Soms zie je ze lopen, een ouder echtpaar, hand in hand, net zo verliefd naar elkaar kijkend als vijftig jaar geleden. Ontroerend mooi. De ouders van Manon waren zo’n stel. “Iedereen die mij ouders kenden, was dol op ze. Ze waren lief, geïnteresseerd en ondernemend.” Ze stierven ze hand in hand. “Van de een op de andere dag was ik wees. Zo onwerkelijk, maar ook zo ongelooflijk mooi.
Marie en Willem leerde elkaar meer dan vijftig jaar kennen op de dansschool. “Het was liefde op het eerste gezicht, vertelde mijn moeder mij als ik er naar vroeg. Ze keken elkaar aan, mijn vader pakte haar hand, trok haar naar zich toe en danste. Ze hebben jarenlang gedanst samen. Deden wedstrijden en wonnen niet zelden.” Naast dansen reisden de ouders van Manon graag. Haar vader had een eigen bedrijf dat hij op zijn zestigste goed kon verkopen. Hij wilde niet zijn leven lang werken, hij wilde genieten, samen met zijn vrouw Marie. “En ik ben zo blij dat ze dat hebben gedaan, want als er twee mensen zijn die alles uit leven haalden wat er in zat, waren het mijn ouders.”
Lees ook: Isabelle: ‘Mijn ouders katten elkaar altijd af, zelfs in gezelschap’
Vage klachten
Tot anderhalf jaar geleden was er geen vuiltje aan de lucht. Marie en David genoten volop, van elkaar, van de kinderen en kleinkinderen en de stippelden reizen uit. “Maar opeens begon mijn vader te kwakkelen. Een verkoudheid die niet over wilde gaan. Hij bleef maar hoesten en benauwd.” Willem gaat de medische molen in en het nieuws dat hij longkanker in vergevorderde stadium heeft slaat in als een bom. Haar moeder verzorgt Willem en ze blijven zoveel mogelijk samen doen. Het is zwaar maar te doen. “Mijn moeder is een bikkel, deed zoveel mogelijk zelf. Ze verloor opeens wel veel gewicht, maar dat weten we aan de drukte en de zorgen.” Toen er allerlei vage klachten bij kwamen en Marie naar de huisarts ging, werd ze onmiddellijk doorverwezen. “Mijn moeder had alvleesklierkanker en moest gelijk worden geopereerd. De tumor was al groot.” Uitzaaiingen zorgen ervoor dat het eind van haar leven een stuk naar voren wordt getrokken.
Geen schijn van kans
“Zowel mijn vader als moeder hadden geen schijn van kans. De kanker zou hen opvreten, ze waren uitbehandeld. Ze weigerden om lijdzaam op de dood te wachten. Mijn moeder nam de regie: regelde wat ze kon. Zocht uit of ze samen met mijn vader tegelijk kon sterven. Ze heeft nog net niet hun huis in de verkoop gezet maar dat ontbrak er nog maar aan.”
Op een prachtige maandag in augustus begonnen Marie en Willem aan hun laatste reis samen. “We hadden alles goed doorgesproken en mijn broer, zus en ik konden niet anders dan voldoen aan hun laatste wens: samen uit het leven stappen op een waardige manier. Toen de eerste injectie werd gezet, lagen ze hand in hand. Het was een bijna spiritueel moment met zachte muziek op de achtergrond en overal kaarsjes. Het was zo dubbel: ik zag mijn beide ouders sterven, ik wist dat ik in één klap wees zou worden, en ondanks al mijn verdriet, was ik blij. Blij voor mijn ouders dat hun allerlaatste en allerliefste wens in vervulling kon gaan.”
Mooiste eind
De rouwkaart die bij vrienden en kennissen op de deurmat plofte, was voor sommigen een complete verrassing. “Niet iedereen was op de hoogte van de wens van mijn ouders en ik kan me voorstellen dat het schokkend is als je één kaart krijgt met daarop twee overledenen. Natuurlijk ben ik sip en mis ik mijn ouders enorm, maar ik ben zo blij dat het is gegaan zoals zij wilde. Hun leven had niet mooier kunnen eindigen.”
