Ken jij ook van die mensen met een ‘try before I die list’? Ik wel! Althans, ik hoor mensen vaak zeggen: “dit is nou iets wat ik wil doen voordat ik doodga”. Als puntje bij paaltje komt blijkt echter dat daar niks van terecht is gekomen en dat ze alsnog de geest geven als just another guy who never jumped out of an airplane. Ik wil hier dus op tijd mee beginnen (die lijst dan, niet het sterven…).
Om het op een lekkere cliché manier aan te pakken heb ik voor mijzelf dus een lijstje gemaakt.
• Liften naar Antwerpen
• Sushi leren rollen van een Japanner
• Abseilen van de Euromast
• Flamenco leren dansen in Barcelona
• Zelf wijn leren maken
Zoals je ziet, geen gekke dingen als uit een vliegtuig springen en Braziliaanse favela’s groen schilderen, maar ‘gewoon’ leuke dingen die ik graag een keer wil doen. Speciaal voor Damespraatjes maak ik een verslag van elke (poging tot) check off. Afgelopen weekend ben ik bovenaan begonnen: Liften naar Antwerpen. Dit deed ik uiteraard niet alleen, ik werd vergezeld door mijn partner in crime en goede vriendin Maaike!
Vrijdag middag 13.00 uur
De start van onze trip, yes wat hebben we er veel zin in! Met allebei slechts één tas staan we bij eentankstation in Maartensdijk. “Waar moeten we eigenlijk beginnen?” vraag ik Maaike. Voordat ze antwoord kan geven komt er een vriendelijk uitziende man naar ons toe. “A27 af?” vraagt hij ons met een glimlach op zijn gezicht. “JA!” roepen Maaike en ik in koor. Vijf minuten later zitten we bij hem, zijn vrouw en een nogal wilde hond op de achterbank richting Breda. Dat ging makkelijk. Op een tankstation zo’n 20 kilometer voor Breda zet het stel ons af en nemen we afscheid van hen en de nog steeds hyperactieve hond.
Bij het volgende tankstation aangekomen hebben we honger en moeten we naar het toilet. Als ik mijn tas doorzoek op een tafeltje in het tankstation raak ik direct aan de praat. Binnen twee minuten kan ik enthousiast naar Maaike roepen, die nog in de rij voor een broodje staat: “Nieuwe lift gevonden, deze meneer kan ons helemaal naar Antwerpen brengen.” De man blijkt Hans te heten en al 13 jaar in Antwerpen te wonen. Hij is getrouwd met een Belgische dame, maar komt voor zijn werk nog regelmatig naar Nederland. De sfeer in de auto is anders dan bij het eerste stel (twee nuchtere Friezen). Hans houdt wel van gezelligheid, we praten over onze studie en werk, zijn werk, het leven in Antwerpen en Maaike speelt zelfs een stukje op haar mondharmonica. Een uurtje later rijden we Antwerpen binnen en krijgen daar een gratis rondleiding mét Antwerps biertje van de vriendelijke man. Uiteindelijk zet hij ons af bij ons hostel en vertelt nog snel wat over de buurt. Beter hadden we het niet kunnen treffen.
We willen zo snel mogelijk de stad verkennen, dus die avond eten we een simpele maaltijd (vergezeld van een groot blik bier) in het hostel. We zijn die avond tot een uur of één op een pleintje met live muziek, goedkoop bier en meer dan honderd Antwerpenaars blijven hangen. Een aangename kennismaking met de stad en haar inwoners.
Zaterdag
Met een lichte kater ontwaken we door felle stralen zon die onze simpele kamer inschijnen. We staan zo snel mogelijk op om nog wat van het gratis ontbijt mee te kunnen pikken. Tijdens het ontbijt raken we aan de praat met een apotheker uit Syrië, een erg slimme man die goed Engels spreekt. Maaike en ik vragen ons hetzelfde af: hoe kijkt hij aan tegen de huidige politieke situatie en wat ziet hij als oplossing? Tijdens een uur durend gesprek komen wij erachter dat deze man neutraal tegen de omstandigheden aankijkt. Zowel de regering als het volk is verkeerd bezig, en een rustige overgang van dictatuur naar democratie is volgens hem de oplossing. We spreken af die avond samen wat te gaan drinken, want Maaike en ik willen lekker naar buiten.
Als we na het ontbijt terugkomen in onze kamer wacht daar een aangename verassing: er staan twee vriendelijke Poolse meisjes in onze kamer. Waar we de afgelopen nacht nog met zijn tweeën in de vierpersoonskamer sliepen, slapen we die nacht met zijn vieren.
Na een flinke stadswandeling door het centrum van Antwerpen bezoeken Maaike en ik de plaatselijke Albert Heijn. Heel fijn, want hierdoor kunnen we ook in Antwerpen genieten van mozzarella van € 0,30 en pesto van € 1,00. Met een zelf belegd broodje en een fles rosé strijken wij neer op een zonnig plein midden in de stad. Als je denkt dat het niet beter kan, heb je het mis. Een Nederlandse fanfare groep neemt plaats in de muziektent op het plein en speelt aangename deuntjes die zelfs wij kennen.
Later die dag doen we nog wat essentieel winkelwerk en gaan richting het hostel. Snel wat eten, omkleden en klaarmaken, want er staat een date met de Syrische man in de planning. Tijdens het opmaken ontmoeten we twee
Nederlandse meisjes die naar een karaokebar willen en wij besluiten aan te sluiten. Rond 11 uur komen we met zijn vijven bij de bars aan en hebben het erg gezellig…
Zondag
Waar we zaterdag nog last hadden van een lichte kater, is hij nu een stuk heftiger. Niet alleen ons hoofd voelt dat we die ochtend pas rond 6 uur in bed lagen, ook onze keel is niet zonder kleerscheuren van het vele zingen en drinken afgekomen. Wij zijn brak.
Ondanks onze kater moeten we toch echt ons bed uitkomen om onze tas in te pakken en uit te checken. We nemen afscheid van onze nieuwe vrienden en beginnen onder het genot van een kop Starbuckskoffie na te denken over een plan de campagne voor de terugweg. Direct na de koffie en de lunch kunnen we bij een Nederlandse man instappen die richting Breda moet, onze zelfgemaakte bordjes hebben we niet eens nodig.
De man waarbij we instappen moet voordat hij richting Nederland gaat nog een oplader kopen, en wij mogen dus lekker even mee shoppen. Onderweg vertelt hij ons dat hij 15 jaar geleden gevlucht is uit Irak. De Christelijke man voelde zich in het Islamitische land niet veilig meer en koos samen met zijn vrouw en kinderen voor een leven in Nederland. Vlak na de Nederlandse grens namen wij afscheid van de temperamentvolle man en gingen opzoek naar een nieuwe lift.
In het Nederlandse besluiten we onze eisen te verhogen, geen wilde honden meer! Maar als ik Maaike op een Spaanse vrachtwagenchauffeur die geen woord Nederlands spreek zie afstappen, zakt de moed mij in de schoenen. Ik prik haar subtiel in de rug en fluister “verhogen van de standards, niet alleen de hoogte van zitten”. Gelukkig begrijpt Maaike dat ik mijn laatste lift graag een leuk gesprek wil voeren en niet in hakkelig Spaans mijzelf verstaanbaar wil maken. Een kwartier later zitten we bij drie Nederlandse mannen die net een weekend gesurvivald hebben. Hoewel deze mannen maar weinig over zichzelf willen vertellen, is de sfeer goed en lachen we meer dan alle eerdere liften samen. Ze zetten ons af bij een Vreelands tankstation, zo’n 10 kilometer van huis.
Maaike en ik liggen in het gras te genieten van de zon. Haar vader komt ons ophalen en de trip is dus bijna voorbij… Het liften beviel goed en is dus voor herhaling vatbaar. Onze volgende reis? Die gaat naar Berlijn. Maar, eerst heb ik nog een aantal andere punten die van mijn bucket list afgestreept moeten worden. Ik besef dat mijn lijstje een constant groeiend en veranderend document zal zijn, en dat ook ik dus niet alles kan doen dit leven. Ik moet maar snel een Japanner zien te vinden die mij gaat helpen met mijn sushi, ik kan niet wachten!
Hebben jullie ook een bucket list? Wat staat hier allemaal op, en wat heb je al gedaan?
Mara Blikslager (20 jaar) werkt voor online vrouwenmagazine damespraatjes.nl en studeert Media, Informatie en Communicatie aan de Hogeschool van Amsterdam. Ze is gek op schrijven, de wereld ontdekken, socializen en sporten. Als Mara niet aan het werk is of in de schoolbanken zit is ze te vinden in het zwembad, op de spinning-fiets, in een hippe club of lekker op de bank. Ze woont in Mediastad Hilversum maar heeft ook een grote liefde voor onze, iets chaotischere, hoofdstad: Amsterdam.
