Op zondag 19 mei werden wij de ouders van onze dochter Helena. We zijn inmiddels ruim vijf maanden verder en het leek mij leuk om mijn bevalverhaal met jullie te delen. Over de bevalling van Sophia schreef ik ook een verhaal en deze is erg goed gelezen. Vandaar dat ik dacht dat jullie dit misschien ook wel leuk vinden! En ik kan alvast verklappen dat dit een hele andere bevalling was dan de eerste.
Niet meer onbevangen
Tegen deze bevalling zag ik een stuk meer op dan tegen de eerste. Waar ik er bij Sophia nog onbevangen inging en ervan overtuigd was dat het allemaal wel mee zou vallen, wist ik dit keer beter. Ik dacht vanaf mijn laatste weken zwangerschap regelmatig terug aan die eerste bevalling en probeerde te analyseren wat ik deze keer anders zou kunnen doen. De conclusie: mij overgeven aan de situatie en vertrouwen hebben in de verloskundige. Iets wat ik bij de bevalling van Sophia een stuk minder had en het hierdoor langer duurde dan had gehoeven.
Dit bevalverhaal begint niet op 19 mei, maar zo’n anderhalve week daarvoor. Ik was 37 weken zwanger en had zo veel last van mijn bekken, dat ik ’s nachts echt geen oog meer dichtdeed. De pijn en en uitputting hebben ertoe geleid dat mijn verloskundige (na het doen van een echo om te kijken hoe groot het kindje was), heeft besloten mij al bij 37 weken te strippen.
Strippen
Voor iedereen die niet weet wat strippen is: bij het strippen woelt de verloskundige de vliezen los van het hoofdje van de baby. Dit kan ze alleen doen wanneer je al iets ontsluiting hebt. Het strippen kan de bevalling helpen op gang te brengen. Wanneer de bevalling niet doorzet, kunnen ze kiezen het nogmaals te doen.
Ik had gelukkig al wat ontsluiting en omdat ik zo klaar was met de zwangerschap, ben ik dus gestript. Helaas leverde dit (op wat gerommel na) niks op en moest het een paar dagen later nog een keer gebeuren. Uiteindelijk ben ik in anderhalve week vier keer gestript, maar deed het steeds niks. Ik baalde enorm, raakte steeds verder uitgeput en begon eigenlijk steeds meer tegen de bevalling op te zien omdat ik zo veel pijn had.
Gebroken vliezen
Op vrijdag 17 mei hebben we Sophia voor een weekendje naar mijn ouders gebracht. Zo zou ik kunnen bijslapen en mijn lichaam wat rust geven, zodat ik iets fitter de bevalling in kon gaan. Maar net toen ik vrijdagavond lekker op tijd in bed wilde gaan liggen, braken mijn vliezen. Ik heb de verloskundige gebeld en zij zei dat ik maar het beste gewoon kon gaan slapen en dat ze verwachtte dat het dan die nacht wel zou doorzetten. Helaas werd ik zaterdagochtend wakker zónder baby…
Overgedragen aan klinisch verloskundige
Die ochtend mocht ik even bij de verloskundige langskomen die toevallig met een bevalling bezig was in het bevalcentrum. Doordat de bevalling maar niet doorzette (iets wat je na het breken van de vliezen wel zou verwachten), begon ik te twijfelen of mijn vliezen wel gebroken waren. “Misschien ben ik wel gewoon de hele tijd in mijn broek aan het plassen?” zei ik nog tegen haar. Een simpel testje wees uit dat het niet om urine, maar wel om vruchtwater ging.
Samen met Ward werd ik weer naar huis gestuurd. Omdat mijn vliezen gebroken waren mocht ik niet meer in bad en geen seks meer hebben. Nou moet ik eerlijk toegeven dat seks wel het laatste was waar ik behoefte aan had, maar een warm bad had mij heerlijk geleken. Om de tijd wat te doden en in de hoop dat het toch door zou zetten, zijn we die middag maar wat rond gaan lopen buiten. Omdat het helaas niks deed, werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis. Vanwege de langdurig gebroken vliezen mocht ik niet meer met mijn eigen verloskundige bevallen en werd ik overgedragen aan een klinisch verloskundige.
Hele erge buikpijn
Die avond besloot de klinisch verloskundige dat hij mij (indien de bevalling nog niet spontaan was begonnen), zondag wilde inleiden. Met een gevoel van rust zijn Ward en ik lekker naar huis gegaan en zijn vroeg gaan slapen. Niet verwachtende dat er ook maar iets zou gebeuren, werd ik om 2 uur ’s nachts wakker met hele heftige buikpijn. “Volgens mij heb ik een blindedarmontsteking, ik heb hele erge buikpijn”, maakte ik Ward wakker. “Ben je niet gewoon aan het bevallen?” vroeg hij. “Nee hoor, ik denk het niet. Dit zijn geen weeën, dit is iets anders.”
Toen ik op de wc zat, heeft Ward toch maar even met het ziekenhuis gebeld. “Schat, kom maar van de wc af, we moeten met spoed naar het ziekenhuis” riep Ward door het huis. Strompelend en zonder schoenen beweeg ik me naar de auto, waar Ward mij inhelpt. “Je moet overal door rood rijden. Ik heb zo’n pijn” gaf ik hem als instructie. Waar weeën normaal gesproken komen en gaan, was dat bij mij niet het geval. De pijn hield aan, had geen pauzes en ik herkende het dus ook niet als weeën.
Wel aan het bevallen
Op de afdeling Verloskunde wist ik nogmaals te beweren dat ik niet aan het bevallen was, maar dat ik vast een blindedarmontsteking had. “Laten we eerst maar eens even kijken of je ontsluiting hebt, anders sturen we je naar een andere afdeling” zei de verloskundige. En ja hoor: een half uur na het beginnen van de pijn had ik al ruim vijf centimeter ontsluiting. “Je bent gewoon aan het bevallen en het lijkt heel snel te gaan. Ga maar lekker liggen.”
Doordat de pijn constant aanhield en niet meer wegging, heb ik meteen om een remifentanil pompje gevraagd. Dit heb ik tijdens de bevalling van Sophia ook gebruikt en dat heeft mij toen enorm geholpen. De pijn voelde ik nog wel, maar het hielp me heel erg te ontspannen. Hierdoor vorderde de ontsluiting nog sneller dan eerst.
15 minuten persen
Na bijna twee uur van aanhoudende weeën, mocht ik gaan persen. “Zeg precies wat ik moet doen en ik doe het” zei ik tegen de verloskundige. Bij mijn vorige bevalling wilde ik eerst honderd andere posities proberen en verzette ik mij enorm tegen haar advies om het toch eens liggend op het bed te proberen. Dit keer wilde ik meteen naar haar luisteren en dat werkte goed. Bij elke perswee telde zij met mij mee en hoefde ik me alleen maar op het persen te focussen. Zij deed het nadenkwerk en ik gaf me aan haar over. Na een kwartier persen had ik de kleine, warme Helena op mijn borst liggen. Wat een bijzonder moment en wat een fijne bevalling.
Het is echt waar dat een tweede bevalling fysiek (meestal) makkelijker gaat dan een eerste. Maar ook dat ik nu van mezelf wist dat ik op mijn rug persen juist heel fijn vond, heeft ervoor gezorgd dat het veel sneller en beter ging. Ik geloof dat elke vrouw een andere houding prettig vindt en bij mij was dat nou net de houding die mij tijdens de bevalcursus niet was aangeraden. Gelukkig wist ik dat nu!
Hoe ging het bij jou?
Wat was het verschil tussen jouw eerste en tweede bevalling? Ik ben heel benieuwd. Praat met mij mee in de comments onder dit artikel.
