“No pain, no gain. Opgeven is geen optie.” Bij elke stap dreunde dit als een mantra door haar hoofd tijdens haar dagelijkse rondje hardlopen. De zeurende pijn in haar knie negerend, probeerde ze nog een tandje bij te zetten. “Met bloed, zweet en tranen…” Hijgend en bezweet bereikte ze het hekje van de voortuin waar ze de tijd mocht afklokken. 44.32 minuten. 11 seconden sneller dan gisteren. Met een zuinig lachje om de mond wandelde ze het laatste stukje naar huis en beëindigde ze de looptraining.
Eigenlijk was het er heel geleidelijk in geslopen. Aanvankelijk was het ook puur enthousiasme geweest, gevoed door een flinke dosis aangeboren fanatisme. Als klein meisje had ze aan ballet gedaan en was het vooral de roze tutu die haar aandacht had getrokken. In de puberteit had ze echter het hardlopen ontdekt en al gauw was gebleken dat ze daar – in tegenstelling tot het balletdansen – erg veel talent voor bezat. Het eerste wedstrijdje dat ze meedeed, won ze met verve. En daarmee was een nieuwe passie geboren. Maar wat ooit als onschuldige hobby begonnen was, was inmiddels uitgegroeid tot een obsessie. Elke ochtend om 5 uur ging de wekker, zodat ze voor dag en dauw de eerste training kon afwerken. Na schooltijd deed ze hetzelfde, alleen was de training dan dubbel zo lang en lag het tempo nog een stukje hoger. Dat het zijn vruchten afwierp en ze steeds vaker het ereschavot mocht betreden, maakte het er in feite niet makkelijker op. Ze had het gevoel steeds verder verstrikt te raken in haar zelf gesponnen web. En ergens wist ze wel dat ze te ver was doorgeschoten in haar fanatisme, maar dit soort gedachteflitsen werden snel weer overspoeld door haar vaste mantra: “No pain, nog gain. Opgeven is geen optie.”
In de zomervakantie hadden de loopwedstrijden op een laag pitje gestaan, maar dat had de focus op die ene grote wedstrijd in september alleen maar vergroot. Dan moest het gebeuren. Haar grote doorbraak. Ze wist dat ze tot de kanshebbers behoorde en dat vele ogen op haar gericht zouden zijn. Omdat de overbelastingsblessure aan de knie eerder toe- dan afgenomen was en ibuprofen daar inmiddels niks meer aan veranderde, had ze via internet extra sterke pijnstillers kunnen regelen waardoor de trainingsfrequentie niet aangepast hoefde te worden. Contact met vrienden en klasgenoten was er al weken niet meer bij. Maar het was het allemaal waard.
Ruim voordat de wekker afging, lag ze al met open ogen de wedstrijd te visualiseren, keer op keer opnieuw. Vandaag moest het gebeuren. Na het opstaan werkte ze geroutineerd het standaard ritueel af: Eierkoek met suiker, 2 plakken ontbijtkoek, beker melk. Vervolgens trok ze de kleding aan die ze de dag ervoor al in de juiste volgorde op de bank had gelegd en was ze een kwartier bezig met het strikken van de veters alvorens de schoenen precies zaten zoals ze het graag wilde.
Op de wedstrijdlocatie ging het niet veel anders: De standaard dribbelpasjes, loopsprongen en versnellinkjes werden in rap tempo doorlopen. En toen was het grote moment daar. Vanwege eerder behaalde resultaten bezat ze het privilege om in het voorste startvak te mogen vertrekken. Niet tussen de dribbelaars die haar alleen maar zouden ophouden, maar tussen de echte toppers. Een voorzichtig gevoel van trots overspoelde haar.
En toen was daar die kreet vanaf de zijkant geweest. Iemand riep haar naam. Ze keek op, verwonderd. Het duurde luttele seconden voordat ze haar zag. En opeens begon het haar te dagen. Terwijl ze zelf met oogkleppen op bezig was geweest met de voorbereiding voor deze grote wedstrijd, had haar zusje op heel ander niveau en met een totaal ander doel hetzelfde gedaan. Haar kleine zusje, van wie lange tijd was gedacht dat hardlopen er niet meer in zou zitten na dat dramatische auto-ongeluk van 2 jaar daarvoor. En opeens stond ze hier. Even was er een moment van twijfel, maar daarna nam ze resoluut een beslissing. Ze dook onder het lint van haar exclusieve startvak door en vloog haar zusje om de armen. Samen zouden ze deze strijd aangaan. Zij zou haar zus erdoorheen gaan trekken. Een schuldgevoel overviel haar. Hoe had ze zo egoïstisch bezig kunnen zijn met haar eigen proces, alles en iedereen om zich heen vergetend? Op dat moment realiseerde ze zich dat de keuze om zich als loopmaatje van haar zus op te werpen de grootste overwinning zou zijn van deze dag. Van haar hele verdere leven.
Breng hieronder je stem uit of ga nog even terug naar de andere verhalen.
Meer Gratis spullen kijk op Gratisvoorvrouwen.nl
