Al maanden staat 17 oktober 2015 in mijn agenda, de dag dat Isabel Allende boekhandel Waanders In de Broeren in Zwolle bezoekt. Mijn lievelingsschrijfster komt daar voor een interview en ik heb kaartjes, ik mag er bij zijn. Elk boek dat van haar verschijnt doe ik mezelf cadeau en lees ik in één adem uit. En nooit stelt ze teleur.
Om 19.00 uur gaat de zaal open, een lange rij gelukkige bezitters van een entreekaartje zoekt een plekje in de zaal. Ik zit op de tweede rij, met een prima zicht op het podium. De gesprekken verstommen, een applaus zwelt aan als Isabel zich door de zaal naar het podium begeeft.
Ze wordt geïnterviewd door Mirjam Burger en al meteen wordt duidelijk dat Isabel naast een geweldig schrijftalent, ook een groot gevoel voor humor bezit. Isabel heeft een turbulent leven achter de rug, maar dat is haar niet aan te zien, ze oogt jonger dan ze is (73), ze is een sprankelende verschijning, haar mooie donkere ogen glanzen, haar gezicht vertoont weinig rimpels, geen enkele grijze haar valt te bespeuren en hoewel klein van postuur straalt ze heel veel kracht uit.
Data spelen een belangrijke rol in haar leven. Te beginnen bij 8 januari van elk jaar. Dat is de dag waarop ze start met elk nieuw boek, ze heeft in de dagen daarvoor haar werkruimte opgeschoond, zet de foto’s van haar overleden grootouders en dochter Paula prominent op haar werktafel, zorgt voor bloemen en steekt een kaars aan. Haar trouwe viervoeters zijn de enigen die in haar domein worden toegelaten.
Isabel is in een mysterische dimensie opgegroeid en dat gebruikt ze bij het schrijven. Ze vraagt hulp aan grootmoeder, die jong overleed maar heel spiritueel was, ze leunt op haar grootvader, die haar een sterke werkethos en kracht heeft bijgebracht en leert van haar dochter wat compassie en liefde voor de medemens betekent niet alleen in woorden, maar juist in daden.
Ze had geen gelukkige jeugd, las wel veel en genoot van de verhalen van haar opa. Na de coup op 11 september 1973 verliet ze halsoverkop haar vaderland Chili, ze weet wat het betekent om alles achter te moeten laten en niet terug te kunnen keren. Hierdoor heeft ze veel begrip voor de huidige vluchtelingencrisis, het raakt haar diep. Ze heeft op veel verschillende plaatsen in de wereld gewoond en gewerkt. Ze is een emigrant in Amerika en weet hoe het voelt om ergens voet aan de grond te moeten krijgen. Dit alles heeft haar gevormd, haar niet aflatende nieuwsgierigheid naar mensen, naar gebeurtenissen en situaties in de wereld hebben haar een rijk gevulde koffer met ervaringen gegeven, die ze kan gebruiken bij haar boeken.
Even wordt het emotioneel als gevraagd wordt naar de dood van haar dochter Paula, over wie ze een prachtig boek schreef. Het geld dat dit boek opbrengt, ook nu nog, komt terecht in de “The-Isabel-Allende-foundation”, waarmee het werk van haar dochter wordt voortgezet. Paula spande zich met veel liefde en overgave in voor kansarme vrouwen.
Bijzonder is de openbaring dat ze sinds haar vertrek uit Chili een dagelijkse briefwisseling met haar moeder onderhoudt en dit tot op de dag van vandaag doet. Haar moeder is in de 90 en schrijft nu brieven via de mail. Alle brieven heeft ze bewaard en ze is van plan om ze nog een keer te digitaliseren. Een hels karwei, een box bevat gemiddeld 700 bladzijdes correspondentie. Ze schrijven over alles, roddels, mannen, seks. Isabel vertelt alleen niets als ze ziek is, ze wil haar moeder niet ongerust maken.
Isabel werkt niet met een script, ze heeft wel een tijd en plaats in gedachten. Ze doet veel onderzoek naar karakters van mensen of gebeurtenissen in de geschiedenis, zoals de veelal onbekende concentratiekampen van Japanners in Amerika tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dit gegeven verwerkte ze in haar laatste roman “de Japanse Minnaar”. Ze wil dat haar karakters op echte mensen lijken en praat ook met personen om ze zo waarheidsgetrouw mogelijk te kunnen neerzetten. Voor de figuur van de paramilitair in haar boek “The Ripper” heeft ze gesproken met een Navy Seal die betrokken was geheime militaire acties.
Plaatsen, gebouwen, dagelijkse gebeurtenissen staan model voor de beschrijvingen en ontwikkelingen in haar boeken.
Als een boek klaar is heeft ze geen moeite om er afstand van te doen. ‘Klaar is klaar’ is haar motto.
Ze schrijft haar boeken in het Spaans ook al woont ze al jaren in Amerika. “schrijven doe ik vanuit mijn onderbuikgevoel en daar hoort mijn moedertaal bij, daarin kan ik me het beste uitdrukken”, zegt ze hierover.
Het geheim van haar goede gezondheid en jeugdige uitstraling zit hem volgens haar in seks en dan vooral in de intimiteit en volledige overgave aan iemand van wie je zielsveel houdt. Daarnaast een groot open hart, ruimte om te ontdekken, de kracht om lijden om te buigen naar iets positiefs en dat te doen wat je leuk vindt. In haar geval is dat schrijven.
Lisanne Teeuwen (53), moeder van twee volwassen dochters, leerkracht Taalklas op een basisschool, (inval)leerkracht basisonderwijs en daarnaast nog steeds op zoek naar die ene uitdagende, bij haar talenten passende baan. Een veelheid van passies en hobby’s maken dat ze zich geen seconde verveelt. Op sportief gebied: wandelen, fietsen en roeien. Creatief: kleding maken. Cultureel: museumbezoek en kunstgeschiedenis. Ontspanning: veel lezen, schrijven, muziek en puzzelen. Een boogschutter ten voeten uit.
