk dat je geen honger hebt (ook al heb je altijd honger). Ik hou van je!
Wat vind jij van deze reactie?
Zou jij zo kunnen reageren naar je kind? Wij vinden het heel erg knap in ieder geval. Heb jij een kind dat zichzelf te hoge eisen stelt, of doet jouw kind juist het tegenovergestelde?
