Toen Janine, de moeder van Mirelle, hoorde dat ze nooit meer beter zou worden, ging iedereen kapot van verdriet. “Ze was pas 68 jaar oud en stond midden in het leven. Slechts een paar maanden daarvoor ging ze met pensioen en had eindelijk de tijd om te doen wat ze wilde. Ik had haar zó gegund om nog een paar jaar flink te genieten, maar het was haar niet gegund. Nog elke dag ben ik verdrietig, hoewel het gelukkig steeds wat minder heftig wordt. Maar minder vaak aan haar denken? Dat zeker niet. Ook niet omdat ik haar een grote belofte deed en die nog steeds moet nakomen…”
Haar lust en leven
Als je Janine zag, dan zag je Teun. “Teun was haar Schotse Collie. Een lief beest dat ze net na haar pensioen in huis nam. Mijn moeder droomde altijd van een hond, maar omdat ze alleen was en fulltime werkte, kon ze er niet voor zorgen. Toen haar werk stopte en ze alle tijd had, kwam Teun. Haar lust en leven, en ze zorgde heel goed voor hem.”
Regelde alles
Toen Janine ziek werd en wist dat ze het einde van het jaar niet zou halen, begon ze direct met alle regelzaken. “Ze heeft alles tot in de puntjes voorbereid: de gastenlijst, de borrel en de muziek bij het afscheid. Maar ook ruimde ze haar huis op en bracht ze orde op zaken in haar administratie. Alles om mijn zus en mij het zo makkelijk mogelijk te maken als we het grote verlies te verwerken zouden krijgen. Zo lief!”
De belofte
Ook voor Teun had ze een plan: ze vroeg of hij bij Mirelle mocht komen wonen. “De jongste dochter van mijn zus is allergisch en dus kon hij niet daar naartoe. Ik heb geen partner of kinderen en ik werk thuis. Toen mijn moeder mij die vraag stelde, beloofde ik dat ik goed voor Teun zou zorgen. En tot dusver ben ik die belofte meer dan nagekomen.”
Steeds meer nadelen
Elke dag loopt Mirelle vier keer met Teun. “Hij is jong en heeft veel beweging nodig. Mijn huis is klein en ik heb een piepklein tuintje. Ik vind het zielig om hem binnen te houden en dus gaan we er vaak op uit. Toch merk ik dat ik steeds meer twijfel aan de belofte die ik deed… Ik ervaar namelijk ook steeds meer de nadelen van het hebben van een hond.”
Vervelend
Teun is een vrolijke hond, maar hij is ook erg druk. “En daar word ik soms gek van. Schotse Collies zijn intelligent en leergierig, en ik heb het idee dat hij bij mij te weinig gestimuleerd wordt. Dan gaat hij vervelend doen. Althans, het drukke gedrag ervaar ik als vervelend. Ook wil hij steeds zwemmen en zit ik thuis met een natte, stinkende hond. Tot slot maak je mij echt niet gelukkig om ’s avonds na het eten – zeker als het regent of koud is – nog een rondje te lopen.”
Zie het steeds minder zitten
Steeds vaker realiseert Mirelle zich dat Teun pas drie jaar oud is en dat hij er voorlopig nog is. “En ik zie dat echt steeds minder zitten. Een vriendin van me had dat door en bood aan dat Teun soms bij haar mocht logeren. In die weekenden voel ik me een stuk lichter en vrijer. Met Teun moet ik overal rekening mee houden en als hij er niet is, valt er letterlijk een last van mijn schouders.”
Belofte nakomen?
Laatst stelde de vriendin van Mirelle voor dat Teun ook wel voor langere tijd bij haar mocht blijven. “Ze wilde hem zelfs helemaal hebben. Zij en hij zijn een match made in heaven en het liefst zou ik dan ook op haar voorstel ingaan. Maar het voelt ergens niet oké om de belofte aan mijn moeder te breken… Ik heb beloofd dat ik tot het einde voor Teun zou zorgen. Mijn moeder is er altijd geweest voor mij en ik voel dat ik haar dit schuldig ben. In hoeverre moet ik deze belofte nakomen?”
Afbeelding: Tim Mossholder via Unsplash
Joris -
Zorgen dat Teun een goede plek heeft, is óók voor hem zorgen.