Mina (39) keek al weken uit naar het etentje ter ere van de 40ste verjaardag van Anna. Ze waren vroeger klasgenootjes en hebben altijd goed contact gehouden, zelfs toen Mina het nest verliet en aan de andere kant van het land ging studeren. Anna bleef in hun geboortestad wonen en hield de hele vriendinnengroep bij elkaar. Nu Mina weer in de buurt woont, zien ze elkaar regelmatig. “Ik vond het zo leuk dat Anna me uitnodigde,” vertelt Mina. “Het voelde bijna alsof we weer even terug waren in onze schooltijd.” Maar eenmaal op het feest sloeg de sfeer ineens om.
Een ongemakkelijk begin
Anna had een mooie tafel gedekt, compleet met naamkaartjes. Mina werd naast Floor geplaatst, een meisje dat ze sinds de basisschool niet meer had gezien. “Ik vond het juist leuk,” zegt Mina. “Ik dacht: gezellig, eindelijk weer bijpraten.” Maar Floor dacht daar anders over. Ze keek naar het kaartje, trok haar wenkbrauwen op en zei: “Ik ga echt niet hier zitten.” Mina moest even lachen omdat ze dacht dat het een grapje was, maar Floor bleef serieus. “We spreken elkaar nooit meer, waarom zou ik naast jou gaan zitten?” Ze wees vervolgens naar de andere kant van de tafel. “Ik wil gewoon naast Anna zitten.”
Een vriendschap met barstjes
Mina probeerde het luchtig te houden. “Ach joh, zo erg is het toch niet? Hartstikke leuk om bij te praten na al die jaren.” Maar Floor vertikte het. Ze bleef staan, armen over elkaar, alsof Mina een soort straf was waar ze onderuit moest zien te komen. De andere vriendinnen merkten de spanning meteen. De gezelligheid waar Mina zo op had gehoopt, leek ineens ver weg. “Ik voelde me zó raar,” vertelt ze. “Ik kwam daar in mijn leukste jurk, helemaal klaar voor een fijne avond, en opeens voelde ik me weer dat meisje dat op het schoolplein werd genegeerd.”
Geen verklaring
Uiteindelijk besloot Anna, zichtbaar ongemakkelijk, de tafelindeling om te gooien. Iedereen schoof maar ergens heen zodat Floor naast haar kon zitten. “En daar zat ik dan,” zegt Mina. “Tussen twee andere meiden die hartstikke gezellig waren, maar het voelde alsof ik ergens ‘weggezet’ werd.” Tijdens het eten probeerde Mina het gevoel weg te slikken, maar het bleef knagen. “Wat had ik verkeerd gedaan? Ik had Floor in geen jaren gezien. Waarom die afwijzing?”
Nasleep en vragen
De volgende ochtend dacht Mina er nog steeds aan. “Het was een leuke avond, maar er zat een krasje op.” Ze stuurde Anna een berichtje om haar te bedanken voor de uitnodiging en vroeg voorzichtig of er misschien iets speelde tussen haar en Floor. Maar Anna wist het ook niet. “Ze zei dat Floor gewoon een sterke mening heeft en dat ze het niet persoonlijk moest nemen.” Toch voelt het voor Mina wél persoonlijk. “Waarom zegt iemand zoiets anders? Je weigert toch niet zomaar om naast iemand te zitten?” Mina blijft met vragen achter. Was het ongemak? Onzekerheid? Of iets wat ze nooit door heeft gehad?
Wat nu?
Mina probeert het naast zich neer te leggen, maar helemaal lukt dat niet. “Ik wil helemaal geen ruzie. Ik vind Anna en de rest van de groep juist hartstikke leuk. Maar ik wil ook niet het buitenbeentje zijn.” Ze besluit voorlopig niets met Floor te doen. “Misschien komt er ooit een moment om relaxed bij te praten. Maar dan moet het van twee kanten komen.” Voor nu probeert ze vooral het fijne van de avond te onthouden: het lachen, het eten, de warmte van oude vriendschappen. “Maar ja,” geeft ze toe, “één zo’n moment kan de hele avond toch nét anders laten voelen. En dat blijft je bij.”
Afbeelding: Freepik
Sanderien van Mul -
Joh, je lijkt wel gek als je je hele avond laat verpesten en er nóg langer over na blijft denken omdat iemand zo idioot tegen je doet. Dat is toch echt háár reactie hoor, niet de jouwe. En waarom zou je nog überhaupt met haar ‘relaxed bij willen praten’? Dikke middelvinger naar dat mens en haar idiote gedrag, en jij gaat je nog in allerlei bochten wringen ook. Laten liggen, je rug naar haar toedraaien en niets van aantrekken. En het feit dat de hele groep zich naar haar schikt, laat wel zien wat voor persoonlijkheid ze is. Wil je daar vriendinnen mee zijn? Ik denk het niet.