De tijd lijkt te vliegen. Vandaag ben ik 27 weken zwanger en kan het zelf bijna niet geloven. Het leek wel gisteren dat ik met een positieve zwangerschapstest in mijn handen stond en vol enthousiasme mijn moeder, schoonmoeder en beste vriendinnen belde. Ach, het zal wel komen doordat het mijn tweede zwangerschap is en alles iets minder spannend en nieuw is dan de eerste keer. Gelukkig betekent minder spannend niet minder bijzonder en leuk. Want ook nu geniet ik weer enorm van de zwangerschap! En tegelijkertijd kan ik niet wachten tot het erop zit.
Nu ik in mijn derde en tevens laatste trimester zit, begint ook het nadenken over de bevalling. Tijdens mijn eerste zwangerschap deed ik een zwangerschapscursus, maar dat ben ik nu niet van plan. Mijn vorige bevalling is in mei nog geen twee jaar geleden, dus de puftechnieken en fysieke aspecten van het bevallen zitten nog vers in mijn achterhoofd. Wat ik wel steeds meer doe, is terugblikken op mijn vorige bevalling. En toen bedacht ik mij opeens: ik heb mijn bevalverhaal van mijn bevalling van Sophia nooit hier gedeeld. En dat lijkt me toch leuk om te doen. Bij deze dus!
Woensdag 9 augustus 2017
De eerste controle bij de verloskundige in mijn zwangerschapsverlof. Ik ben net een paar dagen vrij van mijn werk, wanneer er wordt ontdekt dat ik ineens een hele hoge bloeddruk heb. Ik mag weer naar huis, maar moet goed in de gaten houden of ik geen sterretjes ga zien of het gevoel heb een strakke riem om mijn middel te hebben. Allebei mogelijke tekenen van een zwangerschapsvergiftiging.
Vrijdagmiddag 11 augustus
Om 5:00 uur ’s ochtends word ik wakker en voel me ziek. “Het lijkt wel alsof ik gisteren negen flessen wijn achterover heb geslagen” zei ik nog tegen Ward. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat het niet ernstig genoeg is om de verloskundige te bellen en besluit daarom mijn auto naar de APK-keuring in Haarlem te rijden. Als ik om 14:00 uur thuiskom en me echt heel slecht voel, besluit ik toch maar de verloskundige te bellen. Ze komt er meteen aan en ziet dat mijn bloeddruk nog veel hoger is. “Pak je spullen en rijd maar meteen naar het ziekenhuis. Ik bel dat jullie eraan komen” zegt ze. Op dat moment wist zij waarschijnlijk al dat het foute boel was, maar bleef zo super kalm dat ook ik gewoon rustig bleef.
Samen met Ward (die toevallig vrij was die dag), stap ik om 15:00 uur het OLVG West binnen. Hier nemen ze direct bloed af en ik moet in een potje plassen om dit te laten onderzoeken. Ik word ondertussen aan de CTG gelegd, die de hartslag van de baby en contracties van de baarmoeder vastlegt. Hier moet ik een uur blijven liggen en ondertussen zit ik gezellig te kletsen met Ward. Nietsvermoedend blader ik door tijdschriften met recepten die we vanavond zouden kunnen proberen. Ward knikt als ik hem vraag of we misschien toch maar lekker wat moeten bestellen.
Na de scan mogen we op gesprek komen bij de klinisch verloskundige. Zonder er omheen te draaien brengt ze ons het nieuws: ik heb een zwangerschapsvergiftiging en moet diezelfde dag nog ingeleid worden. Voor mij kwam het heel onverwachts, op de een of andere manier had ik het idee dat we na het gesprek weer gewoon lekker naar huis mochten. “Ward mag naar huis om nog wat spullen voor je te halen, jij moet hier blijven. We laten je meteen je kamer zien, hier krijg je nog wat te eten en dan gaan we beginnen” zegt de verloskundige. Pfoe, dat had ik niet zien aankomen…
Vrijdagavond 11 augustus
Ward is naar ons huis om onze honden aan zijn ouders over te dragen, wat spullen op te halen en zelf even te douchen. Ik zit op mijn ziekenhuiskamer, eet een bord pasta en lees de foldertjes door die de verloskundige mij iets daarvoor heeft gegeven. ‘Zwangerschapsvergiftiging’ en ‘inleiden van de bevalling’ prijkt er op de omslag. Ik blader ze door en probeer ondertussen de pasta weg te werken. Daarna stap ik onder de douche, was mijn haar en scheer me. Ze zitten er toch met hun neus bovenop daar beneden, dan kan het er maar beter netjes uitzien 😉
Zodra Ward terug is en ik mijn bikinilijn heb bijgewerkt is het zover: ik mag naar een verloskamer waar ze mijn vliezen zullen breken en starten met het toedienen van oxytocine. Je kent oxytocine misschien ook wel als het knuffelhormoon, maar het is ook het stofje dat de bevalling op gang brengt. Ik had geluk dat ik zelf al ruim drie centimeter ontsluiting had, waardoor ze het inleiden meteen konden starten en ik geen ballonkatheter hoefde.
Al vrij snel na het starten van de oxytocine, voel ik weeën opkomen. Ze zijn nog zwak, doen weinig pijn en ik heb het gevoel dat het niet opschiet. “Zet die pomp maar wat hoger” zeg ik tegen de verloskundige als ze de kamer inkomt. “Ik wil mijn baby!” Nog geen half uur nadat ze de dosis oxytocine heeft verhoogd, barst het echt los. Pijnlijke weeën volgen elkaar in rap tempo op. Yes! Het is nu echt begonnen.
Wanneer ik op vijf centimeter ontsluiting zit en veel pijn heb door een heftige weeënstorm, vraag ik om pijnmedicatie. Ik krijg Remifentanyl, ook wel bekend als het morfinepompje. Dit zorgt ervoor dat ik me heerlijk kan ontspannen en een beetje zweverig voel. Op bepaalde momenten heb ik zelfs liggen hallucineren, een hele bijzondere ervaring. De pijn was zeker nog aanwezig, maar het haalde de scherpe randjes er vanaf. Ik heb het als heel fijn ervaren!
Zaterdagochtend 12 augustus
Na een nacht van weeën wegpuffen, hallucineren door het morfinepompje en toch stiekem ook wel genieten van het moment, is het zover: ik heb tien centimeter ontsluiting en mag gaan persen. “Veel vouwen ervaren het persen als prettiger dan de weeën” zei de verloskundige nog. Nou, ik dus niet. Ik vind het persen vreselijk en kan maar geen goede houding aannemen. Na een poging op de baarkruk, staand tegen het bed en op handen en knieën op de grond, zegt de arts dat ik op het bed moet gaan liggen. En ja hoor: dan gebeurt er wat. Met elke perswee kan ik goed meepersen en voel het hoofdje steeds verder naar beneden zakken. Hoewel het volgens de arts en Ward allemaal heel goed gaat, heb ik het gevoel dat het één groot persdrama is. “Ik moet een ruggenprik! Een keizersnede! Het maakt me niet uit, maar dat kind komt er niet op deze manier uit!” schreeuw ik lichtelijk (nou, zeg maar gerust heel) hysterisch door de kamer. “Nee lieverd, je doet het heel goed! Ik zie het hoofdje al, nog even doorzetten” steekt Ward me een hart onder de riem. En ja hoor: vijf keer persen later is ze er. Onze dochter Sophia Alexandra Gertrude Lange. Geboren op 12 augustus om 8:44 uur ’s ochtends.
Alles wat ze zeggen is waar
Alles wat ze over dit moment zeggen is waar. De verliefdheid, het vergeten van de pijn en de trots. Echt een heel bijzonder moment waar ik nog steeds met vlinders in mijn buik op terugkijk. Zelfs van het hechten na de bevalling heb ik weinig meegekregen. Zo bijzonder was het om ons kindje voor het eerst te ontmoeten. Ik kan niet wachten tot ik dit opnieuw mag gaan beleven. Maar nu: nog even wachten en genieten van mijn zwangerschap. Want het is dan misschien niet meer zo spannend, het is nog even bijzonder.
Hoe ging(en) jouw bevalling(en)? Ik ben heel benieuwd! Praat met ons mee in de comments onder dit artikel. Vind ik gezellig 🙂
