fb
Damespraatjes Damespraatjes

Mirja: “Ik voel me zó schuldig naar mijn kind”

Als Mirja vroeger verdrietig was, werd ze door haar moeder getroost met iets lekkers. “Een plak cake als ik was gevallen, een ijsje als ik een slechte dag had op school of een reep chocolade wanneer mijn vriendje het had uitgemaakt. Zo ging dat bij ons thuis. Destijds zag ik daar het probleem niet van. Maar tegenwoordig kijk ik er anders naar. Zeker nu ik merk dat ik hetzelfde doe bij mijn zoon…”

Onwijs schuldig

Mirja en Bram zijn gelukkig getrouwd en hebben samen één zoon. “In tegenstelling tot veel van mijn vriendinnen, droomde ik niet van een groot gezin. Eén kind vind ik zat en heb ik mijn handen vol aan. Randy is nu negen jaar oud en echt een lieve schat. Des te meer dat ik me onwijs schuldig voel.”

Dol op lekker eten

Het gezin van Mirja is dol op lekker eten. “We gebruiken eten op zo veel manieren. Niet alleen om ons lijf te voeden, maar ook om dingen te vieren en om te troosten. Net als dat ik vroeger een plak cake kreeg van mijn moeder als ik verdrietig was, geef ik mezelf dat nu als ik gestresst, verdrietig of moe ben. En dan neem ik niet één plak, maar het liefst de hele cake. Op het moment zelf voelt dat heerlijk. Alleen achteraf voel ik me schuldig, vies en een mislukkeling.”

Geen controle

Omdat Mirja en Bram altijd veel lekkers in huis hebben, wordt er meer gesnackt en gesnoept dan gezond is. “Chippie op de bank ’s avonds, toastjes met brie na een lange werkweek en in het weekend ham-kaas croissantjes met versgeperste jus. In ons schuurtje staat een frituur en die gaat minstens twee keer per week aan. We weten dat het niet goed is en tóch doen we het. Het zit zo in ons systeem en we krijgen er geen controle over.”

Waarschuwing

Van de huisarts krijgt Mirja al jaren te horen dat ze moet opletten. “Hij zegt dat ik nu nog redelijk gezond ben, maar dat al mijn waardes tegen randje zitten. ‘Uiteindelijk moeten we dan naar middelen grijpen om je lijf normaal te laten functioneren’, waarschuwde hij al meerdere keren. En niet alleen mijn gezondheid laat te wensen over; ook Bram en Randy moeten opletten.”

Lijkt op mij

Waar Mirja vroeger van haar moeder veel lekkers kreeg op de meest uiteenlopende momenten, doet ze nu hetzelfde bij haar zoon. “Ik wéét dat het niet goed is en toch doe ik het. Hierdoor is Randy echt enorm stevig en eet ongezond. Op school wil hij witte boterhammen met chocopasta en thuis laat hij zijn groente liever staan. Soms zie ik dat hij stiekem een zak chips achter zijn bed heeft verstopt en dat hij met vriendjes naar de frietkraam gaat. Zijn eetgedrag lijkt heel erg op dat van mij. Eten om te troosten en eten om te vieren.”

Laatste gekozen

Dat de gezondheid van Mirja niet goed is, kan ze nog accepteren. “Maar dat ik mijn zoon dit ook aandoe, daar heb ik het heel moeilijk mee. Ik wil zó graag dat hij een fit en sterk lijf heeft en niet nu al bijna niet meer in normale kinderkleding past. Dat hij niet als laatste wordt gekozen bij gym en dat hij als een gezonde puber aan de middelbare school kan beginnen. Ik gun hem zo intens dat hij wél de controle krijgt over het eten en zijn gezondheid.”

Mijn taak

Mirja doet heel erg haar best om Randy gezonder te laten opgroeien. “Dan koop ik volkoren brood, fruit en groente. Het gaat dan even goed, maar na een dag of vijf zwichten we weer. Het begint met één keer de frituur aan en leidt tot het loslaten van alle gezonde voornemens. Op het moment zelf zegt het stemmetje in je hoofd: ‘één keer friet kan geen kwaad’ of ‘volgende week gaan we er weer tegenaan’. Alleen iedereen weet: het blijft niet bij die ene keer friet en volgende week zet je je oude patroon gewoon weer door. Ik voel me heel schuldig en machteloos. Ik ben zijn moeder en het is mijn taak hem gezond te laten opgroeien. Maar hoe doe ik dat als ik het zelf niet kan?”

Bovenste afbeelding: Unsplash+

Volg jij ons al?

Facebook Instagram Threads Twitter Pinterest TikTok Newsletter

4 reacties

Joris -

Dat moet een gezellige boel zijn bij jullie. Vervelend dat jullie geen maat kunnen houden en niet in staat lijken om gewoon hulp te zoeken. Bel gewoon de huisarts als je echt iets wilt veranderen in plaats van een interview aan een of ander blog. Het is allemaal niet zo moeilijk.

Mariken -

Kijk eens naar deelname aan een GLI programma (via huisarts) of Afvallen met afspraken van het zilveren kruis (deze laatste werkte voor mij erg goed). Helemaal top als je man dan gelijktijdig deelneemt.

Fiene -

Het klinkt inderdaad erg lekker allemaal maar nee het is niet gezond. Ik denk het eerste wat gedaan moet worden is waarom jullie zoveel eten (wat zit er achter) schakel iemand in die jullie kan helpen ermee. Zolang dat niet onder controle is kan je dieeten wat je wilt maar je houd het niet vol. Hoe is je man eronder? Vind hij het ook? Steunt hij je? Als jullie de emoties onder controle hebben kunnen jullie de andere problemen aanpakken. En voel je niet schuldig naar je zoon, je doet het met de beste bedoelingen die jij van huis hebt meegekregen. Geef hem een dikke knuffel en zeg dat je heel veel van hem houd. Maar nu is het wel tijd om het aan te pakken! Sucses

Martine van Os -

Zoek hulp. Serieus. Blijf niet in je eentje aanklooien (hoeveel steun krijg je van je man?) en schakel een diëtiste, arts, psycholoog, wat dan ook in. Als iemand die door emotie-eten zoveel is aangekomen en daarvoor een ingrijpende gastric bypass nodig had omdat ik diabetes type 2 op veel te jonge leeftijd heb ontwikkeld, kan ik niet hard genoeg schreeuwen: doe er iets aan. Dit heeft niet eens zozeer met de witte boterhammen te maken, maar met de emoties die eronder zitten. Pak die aan, en goed ook. Ik had dat niet in de gaten en na mijn operatie kwamen mijn jeugdtrauma’s zo keihard weer naar boven dat ik intensieve traumatherapie nodig had. Ik kan mezelf nog steeds voor mijn hoofd slaan dat ik niet eerder hulp heb gezocht. Doe iets – er is meer dan genoeg professionele hulp voorhanden. Dit is niet nodig. Doorbreek die oude patronen. Blijf jezelf niet afvragen, maar onderneem actie. NU!

Reageer ook